ကာလစည်းကမ်းသတ်ဥပဒေ[ Part Five ]

ဆရာကြီးဦးမြသင်ကြားပို့ချချက်များ

ကာလစည်းကမ်းသတ်ဥပဒေ[ Part Five ]

ကာလစည်းကမ်းသတ်ဥပဒေသည်၊တရားရုံးတွင်သက်သာခွင့်တောင်းခြင်းကိုပိတ်ပင်ရန်ရည်စူးခြင်းဖြစ်သည်။

သာမန်အားဖြင့်လူများ၏အခွင့်အရေးကိုဆိတ်သုဉ်းအောင်မရည်စူးပါ။

ကာလစည်းကမ်းသတ်ဥပဒေပုဒ်မ၃တွင်၊ဆိုင်ရာအမှုအတွက်သတ်မှတ်ထားသောစည်းကမ်းသတ်ကာလကုန်လွန်မှစွဲဆိုသောအမှုများကိုပလပ်ရမည်ဟုပြဌာန်းထားသည်။

ကာလစည်းကမ်းသတ်ဥပဒေဇယား၁တွင်ရည်ညွှန်းထားသောအမှုများအတွက်၊သတ်မှတ်ထားသောစည်းကမ်းသတ်ကာလကုန်ဆုံးသွားလျင်၊အဆိုပါအမှုများတွင်တောင်းဆိုနိုင်သောသက်သာခွင့်ကိုအရေးဆိုခွင့်မရှိတော့ပေ။

ထို့ကြောင့်ကာလစည်းကမ်းသတ်ဥပဒေသည်၊တရားရုံးတွင်ရလိုသောသက်သာခွင့်တောင်းဆိုခြင်းကိုပိတ်ပင်သောဥပဒေဖြစ်သည်ဟုဆိုနိုင်သည်။

ကာလစည်းကမ်းသတ်အက်ဥပဒေပုဒ်မ၃တွင်၊အောက်ပါအတိုင်းပြဌာန်းထားသည်-

[ Subject to the provisions contained in sectiens 4 10 25 (inclusive), every suit instituted after the period of limitation prescribed therefor by the first schedule shall be dismissed, although limitation has not been set up as a defence.]

[ ပုဒ်မ၄မှပုဒ်မ၂၅အထိပါရှိသောပုဒ်မများပါပြဌာန်းချက်များနှင့်မဆန့်ကျင်စေဘဲ၊ပထမဇယားတွင်ပြဌာန်းထားသောစည်းကမ်းသတ်ကာလကုန်ဆုံးပြီးမှစွဲဆိုသည့်(တရားမကြီးမှု၊အယူခံမှုနှင့်လျှောက်ထားမှု)တို့ကို၊ကာလစည်းကမ်းသတ်ချက်ကိုအကြောင်းပြု၍၊ချေပခြင်းမပြုသော်လည်း(ပလပ်ရမည်။)]

                 ပထမကဏ္ဍ။          ။တရားမကြီးမှုများ

—————————————————————————————

တရားမကြီးမှုအမျိုးအမည်-ကန့်သတ်သည့်ကာလ-အစပြု၍ရေတွက်ရမည့်အခါကာလ

————————————————————————————

ပုဒ်မ၃ပါပြဌာန်းချက်များကို၊အထက်ပါဇယားနှင့်စပ်ဟပ်ဆင်ခြင်ပါက၊ပုဒ်မ၃၌အတိအလင်းပြဌာန်းထားသည့်အတိုင်း၊ပထမ(ပထမကဏ္ဍ)ဇယားရှိသက်ဆိုင်ရာအမှတ်စဉ်ဒုတိယစာတိုင်၌သတ်မှတ်ထားသောစည်းကမ်းသတ်ကာလကုန်ဆုံးပြီးမှစွဲဆိုသည့်အတွက်ပလပ်ခြင်းခံရသည်မှာ[တရားမကြီးမှု]စသည်တို့ဖြစ်သည်။

[ တောင်းဆိုမှု ]မဟုတ်။

[ လက်ရောက်ရပိုင်ခွင့်အခွင့်အရေး ]လည်းမဟုတ်။

—————————————————-

အဆိုလွှာအရကာလစည်းကမ်းသတ်ကျော်လွန်ကြောင်းပေါ်ပေါက်လျှင်၊တရားပြိုင်ကထုချေသည်ဖြစ်စေ၊မထုချေသည်ဖြစ်စေ၊တရားရုံးကထိုပြဿနာကိုမိမိသဘောအလျောက်ဖော်ထုတ်ဆုံးဖြတ်ရန်တာဝန်ရှိသည်။

သို့သော်အဆိုလွှာတွင်ထိန်ချန်ပြီးရေးသားတတ်သည်။

ကာလစည်းကမ်းသတ်ပြဿနာကိုအဆိုလွှာတွင်မပေါ်ပေါက်သောအကြောင်းခြင်းရာများအရဆုံးဖြတ်ရန်ဖြစ်လျှင်၊တရားပြိုင်သည်ထိုပြဿနာကို၊တရားမကျင့်ထုံးဥပဒေ၊အမိန့်၈၊နည်း၂အရထုချေရန်တာဝန်ရှိသည်။

ထုချေခြင်းမပြုလျှင်၊ထိုပြဿနာကိုတရားရုံးကမိမိသဘောအတိုင်းခွင့်ပြုနိုင်သည်။

နစ်နာမည့်ကာယကံရှင်ကိုယ်တိုင်က၊ကာလစည်းကမ်းသတ်ကျော်လွန်ကြောင်းဝန်ခံလျှင်၊တရားပြိုင်ကထုချေသည်ဖြစ်စေ၊မထုချေသည်ဖြစ်စေပလပ်သင့်သည်။

ထိုကဲ့သို့မဟုတ်ဘဲ၊ကာလစည်းကမ်းသတ်နှင့်ပတ်သက်၍အငြင်းပွါးနေပြီး၊ငြင်းချက်ထုတ်နုတ်ထားခြင်းလည်းမရှိလျှင်၊တရားရုံးကတရားလိုသည်မည်သည့်သက်သာခွင့်ရထိုက်သနည်းဆိုသည့်နောက်ဆုံးငြင်းချက်တွင်၊တရားရုံးကမိမိသဘောအတိုင်းဆုံးဖြတ်ရမည်ဖြစ်သည်။

ကာလစည်းကမ်းသတ်ဥပဒေပထမဇယားတွင်ဖော်ပြထားသည့်ပြဌာန်းချက်အများစုမှာရှင်းလင်းလွယ်ကူသော်လည်း၊အချို့မှာမူစီရင်ထုံးများပါအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်များကိုလေ့လာဆည်းပူးပါမှနားလည်နိုင်သည်။

—————————-

A. I. R. 1936 Rangoon 305

BAGULEY, J.

Jagadamma Pandit-Applicant.

                 V.

Naresh Pandey-Opposite Party.

အမှုတွင်၊စည်းကမ်းသတ်ကာလကုန်ဆုံးပြီးမှစွဲဆိုတင်သွင်းသောတရားမကြီးမှုစသည်တို့ကိုပလပ်ရမည်ဖြစ်ကြောင်း၊ကာလစည်းကမ်းသတ်အက်ဥပဒေပုဒ်မ၃တွင်ဖော်ပြထားသည်။

ကာလစည်းကမ်းသတ်ဥပဒေကိုတရားမျှတမှု၊သာနာညီမျှမှုနှင့်မွန်မြတ်သောအသိတရားတို့အရပယ်ဖျက်ခြင်းမပြုနိုင်ကြောင်း၊အောက်ပါအတိုင်းထုံးဖွဲ့သည်-

Civil P. C. (1908), O. 9,R. 13-Application for setting aside ex parte decree-Opposite party contending that application is barred by limitation-Court cannot invoke justice, equity and good eonscience in overruling plea of limitation - Order setting aside ex parte decree on ground that applicant should be given chance to contest suit cannot be sustained.

Justice, equity and good conscience cannot be invoked to overrule the law of limitation.

Where on an application for setting aside an ex parte decree under O.9, R.13, on the ground that the applicant had not been properly served with summons, the opposite party contends that the application is barred by limitation, and the Court without touching on the question of limitation, passes an order setting aside the ex parte decree on the ground that it considers it justifiable in the interest of justice, equity and good conscience that the applicant should be given a chance to contest the suit, the order cannot be sustained: 1935 Rang 466, Rel. on.

———————————

VoL. XIII  RANGOON SERIES.  595

CIVIL REVISION.

Before Mr. Justice Mya Bu, and Mr. Justice Baguley.

K.P.L.S.S. CHETTYAR

                  V.

THE OFFICIAL RECEIVER (RAMNAD.)*

Equivalent citation = A. I. R. 1935 Rangoon 466

အမှုတွင်၊မြန်မာတရားသူကြီးဦးမြဘူးနှင့်အင်္ဂလိပ်တရားသူကြီး BAGULEY တို့က၊စီရင်ထုံး(၁၆)ရပ်ကိုဝေဖန်သုံးသပ်သည်-

The High Court of Lahore seems clearly in favour of the applicant, vide Bissa Mal v. Kesar Singh (3). (1920) IL.R. 1 Lah. 363.

This was an application for re-opening an application for restoration of an appeal dismissed for default. 

It was held that the application was barred by limitation and the inherent powers of the Court under section 151 of the Code of Civil Procedure could not be invoked in breach of the clear provisions of the Limitation Act. 

The High Court of Patna agrees with this in Ajodhya Mahton v. Mussamat Phul Ruer (1). (1922) IL.R. 1 Pat. 277.

It was held that an ex parte time-barred decree cannot be set aside in exercise of the Court's inherent powers under section 151 of the Code of Civil Procedure. 

Where a definite period of limitation has been provided by law within which action must be taken a Court is not entitled to extend such period by purporting to act under section 151.

Despite the general expression quoted from Lalta Prasad v. Ram Karan (2)(1912) 1.L.R. 34 All. 426.

the Allahabad High Court has since then laid down definitely in Joshi Shib Prakash v. Jhinguria (3) ) (1923) LL.R. 46 All. 144. that"a Court cannot make use of the special provisions of section 151 of the Code of Civil Procedure, where the applicant has his remedy provided elsewhere in the Code and has wilfully neglected to avail himself of the remedy so provided." and in Tota Ram v. Panna Lal (4) (1929) I.L.R. 46 All. 631.

it was held that "the Court cannot ignore the provisions of the law of limitation by appealing to section 151 of the Code."

while in Parmeshear Singh v. Sitaldin Dube (5)(1934) 1.L.R. 57 All.26,Sulaiman C.J. at page 42 says “Equitable considerations cannot be invoked in the case of a plea of limitation."

In K. B. Dutt v. Shamsuddin Shah Shaheb (1) 34 C.W.N. 419. occurs a passage "I entirely dissent from the view that, if no case is made out under that rule (Order 9, rule 13), it is open to the learned Judge to enlarge the rule by talking about section 151."

Finally the Privy Council has spoken quite clearly with regard to matters of this nature. 

In Nogen-dranath De v. Suresh Chandra De (2) (1932) I.L.R. 60 Cal. 1. on page 6 it is stated “The fixation of periods of limitation must always be to some extent arbitrary, and may frequently result in hardship. But in construing such provisions, equitable considerations are out of place."

In a more recent case of the Privy Council, Magbul Ahmad v. Onkar Pratap Narain Singh (3) (1935) 62 I.A. 80 ; 39 C.W.N. 640 it is stated "it is impossible to hold that, in a matter which is governed by Act, an Act which in some limited respects gives the Court a statutory discretion, there can be implied in the Court, outside the limits of the Act, a general discretion to dispense with its provisions," and dealing with the case of the Bombay High Court in Basvanappa v. Krishnadas Govandhandsa Madiwale (4) (1920) I.L.R. 45 Bom. 443. which was referred to in the judgment under appeal in the following terms:

"The Bombay High Court has taken a contrary view on the ground that it would be inequitable not to allow the benefit of the vacation which preceded the period which has to be excluded. With great respect we would say that there is no question of equity in cases governed by the Limitation Act," their Lordships stated that Basvanappa v. Krishnadas Govandhandsa Madiwale could not be supported.

For these reasons I am satisfied that the District Court of Akyab was wrong in considering that it could invoke section 151, Civil Procedure Code, to overrule the provisions of the Limitation Act, and the application filed by the Official Receiver should have been dismissed in limine.

————————————-

စီရင်ထုံးစာမျက်နှာ-၆၀၈၌၊အင်္ဂလိပ်တရားသူကြီး BAGULEY ကအောက်ပါအတိုင်းဆုံးဖြတ်သည်-

[ For these reasons I would set aside the order of the District Court, Akyab, directing that the application be dealt with on its merits and would dismiss the application filed by the Official Receiver, Ramnad, for setting aside the ex parte decree. 

The applicant is entitled to costs of this application and we fix the advocate's fee at 20 gold mohurs. ]

—————————————-