စီရင်ထုံးများကဖန်တီးသောပြဿနာများ

 ဆရာကြီးဦးမြသင်ကြားပို့ချချက်များ

စီရင်ထုံးများကဖန်တီးသောပြဿနာများ

ဥပဒေပညာရှင်များသတိချပ်ရန်ကိစ္စတရပ်မှာစီရင်ထုံးများကဖန်တီးရာရောက်သောပြဿနာများဖြစ်သည်။ဥပဒေများကိုအဓိပ္ပာယ်ကောက်ယူရာတွင်လည်းကောင်း၊ဖြစ်ရပ်မှန်နှင့်စပ်ဟပ်အဖြေထုတ်ရာတွင်လည်းကောင်းစီရင်ထုံးများဝိဝါဒကွဲပြားသည်များရှိနေပါသည်။

ပြဿနာတရပ်မှာတဦးထိုင်တရားသူကြီးစီရင်ထုံးများသဘောကွဲလွဲသည့်အခါအောက်ရုံးတရားသူကြီးသည်မည်သည့်စီရင်ထုံးကမှန်သည်၊မှားသည်စသည်ဖြင့်ဝေဖန်ခွင့်မရှိသော်လည်းမှန်သည်ထင်သည့်စီရင်ထုံးကိုကိုးကားဆုံးဖြတ်ခွင့်ရှိသည်။ 1957 BLR ( H . C . ) 259 စီရင်ထုံးကိုကြည့်ပါ။

ထိုသို့ကွဲလွဲသောစီရင်ထုံးနှစ်ရပ်ရှိနေလျှင်ဆိုင်ရာရှေ့နေသည်မည်သည့်စီရင်ထုံးကပို၍ကျိုးကြောင်းဆီလျော်ကြောင်းတင်ပြလျှောက်လဲနိုင်ရန်လိုသည်ကိုသတိချပ်ရန်ဖြစ်သည်။

မှားယွင်းသောစီရင်ထုံးများသည်ပြဿနာအဖြစ်ဆုံးဖြစ်သည်။ 

ပစ္စည်းလွှဲပြောင်းခြင်းအက်ဥပဒေပုဒ်မ ၅၃ - ကတွင်"transfer for consideration "ဟုအတိအလင်းပြဌာန်းထားပါလျက်၊အဖိုးစားနားမပေးရဘဲအပိုင်ရသူသည်ထိုပုဒ်မ၏အကာအကွယ်ကိုရထိုက်သည်ဟု 1992 BLR 140တွင်ထုံးဖွဲ့ပါသည်။ 

1994 BLR 28 ( F . B .)အမှုတွင်၊ပယ်ဖျက်လိုက်သဖြင့်အမှားသံသရာမရှည်ခဲ့ပါ။

ယခင်ကစီရင်ထုံးများပြုစုရေးအဖွဲ့ကိုတရားလွှတ်တော်၊တရားရုံးချုပ်တရားသူကြီးချုပ်ကဦးဆောင်ပြီးတရားသူကြီးနှစ်ဦး၊ရှေ့နေချုပ်၊ဝါရင့်ရှေ့နေသုံးဦးပါသောအဖွဲ့ဖွဲ့ကာရွေးချယ်ခဲ့သည့်နည်းတူထုံးပြုသည့်စီရင်ချက်များကိုဂရုဓမ္မပြု၍ရွေးချယ်ရန်လိုပါသည်။

မရွှေ့ပြောင်းနိုင်သောပစ္စည်းကိုအပိုင်ပေးရာ၌၊လက်ရောက်ပေးအပ်ရန်မလိုကြောင်းပြဆိုသည့် 14 Ran 439 ( F . B . ) , 1960 BLR ( H . C . )51 , 1960 BLR ( S . C. ) 4 အခိုင်အမာစီရင်ထုံးများရှိနေသည်ကိုသတိမမူဘဲ 2001 BLR 290 ( S . A . B . )အမှုတွင်အခြားနည်းဆုံးဖြတ်သည်။ 

2012 BLR 149တွင်ယခင်စီရင်ထုံးများအတိုင်းဆုံးဖြတ်သည်။

အမှားသံသရာဆယ်နှစ်ကျော်ခဲ့သည်။

တရားရုံးနှင့်စီရင်ထုံးများ

စီရင်ထုံးဟူသည်သက်ဆိုင်ရာအမှု၏ဖြစ်ရပ်အတွက်သာလျှင်ထုံးသာဓကဖြစ်သည်ဟု 2004 BLR 146 ( 151 )တွင်ပြဆိုသောတရားစီရင်ရေးမူကိုမြန်မာနိုင်ငံ၌နောက်အကျဆုံး10 LBR 246အမှုတွင်ဖော်ထုတ်ခဲ့ပါသည်။ 

1954 BLR ( H . C . ) 306တွင်လည်းပြဆိုခဲ့ပါသည်။

လက်တွေ့၌တရားစီရင်ရာတွင်သွေဖယ်မှုများရှိဆဲပင်ဖြစ်သည်။

1997 BLR 1 ( F . B . )အမှုတွင်ပြဆိုထားသောအခြားတရားစီရင်ရေးမူကို မြန်မာနိုင်ငံ၌နောက်အကျဆုံး ၁၉၀၉ ခုနှစ်ထုတ် 5 LBR 76အမှုတွင်ဖော်ထုတ်ခဲ့ပါသည်။

1991 BLR 46အမှုတွင်ကိုးကားသော 1949 BLR ( S . C . ) 46အမှု၌ပြဆိုသည့် တရားစီရင်ရေးမူမှာ၊သံတူမူကွဲမျှသာဖြစ်ပါသည်။ 

1949 BLR ( S . C . ) 56အမှုတွင်စီရင်ထုံးစာမျက်နှာ၆၃၌-

" We cannot depart from the salutary practice of confining the decision to such questions as are necessary for the determination of the matter before the Court."

ဟုဆိုထားချက်သည်၊အဓိကတရားစီရင်ရေးမူအပေါ်အခြေခံသည်။

တရားရုံးသည်မိမိရှေ့မှောက်ရှိအကြောင်းအရာကိုအဆုံးအဖြတ်ပေးရန်အလို့ငှာ၊လိုအပ်သမျှသောပြဿနာတို့ကိုသာဆုံးဖြတ်ရန်ဖြစ်သည်ဟူသောကျင့်ထုံးကိုလိုက်နာရန်ဖြစ်သည်။ 

အကျိုးပြုသောကျင့်ထုံးဟု၊တရားလွှတ်တော်ချုပ်ကအလေးအနက်ထား၍မြွက်ဆိုသည်။ 

စကားမကျွံရန်သတိပြုရစမြဲဖြစ်သည်။

14 Ran 16အမှု၌၊ချမှတ်သောဆုံးဖြတ်ချက်သည်စကားကျွံသည်ဟု 14 Ran 308 ( F . B . )အမှုစာမျက်နှာ ၃၀၉ ၌ပြဆိုသည်။ 

အမှုတွင်ဆုံးဖြတ်ရန်ရှိသည့်ဘောင်ကိုကျော်လွန်ဆုံးဖြတ်ခြင်းဖြစ်သည်။