A I R 1932 Privy Council 81

ဆရာကြီးဦးမြသင်ကြားပို့ချချက်များ

A . I . R . 1932 Privy Council 81 

စီရင်ထုံးစာမျက်နှာ၈၈တွင်အောက်ပါအတိုင်းပြဆိုသည်-

" Counsel for respondent I drew their Lordships attention to a decision of this Board reported as Maung Tun Tha v. Ma Thit ( A I R 1916 P C 145 = 38 I C 809 = 44 I A 42 = 44 Cal 379 ( P C ) , where Art. 123 was apparently applied in a suit by a Burmese-Buddhist son for his suit in the paternal estate . No reference was made to the Indian case law on the subject , and the main question debated was as to whether the son was bound under the Burmese law to elect within a reasonable time after his father 's death.

Their Lordship have referred to the record of this case , and they find that in the Courts of Burma no issue was raised as to limitation , and that there was no duscussion as to the article of Act which should be applied .

There had been at least one previous decision in the Lower Burma Court that Art . 133 was applicable to such a case , and it seems to have been assumed on all hands that it must equally apply in the case then under consideration .

After the decision in Tun Tha v. Ma Thit it appears to have been considered in one case in the Bombay High Court that the Indian authorities had been overruled , the article applicable being held to be Art . 144 and not Art . 123 .

Their Lordship have no doubt that it was not intended by the judgement in Maung Tun Tha v. Ma Thit to overrule the decisions to which they have referred , and they think that , at all events in cases from the Indian Courts , these authorities should be followed .

They are therefore of opinion that the present case does not fall within Art . 123 , and that the appellant's suit was not barred by limitation ."

သားသမီးများကကျန်ရစ်သူမိဘထံမှရထိုက်ခွင့်ရှိသောအမွေဝေစုကိုရရန်စွဲဆိုသောအမွေစီမံခန့်ခွဲပေးစေလိုမှုသည်ကာလစည်းကမ်းသတ်အက်ဥပဒေအမှတ်စဉ်၁၂၃နှင့်သက်ဆိုင်ပါသလား၊သို့မဟုတ်၊အမှတ်စဉ်၁၄၄နှင့်သက်ဆိုင်ပါသလားဟူသောဥပဒေပြဿနာမှာငြင်းခုံစရာဖြစ်မြဲဖြစ်နေရာမှ၊စုံညီခုံရုံးက 1998 BLR 227( 234 )( ဦးမြင့်သော်ပါ၇ နှင့် မောင်ဇင်လင်းပါ၃ )အမှု၌အမွေရထိုက်သောဩရသသားသည်မိဘတပါးပါးကွယ်လွန်စဉ်ကအမွေမတောင်းပဲနေခဲ့ရာတွင်၁၂နှစ်ကျော်သောအခါဩရသဝေစုတောင်းခွင့်ဆုံးရှုံးသွားသည်ဟုထုံးဖွဲ့လိုက်၍၊အမှတ်စဉ်၁၂၃နှင့်သက်ဆိုင်ကြောင်း၁၉၁၅ခုနှစ်တွင်ဆုံးဖြတ်ခဲ့သော၊ 9 L . B . R . 56 ( P . C . )( Maung Tun Tha v. Ma Thit )ဖြတ်ထုံးများကိုလက်ခံလိုက်နာရာရောက်သဖြင့်၊တုတ်ထမ်းငြင်းရမည့်ပြဿနာတရပ်ချုပ်ငြိမ်းသွားပြီဖြစ်ပါသည်။

1998 B . L . R . 227 စီရင်ထုံးစာမျက်နှာ၂၃၀တွင်၊ဒေါ်ခင်ညွန့်ကဒေါ်ခင်အေးအားမှတ်ပုံတင်စာချုပ်ဖြင့်ပေးကမ်းသည့်၊ဟူသည့်စာသားအစား၊ဒေါ်ခင်ညွန့်ကဒေါ်ခင်မိမိအားမှတ်ပုံတင်စာချုပ်ဖြင့်ပေးကမ်းသည့်၊ဟုပြင်ဆင်မှတ်သားရန်ဖြစ်သည်။

စီရင်ထုံးစာမျက်နှာ၂၃၂တွင်၊ဒေါ်ခင်ညွန့်တောင်းဆိုသောသက်သာခွင့်မှာ၊ဟူသည့်စာသားအစား၊ဒေါ်ခင်အေးတောင်းဆိုသောသက်သာခွင့်မှာ၊ဟုပြင်ဆင်မှတ်သားရန်ဖြစ်သည်။

စီရင်ထုံးစာမျက်နှာ၂၂၈မှ၂၃၈အထိစာမျက်နှာထိပ်ပိုင်းတွင်၊" ၁၉၈၈ " အစား " ၁၉၉၈ " ဟုပြင်ဆင်မှတ်သားရန်ဖြစ်သည်။