၁၉၇၃ခုနှစ်စီရင်ထုံးများအထိ၊ထုံးပြုသောစီရင်ချက်များကိုစကားမကျွံမိစေရန်ဂရုပြုရေးသားထားသည်

ဆရာကြီးဦးမြသင်ကြားပို့ချချက်များ

၁၉၇၃ခုနှစ်စီရင်ထုံးများအထိထုံးပြုသောစီရင်ချက်များကို၊စကားမကျွံမိစေရန်ဂရုပြုရေးသားထားကြောင်း၊ဥပဒေပညာရှင်များတွေ့မြင်နိုင်သည်။

ဒေါက်တာဧမောင်က၎င်း​၏မြန်မာဗုဒ္ဓဘာသာတရားဥပဒေကျမ်း(၁၉၇၀ပြည့်နှစ်ထုတ်)(တန်ဖိုး၁၅ကျပ်မျှသာဖြစ်သည်)တွင်၊ 1954 BLR ( S C ) 52 ပါအဆိုအမိန့်နှင့်စပ်လျဉ်း၍စာမျက်နှာ၆၄-၆၅တို့၌အောက်ပါအတိုင်းဝေဖန်သည်-

" The Supreme Court of the Union of Burma in appeal upheld the decision of the High Court in Ma Htwe's case , but on different grounds.

In Daw Htwe v. Ma Tin U [ 1954 B.L.R. 52 ( S C ) ] it was said that the husband could not be said to have become owner of any definite part of the estate of his father in the hands of his sister 

" မောင်ကျောင်းနှင့်နှမမတင်ဦးတို့အမွေမခွဲကြရသေး။အမွေပစ္စည်းများသည်မတင်ဦး​၏လက်ရှိဖြစ်နေသောကြောင့်၊မောင်ကျောင်းသည်အမွေဆိုင်ရုံသာဆိုင်သေး၍အမွေတွင်ပါဝင်သောပစ္စည်းဘယ်ဟာတခုခုကိုမျှတသီးပုဂ္ဂလပိုင်ပြီဟုမဆိုနိုင်သေးသောသူဖြစ်သည်။"

This argument ignored a long line of decisions beginning with that of the Privy Council in Tun Tha v. Ma Thit ( 9 L.B.R. 56 ) that what a Burmese Buddhist heir obtains is a definite vested fraction of the estate to which he is an heir ; and in that definite fraction of the estate , the wife has a vested interest to the extent of a third .

Sections 51 and 86 of the Digest 1 , which also was relied upon by the Supreme Court , do not , with respect , militate against the wife's claim (မယားဖြစ်သူ​၏တောင်းဆိုချက်ကိုဟန့်တားသည်), either in respect of her vested interest in the property which has notionally come into common enjoyment of herself and her husband , or in respect of her position. "