3 BLT 142

ဆရာကြီးဦးမြသင်ကြားပို့ချချက်များ

3 BLT 142 

Ahmed Ali v. Maung Ton and one.

Before Mr. Justice Twomey.

အမှုတွင်၊ပစ္စည်းရွေးနုတ်ရန်သို့မဟုတ်ရောင်းချရန်ပဏာမဒီကရီချမှတ်ပြီးနောက်ဆောင်ရွက်သောမှုခင်းများသည်ကာလစည်းကမ်းသတ်ဥပဒေနှင့်မသက်ဆိုင်။

အပေါင်ခံသူသည်သို့မဟုတ်အပေါင်ခံသူထံမှလွှဲပြောင်းရရှိသူသည်သတ်မှတ်ထားသောကာလကုန်ဆုံးပြီးနောက်ရောင်းချသည့်ဒီကရီကိုအတည်ပြုပေးရန်အချိန်မရွေးလျှောက်ထားနိုင်ကြောင်းဆုံးဖြတ်သည်။

အမှုတွင်ကောက်နုတ်ဖော်ပြထားသောစီရင်ထုံးခေါင်းစီးသည်မပြည့်စုံပါ။

အပြည့်အစုံမှာအောက်ပါအတိုင်းဖြစ်သည်-

“Proceedings subsequent to preliminary decrees for redemption and sale- whether Article. 178 & 179 of the Second Schedule, Indian Limitation Act apply to them.

The appellant was the assignee of a mortgage decree passed against the two respondents on the 22nd June 1904 by the Subdivisional Court of Toungoo. The property to which the decree related was in the Pegu District. The original decree holder applied to the Subdivisional Court of Pyu in the Toungoo District to execute the decree on the 29th January 1906, but this application was dismissed for non-payment of process-fees.

The appellant next applied on the 9th August 1907 to the Subdivisional Court of Toungoo describing himself as the assignee of the decree and asked for a certificate of non-satisfaction to be forwarded to the Pegu Subdivisional Court of Pegu in whose jurisdiction the mortgaged property was situated. The application was granted and in the certificate the appellant was described as decree-holder.

Held, that the application which was dismissed by the Subdivisional Court was not an application to enforce the decree for sale but a preliminary application for issue of notice under section 232 of the Civil Procedure Code(Act XIV of 1882), which did not apply to those proceedings and that the proper course was for the assignee to apply to the Court for an order of sale in pursuance of the preliminary decree, as the assignee’s status had already been recognised by the Toungoo Court in the earlier proceedings of 1907 and his name been substituted for the original decree-holder.

Held, further, that the application of the 4th August 1908 was unnecessary and that the lower Courts were technically right in dismissing it. But that the dismissal did not affect the appellant’s right as assignee of the original mortgage to obtain an order or absolute sale of the property in continuation of the decree of the 22nd June 1904 and that if he applied for such an order, his application would not be governed by Article 178 or 179 of the second Schedule of the Limitation Act.”

(စီရင်ထုံးပါတရားမကျင့်ထုံးဥပဒေပုဒ်မ၂၃၂သည်၊လက်ရှိအမိန့်၂၁၊နည်း၁၆ဖြစ်သည်။)

အထက်ပါပြဆိုချက်ကိုအပြည့်အစုံဖတ်ရှုပါလျှင်-

မူလတရားရုံး၏ဆုံးဖြတ်ချက်မှန်သည်ဖြစ်၍ကာလစည်းကမ်းသတ်နှင့်မဆိုင်ဟူသောပြဆိုချက်သည်ခရီးသွားဟန်လွှဲဆုံးဖြတ်ချက်ဖြစ်သည်ကိုတွေ့မြင်နိုင်သည်။

3 BLT 142 ကို၊၁၈၈၂ခုနှစ်တရားမကျင့်ထုံးဥပဒေအရဆုံးဖြတ်ခြင်းဖြစ်သည်။

4 LBR 83 နှင့် 3 BLT 142 စီရင်ထုံးများကို၊တရားရုံးချုပ်တဦးထိုင်ကဆုံးဖြတ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။