1941 RLR 706, 1948 BLR ( H C ) 499

ဆရာကြီးဦးမြသင်ကြားပို့ချချက်များ

ရှေ့နေရှေ့ရပ်များသည်၊စီရင်ထုံးပေါင်းချုပ်ဖတ်ရုံမျှဖြင့်မလုံလောက်။

စီရင်ထုံးများကိုအစ၊အလယ်၊အဆုံးဖတ်ပါမှအကွက်စေ့စေ့နားလည်ပါမည်။

ရှေ့နေတဦးသည်၁၉၂၃ခုနှစ်ကစတင်ထုတ်ဝေသောရန်ကုန်စီရင်ထုံးအတွဲ၁မှယခုနောက်ဆုံးထုတ်ဝေသောစီရင်ထုံးအထိ၊အနည်းဆုံးလေ့လာသင့်သည်။

ဥပမာအားဖြင့်1948 BLR 717 စီရင်ထုံးတွင်၊ဦးသာဖြေသည်မည်သည့်အတွက်ကြောင့်အမှုရှုံးရသည်ဆိုသည်ကို၊စီရင်ထုံးခေါင်းစီးဖတ်ရုံမျှဖြင့်မသိနိုင်။

ကွယ်လွန်သွားသောမြန်မာဗုဒ္ဓဘာသာဝင်တဦးကျန်ရစ်သောအမွေပစ္စည်းများမှမိမိဝေစုကိုရလိုသူတဦးသည်၊အမွေစီမံခန့်ခွဲပေးစေလိုမှုစွဲဆိုရမည်ဟုယေဘုယျအားဖြင့်နားလည်ထားကြသည်။

သို့ရာတွင်ယင်းဥပဒေသကိုတရားသေမှတ်ထားရန်မဟုတ်။

အမွေရှင်ကွယ်လွန်ပြီးနောက်အမွေကိုအမွေဆိုင်အချင်းချင်းခွဲဝေရာတွင်အမွေဆိုင်တဦးလက်ဝယ်သို့ရောက်နေသောဝေစုကိုရလိုသူသည်၊အမွေစီမံခန့်ခွဲပေးစေလိုမှုစွဲနိုင်မည်မဟုတ်။

အမွေခွဲဝေပြီးဖြစ်၍စီမံခန့်ခွဲရန်အကြောင်းမရှိတော့ချေ။

ပေါင်ကြေးငွေအနည်းဆုံးကျပ်၁၀၀နှင့်ပေါင်နှံရာတွင်(စာချုပ်စာတမ်းအပ်နှံ၍ပေါင်နှံသည့်ကိစ္စမှလွဲပြီး)မှတ်ပုံတင်စာချုပ်ချုပ်ဆိုပေါင်နှံရမည်ဖြစ်သည်။

ထို့ပြင်အသိသက်သေအနည်းဆုံးနှစ်ဦးကလက်မှတ်ရေးထိုးရန်လိုအပ်သည်။

အသိသက်သေလက်မှတ်ရှိရုံမျှဖြင့်မပြီးဆုံးသေးဘဲ၊ပစ္စည်းလွှဲပြောင်းခြင်းအက်ဥပဒေပုဒ်မ၃နှင့်အညီလက်မှတ်ရေးထိုးခြင်းဟုတ်၊မဟုတ်စီစစ်ရန်လည်းလိုအပ်သည်။

အဆိုပါအချက်များအားလုံးပြည့်စုံပါမှအပေါင်အထမြောက်မည်ဖြစ်သည်။

စာချုပ်ကိုမှတ်ပုံမတင်၍ဖြစ်စေ၊အသိသက်သေများဥပဒေနှင့်အညီလက်မှတ်မရေးထိုးလျှင်ဖြစ်စေ၊အပေါင်အထမမြောက်လျင်အပေါင်ခံသူသည်အပေါင်ပစ္စည်းကိုဥပဒေအရလက်ဝယ်ထားခွင့်မရှိ။

1939 RLR 645( F B )(မောင်လူဖေနှင့်အခြားသူများ နှင့် မောင်စန်းမြ)စီရင်ထုံးကိုကြည့်ပါ။

ထိုသို့ဆိုလျင်ပေါင်သူကပေါင်သည့်ပစ္စည်းကိုလက်ရောက်ရလိုမှုစွဲဆိုရမည်ဖြစ်သည်။

စွဲဆိုခွင့်ရှိကြောင်းစီရင်ထုံးများစွာထွက်ပေါ်ပြီးဖြစ်သည်။

1991 BLR 127(ဒေါ်ယဉ်ယဉ်မြင့် နှင့် ဒေါ်ပါလု)စီရင်ထုံးကိုကြည့်ပါ။

ရွေးနုတ်လိုမှုစွဲဆိုလျင်အမှုပုံစံလွဲမှားမည်။

အပေါင်အထမြောက်ပါလျက်နှင့်လက်ရောက်ရလိုမှုစွဲဆိုပြန်လျင်အမှုပုံစံလွဲမှားမည်ဖြစ်သည်။

———————————————-

1941 RLR 706 

MAUNG DAW NA AND ANOTHER 

                         V.

MAUNG WA MAUNG AND OTHERS.

Before Sir Ernes Goodman Roberts, Kt., Chief Justice, Mr. Justice Ba U and Mr. Justice Dunkley.

အမှုတွင်၊တရားပြိုင်ထံသို့ပစ္စည်းရောက်သွားခြင်းသည်အထမမြောက်သောအပေါင်စာချုပ်ကြောင့်ဖြစ်သဖြင့်၊ကာလစည်းကမ်းသတ်အက်ဥပဒေပထမဇယားအမှတ်စဉ်၁၄၂အရပစ္စည်းလက်လွတ်ခြင်းမရှိ။ထို့ကြောင့်အမှုသည်အမှတ်စဉ်၁၄၄နှင့်သက်ဆိုင်သည်။တရားပြိုင်သည်ဆန့်ကျင်လက်ရှိထားခြင်းမဟုတ်ကြောင်းသက်သေပြရာတွင်ပေါင်နှံထားသည့်အကြောင်းကိုသက်သေပြခွင့်ရှိသည်။ဆိုလိုသည်မှာအပေါင်ကိုအကြောင်းပြု၍လက်ရှိထားခြင်းဖြစ်ကြောင်းသက်သေပြနိုင်သည်ဟုအောက်ပါအတိုင်းဆုံးဖြတ်သည်-

“Possession of land, suit for--Abortive or invalid mortgage -Proof of plaintiff's Title--Defendant's plea  of adverse possession--Nature of defendant's possession--Evidence of factum of mortgage--Terms of mortgage inadmissible -Evidence  Act, s. 110.

When a person sues for possession of land he must prove his title to it unless  at title is admitted.

Although a person cannot sue  for redemption on the strength of an abortive or invalid usufructuary  mortgage, yet if he sues for possessin and proves his tille and then the defendant sets up adverse possession the plaintiff  may prove that the character  of the possession was not adverse to him by giving evidence of the factum of the mortgage though not of its terms.

U Thet Pan v. Ma Phu  Saing, [1937) Ran. 442, approved and explained.

Ma Kyi  v. Ma Thon, IL.R. 13 Ran. 274 (F.B.) ; 

Maung Lu Pe  v Maung San Mya, (1939, Ran. 645 (F.B.), referred to.”

———————————-

1948 BLR ( H C ) 499 

MAUNG HLA GYAW AND ONE (APPELLANTS)

                         v.

DAW CHIT (RESPONDENT).*

Before U Tun Byu, J.

အမှုတွင်၊ပေါင်နှံထားသည့်အိမ်ကိုလက်ရောက်ရလိုမှုစွဲ၍မရနိုင်။အပေါင်ရွေးနုတ်လိုမှုစွဲဆိုရမည်။သို့ရာတွင်အပေါင်စာချုပ်ကိုမှတ်ပုံတင်ထားခြင်းမရှိလျင်လက်ရောက်ရလိုမှုစွဲဆိုနိုင်သည်ဟု၊တရားဝန်ကြီးဦးထွန်းဖြူကအောက်ပါအတိုင်းဆုံးဖြတ်သည်-

“Suit for redemption--Whether competent without mortgage deed-S. 59 ofTransfer of Property Act---Abortive mortgage Suit on title--When lies.

Plaintiff-respondent sued for recovery and possession of a piece of land on the strength of title on payment of Rs. 800 and defendant-appellants contended that the original owners mortgaged the land usufructorily to plaintiff and her husband and that after the death of her husband the plaintiff-respondent sold it to the appellants-defendants.

Plaintiff-respondent's suit was decreed in both the lower Couris.

On second appeal it was contended that the suit was really one for redemption and as such was not maintainable.

Held : Though a suit for redemption cannot lie in the absence of a valid deed of mortgage, as a mortgage for Rs. 100 or upwards can be effected only by a registered instrument under s. 59 of the Transfer of Property Act, this did not prevent a person who made an abortive mortage from suing for possession relying on title.

UThet Pan and another v. Ma Phu Saing, (1937) R.L.R. 442 ; Maung Lu Pe and othersv. Maung San Mya, (1939) R.L.R, 645; Maung Daw  Na and another v. Maung Wa Maung and others, (1941) R.L. R. 706.

The prayer in the plaint for recovery on payment f Rs. 800 should be read in the light of other circumstances of the case; as the defendant claimed title as vendee, the plaintiff must be allowed to state how the land went into defendant's possession. This claim of adverse title distinguished the case from the case of Maung Daw Na and another v. Maung Wa Maung and others, (1941) R.L.R. 708.

Ma Kyi v. Ma Thon and another, 13 Ran. 274, referred to,”

စီရင်ထုံးစာမျက်နှာ၅၀၁၊၅၀၂နှင့်၅၀၃တို့တွင်၊တရားဝန်ကြီးဦးထွန်းဖြူကအောက်ပါအတိုင်းပြည့်စုံစွာသုံးသပ်၍အမှုကိုဆုံးဖြတ်သည်-

“It is, however, clear from the cases which have been referred to above that a person who had made an abortive mortgage is not prevented from suing for possession of the land relying on his title. 

It will be necessary in each case to examine the full circumstances obtaining in that case before it can properly be decided whether the suit is one for redemption, or whether it is a suit for possession relying on title. In the case of U Thet Pan and another v. Ma Phu Saing (1) (1937) R.L. R. 442. the plaintiff there sued for delivery of possession of a certain piece of land on repayment of the amount borrowed, and the headnote of that case is as follows :

"A person cannot sue for redemption of his land on the strength of an abortive or invalid usufructuary mortgage, but he can sue for delivery of possession of the land and he is entitled to give evidence of the factum of the abortive mortgage, though not of its terms, for the collateral purpose of showing the character of defendant's possession, wiz. that it was not alverse to the plaintiff. It is open to the defendant also to give such kind of evidence te show that his possession is adverse."

The case of U The Pan (1) (1937) R.L. R. 442. was referred to in two subsequent Full Bench cases, namely, Maung Lu Pe and others v. Mung San Mya (2)  (1939) R.L.R. 645. and Maung Daw Na and another v. Maung Wa Maung and others (3),(1941) R.L.R. 706. and U Thet Pan's case (1) (1937) R.L. R. 442. had not been overruled.

It is not disputed that the circumstances of the present case are similar to those of U The Pan'scase (1). (1937) R.L. R. 442.

It might be mentioned that the plaintiff-respondent does not appear to rely on the abortive  mortgage to the defendant-appellants for the purpose of proving her title to the land in dispute.

It is urged on behalf of the plaintiff-respondent that the statement about the abortive mortgage in the plaint was necessary for the purpose of disclosing the real nature of the possession of the defendant-appellants, who were claiming to be the owners of the land in dispute under a contract of sale, which they alleged was made in June 1943, and who alleged that they were, under the provisions of section 53A  of the Transfer of Property Act, entitled tc retain possession. 

It cannot, it appears to me, in the circumstances of this case, be said that because the plaintiff-respondent had in her plaint described how the defendant-appellants came into the possession of the land in dispute the suit was in reality a suit for redemption, when especially the suit was described as a " Suit for possession on the strength of title."

It is contended on behalf of the defendant-appellants that the fact that the prayer to the plaint mentions a payment of Rs. 800 should also be considered as indicating that the suit was, in reality, a suit for redemption.

The prayer ought I think to be read in the light of the other circumstances obtaining in this case. 

In the case under appeal it is not disputed that the defendants were setting up an adverse title to the land in dispute on the ground that it had been sold to them, although not under a registered deed, for a sum of Rs. 800 and that they had been in possession of the land as owners thereof since the date of the alleged sale. 

In the circumstances, it is obvious that the plaintiff must be allowed to state in her plaint how the land in dispute went into the possession of the defendant-appellants.

It is unfortunate that the plaint was not too well drafted, but I do not think that it can, in the circumstances of this case, be said that the present case was obviously a suit for redemption, and not a suit for possession, relying on title.

In the case of Maung Daw Na and another v. Maung Wa Maung and others (1) 1941 R.L.R. 706. it does not appear that the defendants set up any title adverse to the plaintiff, as in the present appeal. 

The circumstances in this case are not, therefore, exactly the same as in the case of Maung Daw Na and another v. Maung Wa Maung and others (1). 1941 R.L.R. 706.

The decisions of the lower Courts are therefore correct, and the appeal is dismissed with costs.”