11 LBR 415 နှင့် 5 Ran 154 စီရင်ထုံးနှစ်ရပ်အကြောင်း

ဆရာကြီးဦးမြသင်ကြားပို့ချချက်များ

11 LBR 415 

MA SAW v. MAUNG SHWE GAN AND MA BAN.*

Before Mr. Justice Pratt.

စီရင်ထုံးကိုဖြစ်ပေါ်စေသောအမှုတွင်၊လက်ရှိထားခဲ့သောလယ်ယာမြေများကိုလက်ရောက်ရလိုကြောင်းတရားစွဲဆိုသောအမှု၌၊စီရင်ထုံးစာမျက်နှာ၄၁၅တွင်ပထမအယူခံတရားရုံးကအောက်ပါအတိုင်းဆုံးဖြတ်ကြောင်းဖော်ပြသည်-

“On the ground, however, that the plaintiff and her husband had no title to the land, because land-holder's rights had not been acquired, the learned Divisional Judge held, that the suit was not maintainable and that plaintiff's only remedy would have been a suit under section 9 of the Specific Relief Act within six months of dispossession.”

တရားရုံးချုပ်က၊စီရင်ထုံးစာမျက်နှာ၄၁၅တွင်အထက်ပါပထမအယူခံတရားရုံး၏သုံးသပ်ချက်နှင့်စပ်လျဉ်း၍အောက်ပါအတိုင်းဝေဖန်သည်-

“It seems to me that in saying neither plaintiff nor her husband had any title to the land, the Divisional Judge has inadvertently begged the whole question and contradicted his previous dictum as to the reasons for holding that there had, been no valid transfer.”

စာရေးသူကိုးကားသောအင်္ဂလိပ်-မြန်မာအဘိဓာန်စာမျက်နှာ၁၉၀တွင်-

”beg the question(idiom)”ကို-

”မေးစရာဖြစ်သည်။””ထောက်စရာဖြစ်သည်။”ဟုဘာသာပြန်သည်။

အဆိုပါ”idiom”ကို PJLB 478 အမှုတွင်လည်းသုံးထားသည်ကိုတွေ့ရသည်။

“Previous dictum” ဆိုသည်မှာ၊ပထမအယူခံတရားရုံး(Divisional Court)၏အောက်ပါမြွက်ဆိုချက်ကိုဆိုလိုသည်-

“Defendants' case was that the land had been made over to them absolutely by Lamba. The Divisional Court on appeal: pointed out that Lamba's right of occupancy constituted an interest in the land and could only be transferred by a registered deed.”

“Lamba”ဆိုသူသည်၊အယူခံတရားလို(မူလရုံးတရားလို)မဘန်၏ခင်ပွန်းဖြစ်သည်။

“Divisional Court”သည်၊ပထမအယူခံတရားရုံးဖြစ်သည်။

အထက်အပိုဒ်ရှိ-

“Lamba's right of occupancy constituted an interest in the land and could only be transferred by a registered deed.”

ဟူသောသုံးသပ်ချက်နှင့်-

“the plaintiff and her husband had no title to the land”

ဟူသောဆုံးဖြတ်ချက်တို့သည်ရှေ့နောက်မညီ၍ထောက်စရာဖြစ်နေသည်ဟုတရားရုံးချုပ်ကထောက်ပြခြင်းဖြစ်သည်။

ပထမအယူခံတရားရုံးကတရားလိုသည်လက်ရှိမြေများ၌”title”မရှိဟုဆိုခြင်းသည်မြေလက်ရှိထားပိုင်ခွင့်(land-holders right)ကဲ့သို့သောအကြွင်းမဲ့ပိုင်ဆိုင်ခွင့်(absolute title)မရှိခြင်းကိုဆိုလိုပုံပေါ်သည်။

Right of occupancy(နေထိုင်ခွင့်)သည်-

Possessory title(လက်ရှိထားပိုင်ခွင့်)ဖြစ်သည်ကိုဆင်ခြင်ရန်ပျက်ကွက်ဟန်တူသည်။

တရားရုံးချုပ်ကစီရင်ထုံးစာမျက်နှာ၄၁၆တွင်အောက်ပါအတိုင်းညွှန်ပြသည်-

“The Courts in Burma have consistently recognised such possessory titles.”

စီရင်ထုံးစာမျက်နှာ၄၁၅တွင်ဆုံးဖြတ်ချက်ကိုအောက်ပါအတိုင်းပြဆိုသည်-

“A suit for recovery of possession of state land based on a possessory. title acquired by occupation and clearing will lie as against a trespasser independently of section 9 of the Specific Relief Act.”

အထက်ပါပြဆိုချက်တွင်”independently of section 9 of the Specific Relief Act”ဆိုသည်မှာ”ကျူးကျော်သူအပေါ်လက်ရှိထားပိုင်ခွင့်အရလက်ရောက်ရလိုမှုကိုသီးခြားသက်သာခွင့်အက်ဥပဒေပုဒ်မ၉နှင့်တသီးတခြားစွဲဆိုနိုင်သည်”ဟုဆိုလိုသည်။

စီရင်ထုံးစာမျက်နှာ၄၁၇တွင်အောက်ပါအတိုင်းသုံးသပ်ဆုံးဖြတ်သည်-

“In the Bombay case of Ali v. Pachubibi (6) (1903) 5. Bom. L. Re, 264 a similar view was taken and the difference between a suit based on a possessory title and a suit under-section 9 of the Specific Relief Act was well set out.

"Proof of previous possession is, without more; evidence of the plaintiff's title to recover from the defendants who are proved to be wrong doers.

There is a difference between such a suit (i.e. a suit based on possessory title) and a suit under section 9 of the Specific Relief Act. 

In the former the Court awards the claim only when it finds that the plaintiff had peaceful possession before dispossession and that the defendant had no title and is a wrong-doer, the plaintif's previous possession being in law sufficient proof of his title: in the latter, the Court can only go into the question of dispossession within six months before the suit and cannot inquire into the defendant's title."

I have no doubt that the Divisional Court's finding that the suit would not lie is wrong in law. 

I accordingly set it aside and remand the appeal for hearing on its merits.”

တချိန်ကကျူးကျော်သူအပေါ်သီးခြားသက်သာခွင့်အက်ဥပဒေပုဒ်မ၉အရတရားစွဲဆိုရာ၌အရေးနိမ့်လျှင်၊လက်ရှိထားပိုင်ခွင့်အပေါ်အခြေခံကာပုဒ်မ၈အရတရားစွဲဆိုခွင့်မရှိဟုယူဆသောစီရင်ထုံးများရှိခဲ့ဖူးသည်။

11 LBR 415 အမှုတွင်”independently of section 9 of the Specific Relief Act”ကျူးကျော်သူအပေါ်လက်ရှိထားပိုင်ခွင့်အရလက်ရောက်ရလိုမှုကိုသီးခြားသက်သာခွင့်အက်ဥပဒေပုဒ်မ၉နှင့်”တသီးတခြား”စွဲနိုင်သည်ဟုပြဆိုသည်။

မြန်မာစာအဖွဲ့၏အင်္ဂလိပ်-မြန်မာအဘိဓာန်စာမျက်နှာ၇၀၉ကိုဖတ်ပါ။

ပထမအယူခံတရားရုံးကတရားလိုသည်သီးခြားသက်သာခွင့်အက်ဥပဒေပုဒ်မ၉အရတရားစွဲဆိုရန်ဖြစ်သည်ဟုဆုံးဖြတ်ခြင်းမှာမမှန်ကြောင်းအောက်မြန်မာပြည်တရားရုံးချုပ်ကရည်ညွှန်းဆုံးဖြတ်ခြင်းဖြစ်သည်ကိုသတိပြုပါ။

ကာလစည်းကမ်းသတ်အက်ဥပဒေပုဒ်မ၂၃ပါ”wrong independent of contract”ဟူသောစကားရပ်ကိုပဋိဉာဉ်နှင့်”မဆိုင်သော”မတရားပြုမှုဟုဘာသာပြန်ချက်နှင့်ယှဉ်ဖတ်ပါ။

————————————

5 Ran 154 

MA PWA ZON AND TWO 

               V.

MA PAN I AND ONE.*

Before Mr. Justice Pratt, and Mr. Justice Mya Bu.

စီရင်ထုံးပါ-

“not under the provisions of section 9 of the Specific Relief Act”

သီးခြားသက်သာခွင့်အက်ဥပဒေပုဒ်မ၉ပါပြဌာန်းချက်များ”အရမဟုတ်ဘဲ”ဟူသောစကားရပ်သည်၊ 11 LBR 415 စီရင်ထုံးပါအထက်စကားရပ်နှင့်အနှစ်သာရအားဖြင့်အဓိပ္ပာယ်အတူတူဖြစ်ချေသည်။

၁၉၂၂ခုနှစ်၊ဇူလိုင်လ(၃)ရက်နေ့တွင်စီရင်သော11 LBR 415အမှုကိုအင်္ဂလိပ်တရားသူကြီး Pratt ကကြားနာဆုံးဖြတ်ခြင်းဖြစ်သည်။

၁၉၂၇ခုနှစ်၊ဖေဖော်ဝါရီလ(၇)ရက်နေ့တွင်စီရင်သော5 Ran 154အမှုကိုအင်္ဂလိပ်တရားသူကြီး Prattနှင့်မြန်မာတရားသူကြီးဦးမြဘူးတို့ပါဝင်သောခုံရုံးကကြားနာဆုံးဖြတ်ခြင်းဖြစ်သည်။

ခုံရုံးကစီရင်ထုံးသုံးရပ်ကိုလိုက်နာ၍အောက်ပါအတိုင်းဆုံးဖြတ်သည်-

“Where the plaintiff who was in peaceful occupation of immovable property was dispossessed otherwise than in due course of law, held that even if the suit for possession filed by him was not under the provisions of section 9 of the Specific Relief Act, he could rely on his possessory title.

Ismail Ariff v. Mahomed Ghouse, 20 Cal. 834, Ma Saw v. Maung Shwe Gan,11 L.B.R. 415; In re Maung Naw v. Ma She Hmut, 8 L.B.R. 227-followed.”

စီရင်ထုံးစာမျက်နှာ၁၅၇နှင့်၁၅၈တွင်ခုံရုံးကအောက်ပါအတိုင်းသုံးသပ်ဆုံးဖြတ်သည်-

“As regards the contention that the learned single Judge, who decided the second appeal, overlooked the ruling in Nga Tha Zan's case (1), (1918) 3 U.B.R. 125. that ruling was not binding on him. I am not satisfied that it is sound law, and I am not prepared to hold that in a suit for possession, not under section 9 of the Specific Relief Act, where plaintiff relies on a possessory title, he must prove possession for a minimum of twelve years.

I took a different view in Ma Saw v.Ma Shwe Gan(2), (1922) 11 L. B.R.415. following the Full Bench ruling in In re Maung Naw v. Ma Shwe Hmut (3), (1915) 8 L.B.R. 227. which accepted the principle that a person in possession of land without title has an interest in the property which is heritable and good against all the world except the true owner, an interest which, unless and until the true owner interferes, is capable of being disposed of by deed or will or by execution sale, just in the same way as it could be dealt with, if the title were unimpeachable.

In that case the suit was based on a superior possessory title obtained by clearing State land and was held not to be debarred by section 9 of the Specific Relief Act, the full bench declining to follow the Calcutta case of Nisa Chand Gaita v. Kanchiram Bagani (4), (1899: 26 Cal, 579. which was relied upon by Saunders, I.C., in Nga Tha Zan's case (1). (1918) 3 U.B.R. 125.

As I said in Ma Saw's case, I consider the principle enunciated in the earlier Calcutta case of Ismail Ariff v. Mahomed Ghouse (5) (1893) 20 Cal. 834.that lawful possession of land is sufficient evidence of right as owner against a person who has no title.

In the present suit plaintiffs sued to recover possession of land of which they had been dispossessed other than in due course of law by defendants.

They claimed to have taken the land as their share, when the estate was divided amongst the heirs.

The suit obviously lay as based on title apart from the provisions of section 9 of the Specific Relief Act.

As the learned Judge, who decided the second appeal, found, plaintiffs had admittedly been in peaceful  possession for over three years and were dispossessed by defendants, who were mere trespassers.

Under section 110 of the Evidence Act the presumption was that they were the owners.

Moreover there was evidence, which the trial Court accepted, and which there is no reason to disbelieve, which proved that the estate was divided up amongst the heirs, and that plaintiffs received the suit property at this division by family arrangement.

That evidence was admissible apart from the question of oral evidence of the contents of the alleged deed of partition.

Paintiffs proved a good possessory title as against defendants, and the appeal was correctly decided in their favour.

I would dismiss this appeal with costs.

MYA BU, J.--I concur”

———————————

5 Ran 154 အမှုတွင်-

peaceful occupation (အေးအေးချမ်းချမ်းနေထိုင်ခြင်း)ဟူသောစကားရပ်သည် lawful possession နှင့်အနှစ်သာရအားဖြင့်အတူတူဖြစ်သည်ကိုသတိချပ်ပါ။