1948 BLR ( H C ) 138 ( D B )

ဆရာကြီးဦးမြသင်ကြားပို့ချချက်များ

တရားရုံးချုပ်တရားသူကြီးဦးစံမောင်သည်၁၉၄၈ခုနှစ်မှစ၍တရားလွှတ်တော်တရားဝန်ကြီးအဖြစ်လည်းကောင်း၊တရားရုံးချုပ်တရားသူကြီးအဖြစ်လည်းကောင်း၊၁၉၆၅ခုနှစ်အထိအမှုထမ်းခဲ့သူဖြစ်သည်။

၎င်းသည်တရားရေးလောကသို့ဝင်ရောက်သောလက်တဆုပ်စာမြန်မာအိုင်စီအက်စ်ဝန်ထမ်းများအနက်တဦးဖြစ်သည်။

၁၉၄၈မှ၁၉၆၅မြန်မာနိုင်ငံတရားစီရင်ထုံးများတွင်၊၎င်း၏စီရင်ချက်များကနေရာယူလျက်ရှိသည်ကိုတွေ့မြင်နိုင်သည်။

၁၉၄၈ခုနှစ်၊မြန်မာနိုင်ငံတရားစီရင်ထုံးများစာအုပ်တွင်၊တရားမအယူခံမှုတမှုနှင့်ပြစ်မှုအယူခံမှုတမှုတို့၌စီရင်ချက်အသီးသီးကိုမြန်မာဘာသာဖြင့်ရေးပြီးနောက်၊တရားလွှတ်တော်ကိုဖျက်သိမ်းသည်အထိစီရင်ချက်များကိုအင်္ဂလိပ်ဘာသာဖြင့်ရေးသည်။

နောက်ပိုင်း၌တရားရုံးချုပ်တရားသူကြီးချုပ်၏တိုက်တွန်းမှုကြောင့်မြန်မာဘာသာဖြင့်စီရင်ချက်များရေးသော်လည်း၊အင်္ဂလိပ်ဘာသာဖြင့်ရေးသောစီရင်ချက်များလည်းရှိသည်။

ဥပဒေဘွဲ့မရ၍ဦးစံမောင်သည်တရားလွှတ်တော်တရားဝန်ကြီးချုပ်အဖြစ်လည်းကောင်း၊တရားလွှတ်တော်ချုပ်တရားဝန်ကြီးအဖြစ်လည်းကောင်းဆောင်ရွက်ခွင့်မရခဲ့။

၎င်းနောက်မှတရားလွှတ်တော်တရားဝန်ကြီးဖြစ်လာသူနှစ်ဦးက၎င်းကိုကျော်တက်၍တရားဝန်ကြီးချုပ်များဖြစ်ခဲ့ကြသည်။

ဦးစံမောင်သည်မိမိစိတ်ကိုဖြေသိမ့်နိုင်ပုံပေါ်သည်။၎င်းရေးသောစီရင်ချက်များ၏လက်သန်ပြောင်မှုလျော့ပါးသွားခြင်းမရှိခဲ့။

တုတ်ထမ်းငြင်းရဖွယ်ရှိသောဥပဒေပြဿနာအချို့၏အဖြေများကိုထုတ်ပြခဲ့သည်။

ပရီဗီကောင်စီကနှာစေးပြီးအဖြေမပေးဘဲထားခဲ့သောခက်ခဲသည့်ဥပဒေပြဿနာ၏အဖြေကို၊ 1948 BLR ( H C ) 138 ( D B )စီရင်ထုံးတွင်ထုတ်ဖော်ပြဆိုခဲ့သည်။

ခုံရုံး၌ပါဝင်သောတရားဝန်ကြီးချုပ်ဦးသိမ်းမောင်က၊ဦးစံမောင်၏အဆုံးအဖြတ်ကို”သဘောတူသည်”ဟုစီရင်ထုံး၌ဖော်ပြထားသည်။

တရားဝန်ကြီးချုပ်ဦးသိမ်းမောင်သည်နှယ်နှယ်ရရဥပဒေပညာရှင်မဟုတ်။

အင်္ဂလိပ်ဥပဒေပညာရှင်များကြီးစိုးလျက်ရှိသည့်၁၉၃၆ခုနှစ်တွင်ရှေ့နေချုပ်အဖြစ်ခန့်ထားခြင်းခံရသောပထမဆုံးမြန်မာဥပဒေပညာရှင်ဖြစ်သည်။

နှောင်းခေတ်တရားသူကြီးများသည်ဥပဒေဘွဲ့ရမဟုတ်သောအိုင်စီအက်(စ်)ဝန်ထမ်း ဦးစံမောင်ကိုအားကျကာစီရင်ချက်များရေးသားစီရင်သင့်သည်။

စစ်ကြိုခေတ်ကဟင်္သာတခရိုင်တရားမရုံးတွင်ခရိုင်တရားမတရားသူကြီးအဖြစ် တာဝန်ထမ်းဆောင်စဉ်ကဦးစံမောင်သည်စီရင်ချက်များရေးရာ၌နှစ်ဖက်ရှေ့နေများတင်ပြသောစီရင်ထုံးများအပြင်၎င်းလေ့လာမိသောအခြားစီရင်ထုံးများကိုလည်းကိုးကားကာတရားစီရင်တတ်ကြောင်းစာရေးသူတရားသူကြီးပေါက်စဘဝက၎င်း၏စီရင်ချက်များကိုဖတ်ခွင့်ရသဖြင့်ဦးစံမောင်၏ကောင်းမြတ်သောဝသီ( habit )ကိုအားကျခဲ့သည်။

သူ့လိုဝသီပါအောင်အားထုတ်သင့်သည်။

စာရေးသူ၏တရားသူကြီးဘဝတလျောက်စီရင်ချက်ရေးတိုင်းကြိမ်တို့ခဲ့သည်။

ဦးစံမောင်ခရိုင်တရားမတရားသူကြီးဘဝကချမှတ်သောစီရင်ချက်များကိုစိတ်ဝင်တစားလေ့လာဖြစ်ခဲ့ခြင်းသည်အခြားအကြောင်းတရားဖြစ်သည်။

၁၉၄၈ခုနှစ်တွင်တရားလွှတ်တော်ကိုတည်ထောင်သောအခါဦးစံမောင်နှင့်ဦးသောင်းစိန်တို့သည်တရားသူကြီးများဖြစ်လာသည်။

၎င်းတို့သည်တရားလွှတ်တော်တွင်တရားလွှတ်တော်ဝန်ကြီးအဖြစ်တာဝန်ပေးခံရသောနောက်ဆုံးအိုင်စီအက်( စ် )တရားသူကြီးများဖြစ်ကြသည်။

၁၉၄၁ ခုနှစ်တွင်ဦးစံမောင်သည်စက်ရှင်မင်းကြီး(ထိုစဉ်ကနှုတ်ကျိုးနေသောအခေါ်အဝေါ် )ဖြစ်နေပေပြီ။

 ၁၉၄၈ ခုနှစ်တွင်ဒေါက်တာမောင်မောင် BL စာမေးပွဲအောင်စဉ်ကဦးစံမောင်သည်လွတ်လပ်သောမြန်မာနိုင်ငံ၏အသစ်စက်စက်တရားလွှတ်တော်၌တရားဝန်ကြီးအဖြစ်စီရင်ချက်ရေးလျက်ရှိသည်။

၁၉၄၈ ခုနှစ်စီရင်ထုံးစာအုပ်၌ဦးစံမောင်ချမှတ်သောစီရင်ချက်အများအပြားကိုထုံးပြုထားကြောင်းတွေ့မြင်နိုင်သည်။

၁၉၆၂ခုနှစ်တွင်ဒေါက်တာမောင်မောင်တရားရုံးချုပ်တရားသူကြီး(တရားဝန်ကြီး)ဖြစ်လာသောအခါဦးစံမောင်သည်၁၉၆၂ ခုနှစ်နှစ်ဆန်း၌ဖျက်သိမ်းလိုက်သောတရားလွှတ်တော်တွင်တရားဝန်ကြီးအဖြစ်ဆောင်ရွက်ခဲ့သည်မှာ၁၄နှစ်ကျော်ပါပြီ။

ထုံးပြုသော၎င်း၏စီရင်ချက်များသည်တထောင်လောက်ရှိသည်။ 

တရားရုံးချုပ်(၁၉၆၂-၁၉၇၃)တွင်တရားသူကြီးချုပ်(တရားဝန်ကြီးချုပ်)ပြီးလျှင်ဝါအရင့်ဆုံးတရားသူကြီးဖြစ်သည်။

စာရေးသူတရားသူကြီးပေါက်စဘဝကလက်ဦးဆရာဖြစ်သောခရိုင်တရားမနှင့်စက်ရှင်တရားသူကြီး၏စီစဉ်ပေးချက်အရင်္ဟသာတခရိုင်တရားမတရားသူကြီးဦးစံမောင်အင်္ဂလိပ်ဘာသာဖြင့်ရေးသားစီရင်ခဲ့သောစီရင်ချက်များကိုကိုယ်တွေ့ဖတ်ခဲ့ရသည်။

 ဦးစံမောင်သည်စာရေးသူ၏ Hero ဖြစ်ခဲ့သည်။

တရားလွှတ်တော်တွင်လက်ရေးတိုစာရေးအများစုသည်အင်္ဂလိပ်ဘာသာကျွမ်းကျင်သူများဖြစ်ကြသည်။

ဦးဘသန်းသည်ထိုလက်ရေးတိုစာရေးတဦးဖြစ်သည်။

နောက်မှမြန်မာလက်နှိပ်စက်ကိုကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင်ရိုက်နိုင်အောင်လေ့ကျင့်ခဲ့သူဖြစ်သည်။

ဦးဘသန်းကတရားဝန်ကြီးဦးစံမောင်နှင့်စီရင်ချက်ရိုက်ရပုံကိုပြောပြသည်။

တနေ့တွင်တရားဝန်ကြီးဦးစံမောင်​၏လက်ရေးတိုစာရေးခွင့်ယူထားသဖြင့်၊ဦးဘသန်းသည်၎င်း​၏စီရင်ချက်ကိုလက်နှိပ်စက်ရိုက်ရန်တာဝန်ပေးခြင်းခံရသည်။

ဦးဘသန်းသည်တရားဝန်ကြီး​၏စဉ်းစားခန်းသို့အင်္ဂလိပ်လက်နှိပ်စက်ယူပြီးသွားရသည်။

လက်နှိပ်စက်ကို၎င်း​၏စားပွဲကြီးပေါ်တွင်တင်ပြီးသောအခါ၊ဦးစံမောင်ကစီရင်ချက်အချော"It is a fair judgment"တန်းရိုက်မည်ဖြစ်၍၊အမှားမရှိရန်သတိထားရိုက်ဖို့သတိပေးသည်ဟုဆိုပါသည်။

ဦးစံမောင်ကအင်္ဂလိပ်ဘာသာဖြင့်နှုတ်တိုက်ချပေးသည်ကို၊ဦးဘသန်းကတဖြောင်းဖြောင်းရိုက်သည်။

ဦးစံမောင်နှုတ်တိုက်မြွက်ဆိုပြီးသည်နှင့်တပြိုင်နက်ဦးဘသန်းကလည်းလက်နှိပ်စက်ရိုက်ပြီးဖြစ်သွားသည်။

ရှည်လျားသောစီရင်ချက်ကြီးပြီးဆုံးသောအခါ၊ဦးစံမောင်ကစီရင်ချက်ကိုဖတ်ပြီးလက်မှတ်ရေးထိုးသည်။

စာလုံးတလုံးမျှပင်ပြင်စရာမလိုကြောင်းတွေ့ရသည်ဟု၊ဦးဘသန်းကပြန်ပြောပြပါသည်။

ရှေးကတရားလွှတ်တော်တရားဝန်ကြီးများသည်၊လက်ဖျားခါလောက်သောပညာရှင်များဖြစ်ကြပါတကားဟု၊စာရေးသူကဦးဘသန်း​၏ဇာတ်လမ်းအဆုံးတွင်၊စိတ်ထဲ၌ချီးကျူးမိပါသည်။

အမှားကင်းသောအင်္ဂလိပ်ဘာသာစီရင်ချက်ရိုက်သည့်ဦးဘသန်းသည်လည်းတော်ပါပေသည်။

တရားသူကြီးဦးစံမောင်သည်၁၉၄၈ခုနှစ်မှ၁၉၆၅ခုနှစ်တိုင်၊တရားလွှတ်တော်နှင့်တရားရုံးချုပ်တို့တွင်တာဝန်ထမ်းဆောင်ခိုက်၊၎င်းရေးသားသောစီရင်ချက်အများအပြားကိုထုံးပြုထားကြောင်းတွေ့ရပါသည်။

၁၉၆၃ခုနှစ်စီရင်ထုံးစာအုပ်တွင်၊ဦးစံမောင်၏စီရင်ချက်(၇၇)စောင်ပါဝင်သည်။

တရားသူကြီးချုပ်ဦးဘိုကြီးသည်လည်း၁၉၄၈ခုနှစ်မှ၁၉၆၅ခုနှစ်အထိကာလအတွင်း၊တရားလွှတ်တော်၊တရားလွှတ်တော်ချုပ်နှင့်တရားရုံးချုပ်တို့တွင်တာဝန်ထမ်းဆောင်ရာဝယ်၊ခန့်ညားသောစီရင်ချက်များကို၊မြန်မာဘာသာဖြင့်ရေးသားရာ၌ဦးဆောင်ခဲ့သူအဖြစ်သမိုင်းတွင်ကျန်ရစ်စေသူဖြစ်သည်။

ယခုခေတ်တရားသူကြီးများအတုယူဖွယ်ဖြစ်သည်။

စာရေးသူကဦးစွာလေ့လာခွင့်ရသောတရားမမှုကြီးများမှာ၊အိုင်စီအက်စ်ဦးစံမောင်(မြန်မာနိုင်ငံလွတ်လပ်ရေးရသောအခါ၊တရားလွှတ်တော်တွင်တရားသူကြီးဖြစ်လာသူ)စီရင်ခဲ့သောအမှုများဖြစ်သည်။

အမှုများမှာ၁၉၃၆ခုနှစ်အတွင်းစွဲဆိုသောအမှုများဖြစ်သည်။

ဦးစံမောင်သည်၁၉၃၆ခုနှစ်ထက်နောက်မကျဘဲ၊ခရိုင်တရားမစက်ရှင်တရားသူကြီးဖြစ်ခဲ့သူဖြစ်သည်။

ဦးစံမောင်သည်၁၉၀၅ခုနှစ်တွင်မွေးဖွားသူဖြစ်သဖြင့်၊နောက်အကျဆုံး(၃၁)နှစ်အရွယ်တွင်၊ခရိုင်တရားမစက်ရှင်တရားသူကြီးဖြစ်ခဲ့ကြောင်း၊တအံ့တဩတွေ့ရပါသည်။

တရားလွှတ်တော်တရားဝန်ကြီးဦးစံမောင်က၊စီရင်ချက်မချမီဆိုင်ရာပြဌာန်းချက်များကိုဖတ်ရှုလေ့ရှိကြောင်း၊စာရေးသူ​၏လက်ဦးဆရာအားပြောပြဖူးကြောင်း၊သောင်းပြောင်းထွေလာဥပဒေပြဿနာစာအုပ်တအုပ်တွင်မှတ်တမ်းတင်ဖူးပါသည်။

၁၉၄၈မှ၁၉၆၅ခုနှစ်စီရင်ထုံးများကိုလေ့လာကြည့်ပါက၊ထုံးပြုသောစီရင််ချက်အများစုသည်၊ဦးစံမောင်ရေးသားသောစီရင်ချက်များဖြစ်သည်ကိုတွေ့မြင်နိုင်သည်။

ဤပုဂ္ဂိုလ်ထူးမျိုးထပ်မံပေါ်ပေါက်ရန်အချိန်တော်တော်စောင့်ရဦးမည်။

ဦးစံမောင်​၏ကောင်းမြတ်သောကျင့်စဉ်ကို၊မူလမှုကိုစီရင်သည့်တရားသူကြီးလိုက်နာရန်ပျက်ကွက်သင့်သည်မဟုတ်။

အခြားတရားသူကြီးများသည်လည်းအမှားကိုသင်ခန်းစာယူသင့်သည်။

ရှေးအခါကပရီဗီကောင်စီ၊ဟိုက်ကုတ်လွှတ်တော်၊တရားလွှတ်တော်ချုပ်၊တရားလွှတ်တော်တို့တွင်လိုက်ပါသောရှေ့နေများသည်နှုတ်စောင့်စည်းကြသည်။

မမှန်သည်ကိုမှန်သည်ဟုဇွတ်မပြောကြ။

တရားလွှတ်တော်တရားဝန်ကြီးချုပ်ဦးသိမ်းမောင်နှင့်တရားဝန်ကြီးဦးစံမောင်တို့ရှေ့တွင်အမှုလိုက်သောရှေ့နေတို့သည်ပို၍သတိထားကြသည်ဟု၊တဆင့်စကားတဆင့်ကြားရဖူးပါသည်။မှန်မမှန်မသိပါ။

အမှားပြောလျှင်ထိုပုဂ္ဂိုလ်ကြီးများကချက်ခြင်းထောက်ပြတတ်သဖြင့်(ထိုသို့ထောက်ပြနိုင်ရန်အမှုတွဲကိုရုံးမထိုင်မီဖတ်ပြီးဖြစ်ဟန်တူသည်)ရှေ့နေများအလယ်၌ရှေ့နေအချို့သိက္ခာကျပြီးရုံးတော်ကိုတောင်းပန်ရသည်အထိဖြစ်ခဲ့ဖူးသည်ဟုဆိုပါသည်။

တခါကတရားရုံးချုပ်(မန္တလေးရုံးထိုင်)တွင်အမှုကြားနာစဉ်၊ရှေ့နေတဦးကအိန္ဒိယနိုင်ငံစီရင်ထုံးတရပ်ကိုကိုးကားသည်ဟုဆို​၏။

ရုံးထိုင်တရားဝန်ကြီးဦးစံမောင်ကတရားခွင်တွင်ထိုတရားစီရင်ထုံးကိုချက်ချင်းရှာဖွေတင်ပြရန်စာရွက်တွင်ရေးပြီးရှေ့ဖတ်စာရေးကိုပေးသည်ဆို​၏။

ရှေ့ဖတ်စာရေးကရုံးလုလင်အားပိဋကတ်တိုက်မှူးထံသို့လွှတ်သည်ဆို​၏။

မိနစ်ပိုင်းအတွင်းထိုစာအုပ်ကိုရုံးလုလင်ကရှေ့ဖတ်စာရေးကိုပေးရာ(စာကြည့်တိုက်မှူးမည်မျှကျွမ်းကျင်ကြောင်းသတိပြုပါ)ရှေ့ဖတ်စာရေးကဦးစံမောင်ထံတင်ပြသောအခါ၊၎င်းကြားနာသည့်ကိစ္စကိုရပ်ပြီး၊ရှေ့နေကိုးကားသောစီရင်ထုံးစာမျက်နှာကိုလှန်ကာ၊ထိုရှေ့နေအားလျှောက်လဲတင်ပြချက်ကိုစီရင်ထုံးတွင်ရှာပြခိုင်းသည်ဆို​၏။

ထိုရှေ့နေက၎င်း​၏ကိုးကားချက်မှားပါသည်ဟုလူပုံအလယ်၌ဝန်ခံရသည်ဆို​၏။

ရှေ့နေများတရားဝန်ကြီးဦးစံမောင်ကိုကြောက်ရလောက်အောင်၊တရားဝန်ကြီးတွင်ပညာရှိကြောင်းသာဓကဖြစ်သည်။

———————————

1948 BLR ( H C ) 138 

DAW KYU AND ONE (APPELLANTs)

                      V.

A.S.P.L.V.R.RAMASWAMY CHETTIAR (RESPONDENT).*

Before U Their Moung, Chief Justice, and U San Maung, J.

အမှုတွင်တရားလွှတ်တော်ခုံရုံးကအောက်ပါအတိုင်းဆုံးဖြတ်သည်-

“Held :Attachment (unaccompanied by any order for sale) creates a charge over the property in the general sense of the word but not in its legal sense;

Such general charge does not create any interest in the attached propely in favour of the attaching creditor.

Buiju Lal Marwari v. Thakur Prasad Marwari, I.L.R. 18 Pat. 157; Mayne on Hindu Law (9th Edn.), p. 450, followed.

Butsi Kcer v. Sheo Proshad Singh, (1879) L.R. 6 I.A. 88, explained.

Moti Lall v. Karrah-ul-din, (18791 L.R. 24 IA. 170 ; Raghunath Das v.Sunder Das Khetri, (1914) L.R, 41 J.A. 251; Gummidelli Anantapadmarabha-swami v. Official Receiver, (1933) L.R. 60 I.A. 167 ; Kristnasawmy Mudaliar v.Official Assignee, I.L.R. 26 Mad. 673 : Frederick Pacock v. Madan Gopal, I.L. R. 29 Cal. 428 (F.B.), referred to.

Such attaching creditor is not a necessary party in a mortgage suit under

Order 34, Rule 1, of the Code of Civil Procedure.

Baiju Lal Marwari v. Thakur Prasad Marwari, I.L.R. 18 Pat. 157:Subramania v. Sinamal, I,L.R. 53 Mad. 881 (F.B.); Mahanth Singli v.Arjandas, A.I.R. (1936) Nag. 209, followed.

Held by Chief Justice: Principle of lis penders applics to involuntary sales.

Purchaser under a sale in execution of money decree is affected by the doctrine of lis pendens if he purchased during the pendency of a mortgage suit.

His subsequent suit to declare the preliminary mortgage decree as fraudulent which is later dismissed does not keep alive the right of lis pendens for his benefit.”

စီရင်ထုံးစာမျက်နှာ၁၄၀နှင့်၁၄၁တွင်၊အယူခံမှု၌ဆုံးဖြတ်ရန်ဥပဒေပြဿနာနှစ်ရပ်အကြောင်းကိုတရားဝန်ကြီးဦးစံမောင်ကအောက်ပါအတိုင်းမြွက်ဆိုသည်-

“For the purpose of this appeal, two points appear to arise for decision; (1) whether the plaintiff obtained a charge on the suit property by virtue only of his attachment thereof, and (2) whether the plaintiff was a person who should have been joined in the mortgage suit under Order 34, Rule I, of the Civil Procedure Code as one having an interest in the right of redemotion 

of the suit property.”

စီရင်ထုံးစာမျက်နှာ၁၄၃တွင်တရားဝန်ကြီးဦးစံမောင်ကဥပဒေပြဿနာ၏အဖြေကိုအောက်ပါအတိုင်းထုတ်ဖော်ပြဆိုသည်-

“In my opinion, the above observation was made when their Lordships of the Privy Council realized that the Board had on two separate occasions spoken with two different voices on the question involved and felt that the best way of withdrawing from a somewhat untenable position was to take up a non-committal attitude on the point. 

It seems to me that when, in Suraj Bunsi Koer's case (1), (1879) L.R. 6 I.A. 88. their Lordships spoke of an attachment as constituting a "charge" in favour of the judgment-creditor they were using the term in a general and not in a strictly legal sense.

This is the view expressed by Mr. Mayne, with reference to this case, in his treatise on Hindu Law (9th Edition at page 450)

For these reasons I hold that the plaintiff in the case under appeal did not obtain a charge on the suit property by virtue only of the attachment thereof.”

တရားဝန်ကြီးဦးစံမောင်ကစီရင်ထုံးစာမျက်နှာ၁၄၅နှင့်၁၄၆တွင်၊၎င်း၏အမြင်ကိုထုတ်ဖော်ပြဆို၍အောက်ပါအတိုင်းဆုံးဖြတ်သည်-

“In my opinion, one of the tests to be applied in considering whether a person has an interest in the right of redemption of a mortgaged property is whether that person has in law, the right to transfer such an interest to another by executing a deed of transfer.

Obviously an attaching creditor has no such right merely by virtue of his attachment and therefore he is not a person having an interest in the right of redemption within the meaning of Order 34, Rule 1, Civil Procedure Code.

For these reasons I hold that the plaintiff-respond-ent in the case under appeal was not a necessary party to the mortgaze suit filed by U Ba Tin against Daw Thein Mya.

As the purchase of the suit property was made by the plaintiff-respondent after the preliminary mortgage decree was passed in the mortgage suit by U Ba Tin, the only right which the plaintiff had acquired was that which Daw Thein Mya then had, namely, the right to redeem the property before the final decree was passed.

The plaintiff must now abide by the result of his own action in refusing to redeem the property when he was called upon by U Ba Tin to do so.

In the result the appeal succeeds.

The judgment and decrce of the High Court of Judicature at Rangoon appealed agains are set aside and the plaintiff-respondent's suit dismissed with costs. Advocate's fees in this appeal twenty (20) gold mohurs.”

စီရင်ထုံးစာမျက်နှာ၁၄၆နှင့်၁၄၇တွင်၊တရားဝန်ကြီးချုပ်ဦးသိမ်းမောင်ကတရားဝန်ကြီးဦးစံမောင်၏အဆုံးအဖြတ်ကိုသဘောတူကြောင်းမြွက်ဆို၍၎င်း၏အမြင်ကိုအောက်ပါအတိုင်းဖော်ပြရေးသားသည်-

“U THEIN MAUNG, C.J.-I agree and I have very little to add. The learned Judge who decided the case on the Original Side attached undue importance to the purchase by the mortgagee in execution of the final mortgage decree having been during the pendency of the respondent's suit (Civil Regular Suit No. 246 of 1939) to set aside the preliminary mortgage decree and attached little or no importance to the respondent's own purchase of the same property having been during the pendency of the mortgagee’s suit (Civil Regular Suit No. 146 of 1939) in the same Court.

Under section 52 of the Transfer of Property Act, immovable property cannot be transferred or otherwise dealt with during the pendency of a suit so as to affect the rights of any other party thereto under any decree or order which may be made therein. 

However, the respondent's suit has been dismissed and he cannot claim that any right of his under the decree therein has been affected by the sale to the mortgagee. 

On the other hand the respondent's purchase during the pendency of the mortgagee's suit and after the passing of the preliminary decree for sale therein cannot affect the rights of the mortgagee under any decree or order

which may be made in that suit and the mortgagee has purchased the property in execution of the final decree therein. 

Though section 52 itself may not apply to  involuntary sales, the principle of lis pendens applies to such alienations. (See Mulla's Transfer of Property Act, 2nd Edition, page 233 and the cases cited thereat.)

The respondent, who refused to redeem the mortgage although he was actually called upon to do so by the mortgagee, must now take the consequences of his own failure to redeem the mortgage in time. [Cf. Illustration (1) at page 233, ibid, which is an adaptation of Radhamadhub Holder v. Monohur, 15 I.A. 97.]”