1948 BLR ( H C ) 411စီရင်ထုံးပါ” without right “ နှင့် PJLB 484စီရင်ထုံးပါ” no title “

ဆရာကြီးဦးမြသင်ကြားပို့ချချက်များ

၁၉၄၈ခုနှစ်မေလ(၃၁)ရက်နေ့တွင်ဆုံးဖြတ်သော-

1948 BLR ( H C )411 စီရင်ထုံးပါ” without right ” နှင့် 

၁၈၉၈ခုနှစ်၊ဒီဇင်ဘာလ(၂)ရက်နေ့တွင်ဆုံးဖြတ်သော-

သမိုင်းဦးစီရင်ထုံး PJLB 484 ပါ” no title ”ဟူသောစကားရပ်တို့သည်-

အနှစ်သာရအားဖြင့်အဓိပ္ပာယ်အတူတူဖြစ်သည်။

—————————————————————

1948 BLR ( H C ) 411 

KUPPARAKUTTI ADAMMEERA (APPELLANT)

                           V.

ESOOF (a) S. M. MOHAMED ESOOF AND ONE (RESPONDENTS).*

Before U Thein Maung, Chief Justice, and U San Maung, J.

အမှုကိုတရားလွှတ်တော်တရားဝန်ကြီးချုပ်ဦးသိမ်းမောင်နှင့်၁၉၄၈ခုနှစ်၊နှစ်ဆန်းမှစ၍မြန်မာနိုင်ငံလွတ်လပ်ရေးရသည့်နေ့ကဖွဲ့စည်းတည်ထောင်သောအသစ်စက်စက်တရားလွှတ်တော်တွင်တရားဝန်ကြီးအဖြစ်တာဝန်ထမ်းဆောင်လာသောသမ္ဘာရင့်တရားဝန်ကြီးဦးစံမောင်တို့ပါဝင်သောခုံရုံးကဆုံးဖြတ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

အမှုတွင်တရားလိုသည်မိမိငှါးရမ်းနေထိုင်လျက်ရှိသောတိုက်ခန်း၌၊ခေတ္တမရှိခိုက်(၁)တရားပြိုင်ကကျူးကျော်ဝင်ရောက်နေထိုင်သဖြင့်တိုက်ခန်းလက်ရောက်ရလိုမှုစွဲဆိုသည်။

“တရားလိုသည်ပိုင်ရှင်အသွင်ဆောင်သူမဟုတ်။”

“ပိုင်ရှင်တဦး၏သာမန်အခွင့်အရေးကိုသုံးစွဲသူလည်းမဟုတ်။”

“ငှါးရမ်းခပေး၍ဥပဒေနှင့်အညီနေထိုင်သူမျှသာဖြစ်ပေရာ၊ PJLB 484 အမှုတွင်ပြဆိုထားသကဲ့သို့( lawfully in possession )ဟူသောမြွက်ဆိုချက်တွင်အကျုံးဝင်သည်။”

တရားလွှတ်တော်ခုံရုံးကအောက်ပါအတိုင်းဆုံးဖြတ်သည်-

“In a suit for possession the plaintiff-appellant need only to prove possession within 12 years and defendants' occupation without right.”

စီရင်ထုံးစာမျက်နှာ၄၂၁တွင်၊တရားလွှတ်တော်တရားဝန်ကြီးချုပ်ဦးသိမ်းမောင်ကအိန္ဒိယစီရင်ထုံးတရပ်ကိုကိုးကား၍အောက်ပါအတိုင်းသုံးသပ်သည်-

“whereas the cause of action for recovery of possession of the property arises as soon as the plaintiff is dispossessed.

The causes of action do not arise at the same time and the periods of limitation for suits on the Causes of action are not the same. 

(See Articles 142 and 144 of the Limitation Act as regards suits for recovery of possession of immovable property and Article 109 thereof as regards suits for mesne profits.) 

These rulings are also consistent with the definition of "Cause of Action” as a bundle of essential facts which it is necessary for the plaintiff to prove before he can succeed in his suit or as the media upon which the plaintiff asks the Court to arrive at a conclusion in his favour.

As has been pointed out in R. K. Singh and others v. N. C. Ahir (1) (1931) I.L.2. 53 All. 95 at pp. 956-7. in a suit for possession the plaintiff need only prove his possession within twelve years and the defendant's occupation of the property without right.”

စီရင်ထုံးစာမျက်နှာ၄၂၄တွင်၊တရားလွှတ်တော်ခုံရုံးကအောက်ပါအတိုင်းဆုံးဖြတ်သည်-

“We are in entire agreement with the learned Judge on the Original Side that the plaintiff-appellant cannot remove the 1st  defendant-respondent from the present possession of the premises.

We accordingly dismiss the appeal with costs.

U SAN MAUNG, J. - I agree.”

———————————————

၁၈၉၈ခုနှစ်၊ဒီဇင်ဘာလ(၂)ရက်နေ့တွင်ဆုံးဖြတ်သော-

PJLB 484 

MAUNG KYAW v. MAUNG AN.

Before F. S. Copleston, Esq.

စီရင်ထုံးသည်၊”လက်ရှိထားပိုင်ခွင့်”ကိုထင်ဟပ်သော၊အစောဆုံးစီရင်ထုံးဖြစ်ဟန်တူသည်။

နှစ်ဘက်ရှေ့နေများ(Maung Kyaw-for appellant, Messrs. Chan 'Toon and Villa. -for respondent.)သည်မြန်မာဝတ်လုံများဖြစ်သည်။

အယူခံတရားပြိုင်ဘက်မှလိုက်ပါသည့်ဝတ်လုံဦးချန်ထွန်းသည်ဝတ်လုံစာမေးပွဲတွင်ထူးထူးချွန်ချွန်အောင်မြင်သဖြင့်၊ဝိတိုရိယဘုရင်မရှေ့တော်သို့တင်သွင်းခြင်းခံရသည်ဆို၏။

မှန်မမှန်စာရေးသူတိတိကျကျမသိပါ။

၎င်းရေးသောမြန်မာဓလေ့ထုံးတမ်းဥပဒေနှင့်ဆိုင်သည့်ကျမ်းကို၊ပရီဗီကောင်စီကပင်ကိုးကားဆုံးဖြတ်သည်ကိုစီရင်ထုံးများတွင်အထင်အရှားတွေ့မြင်နိုင်သည်။

ဤကားထူးချွန်သောမြန်မာရှေ့နေများအကြောင်းသိစေလို၍ဖောက်သယ်ချခြင်းဖြစ်သည်။

စီရင်ထုံးတွင်၊တရားသူကြီး F. S. Copleston, Esq. ပြဆိုသော၊ဥပဒေသဘောတရားမှာအောက်ပါအတိုင်းရိုးရိုးစင်းစင်းဖြစ်သည်-

“A person who is lawfully in possession of land, though he may have no other title, is entitled to recover possession from another person who has no title and wrongfully enters into possession.”

မြေပိုင်ရှင်မဟုတ်စေကာမူ”ဥပဒေနှင့်အညီလက်ရှိဖြစ်သူသည်၊ဆိုင်ရေးဆိုင်ခွင့်တစုံတရာမရှိဘဲမြေအတွင်းကျူးကျော်ဝင်ရောက်သူ”အပေါ်မြေလက်ရောက်ရလိုမှုစွဲဆိုနိုင်သည်။

စီရင်ထုံးစာမျက်နှာ၄၈၅တွင်အောက်ပါအတိုင်းသုံးသပ်ဆုံးဖြတ်သည်-

“Mr. Chan Toon for the respondent-defendant has argued that the land now in dispute is not that said to have been let on rent to de-fendant.

Think the plaint is clear, and the evidence also that the land is the same.

He has also urged that a notice of the termination of a yearly tenancy is necessary.

There is no evidence that this was a tenancy from year to year.

It was a lease for one year only and notice of termination was not necessary.

The decision of the Court for First Instance was correct and the Court of First Appeal was wrong. 

A person who is lawfully in possession of land, though he may have no other title, is entitled to recover possession from the other person who has no title and wrongfully enters into possession. 

The decree of the Lower Appellate Court is set aside and that of the Court of First Instance is restored with costs.”

——————————————-

1948 BLR ( H C ) 411 နှင့် PJLB 484 စီရင်ထုံးနှစ်ရပ်ပါထုံးဖွဲ့ချက်တို့သည်ကွဲပြားခြားနားသည်မဟုတ်။