1963 BLR ( C C )672

 ဆရာကြီးဦးမြသင်ကြားပို့ချချက်များ

1963 BLR ( C C ) 672 

KO KYI SHEIN (APPELLANT)

                       V.

KO SOE SAN AND ONE (RESPONDENTS).*

Before U Bo Gyi, C.J., and U San Maung, J.

အမှုကိုတရားရုံးချုပ်တရားသူကြီးချုပ်ဦးဘိုကြီးနှင့်၁၉၄၈ခုနှစ်၊နှစ်ဆန်းမှစ၍မြန်မာနိုင်ငံလွတ်လပ်ရေးရသည့်နေ့ကဖွဲ့စည်းတည်ထောင်သောအသစ်စက်စက်တရားလွှတ်တော်တွင်တရားဝန်ကြီးအဖြစ်တာဝန်ထမ်းဆောင်လာသောသမ္ဘာရင့်တရားဝန်ကြီးဦးစံမောင်တို့ပါဝင်သောခုံရုံးကဆုံးဖြတ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

အမှုတွင်ကိုကြည်ရှိန်ကအချင်းဖြစ်မြေကိုဝယ်ယူထားသည်ဟုဆိုကာမြေလက်ရှိဖြစ်သူကိုစိုးစံတို့အပေါ်မြေလက်ရောက်ရလိုမှုစွဲဆိုခြင်းဖြစ်သည်။

ကိုကြည်ရှိန်ကသက်သေခံ(က)အဖြစ်တင်ပြသောမှတ်ပုံတင်စာချုပ်ကိုအယောင်ဆောင်သူကချုပ်ဆိုကြောင်း၊စီရင်ထုံးစာမျက်နှာ၆၇၈၌-

“Now, regarding the deed of sale, Exhibit " က " in favour of the plaintiff Ko Kyi Shein we have very little doubt that it was executed by an imposter.”

စသည်ဖြင့်သက်သေခံချက်တို့ကိုစိစစ်ပြသည်။

တရားလွှတ်တော်ခုံရုံးကကိုကြည်ရှိန်သည်မြေပိုင်ရှင်မဟုတ်ဟုဆုံးဖြတ်ပြီး၎င်း၏အမှုကိုပလပ်သည်။

တဖက်တွင်တရားပြိုင်ကိုစိုးစံတို့ကအချင်းဖြစ်မြေကိုမိမိတို့ဝယ်ယူပြီးလက်ရှိဖြစ်သည်ဟုဆိုကာ၎င်းတို့ပိုင်ဖြစ်ကြောင်းမြွက်ဟကြေညာပေးရန်တန်ပြန်တရားစွဲဆိုသည်။

အချင်းဖြစ်မြေကိုရောင်းချသောချစ်တီးယားဖမ်းကထိုမြေကိုကွယ်လွန်သူပိုင်ရှင်၏သားများထံမှဝယ်ယူလက်ရှိထားခဲ့ရာမှ၊၁၂နှစ်ကြာပြီးနောက်ကိုစိုးစံတို့အားမှတ်ပုံတင်စာချုပ်ချုပ်ဆိုရောင်းချကြောင်းဖြင့်၊ကိုစိုးစံတို့ဘက်မှအထောက်အထားများတင်ပြသည်။

ကိုကြည်ရှိန်ဘက်မှတရားရုံးချုပ်ခုံရုံးတွင်မူလပိုင်ရှင်အမျိုးသမီး၏အမွေကိုဟိန္ဒူဥပဒေအရသားများအမွေဆက်ခံခွင့်မရှိ၊သမီးကသာလျှင်အမွေဆက်ခံခွင့်ရှိသည်ဖြစ်၍ပိုင်ရှင်၏သားများထံမှမြေဝယ်ယူပြီးကိုစိုးစံတို့အားချစ်တီးယားဖမ်းကရောင်းချခွင့်မရှိကြောင်းဖြင့်ကိုစိုးစံတို့မြေပိုင်ရှင်မဖြစ်နိုင်ပုံကိုလျှောက်လဲတင်ပြရာ၊တရားရုံးချုပ်ခုံရုံးက”ချစ်တီးယားဖမ်းအနေဖြင့်သားများထံမှမြေကိုဝယ်ယူသည်ဖြစ်၍အစ၌၎င်း၏ဆိုင်ရေးဆိုင်ခွင့်ချွတ်ယွင်းသည်ဟုယူဆနိုင်စေဦး၊ချစ်တီးယားဖမ်းက၁၉၄၁ခုနှစ်မှစ၍မြေကိုလက်ရှိထားခဲ့သည်ဖြစ်ရာလက်ရှိထားပိုင်ခွင့်ရရှိသည်ဖြစ်၍အချိန်တန်သော်(ဆိုလိုသည်မှာ၁၂နှစ်ကျော်သော်)ထိုလက်ရှိထားပိုင်ခွင့်သည်”prescriptive title”(ကာလစည်းကမ်းသတ်အရရရှိသောဆိုင်ရေးဆိုင်ခွင့်)အဖြစ်ရောက်ရှိသွားသည်”ဟုစီရင်ထုံးအမြောက်အမြားကိုကိုးကားပြီးအောက်ပါအတိုင်းထုံးဖွဲ့သည်-

“Assuming that the sons only of " D.M." and not her daughters having Conveyed the suit land to the Chettyar firm the title of that form was defective at its inception; that firm had been in possession since 1941. 

It therefore had possessory title which in course of time ripened into prescriptive title.

Narayana Row v. Dharmachar, I.L.R. 26 Mad. 5I5; Ma Saw v. Maung Shwe Gan and Ma Bar, XI L. B.R. 415; Ma Pwa Zon and two v. Ma Pan I and one, I.L.R. 5 Ran. 154; and Mg Mya Than and anothey v. U. Thor Tia, Civil Second Appeal No. 44 of 1962 of the Chief Court, referred to.

Accordingly, the defendants clearly have a better title to the suit land.”

စီရင်ထုံးစာမျက်နှာ၆၈၁တွင်တရားလွှတ်တော်ခုံရုံးက”အယောင်ဆောင်တဦးထံမှအချင်းဖြစ်မြေကိုလက်ရောက်ရခဲ့သောတရားလိုကိုကြည်ရှိန်နှင့်ချစ်တီးယားဖမ်းထံမှအချင်းဖြစ်မြေကိုဝယ်ယူသောကိုစိုးစံတို့အချင်းချင်းတွင်၊ကိုစိုးစံတို့ကအချင်းဖြစ်မြေ၌သာလွန်သောဆိုင်ရေးဆိုင်ခွင့်ရှိသည်”ဟုအောက်ပါအတိုင်းသုံးသပ်ဆုံးဖြတ်သည်-

“Assuming that the sons only of D. Masaramma and not her daughter having conveyed the suit land to R.M.PL.S.Chettyar firm for the debt due by their mother, the title of that firm to the suit land was defective at its inception the Chettyar firm had since 1941 till the date of the transfer of the suit land to the defendants on the 14th of December 1954, been clearly in possession of it through their tenants who were paying regularly rent and ground rent to the firm.

The Chettyar firm therefore had possessory title which in course of time ripened into prescriptive title.

In this connection, it is only necessary to refer to Narayana Row v.Dharmachar (3),  I.L. R. 26 Mad. 515. Ma Saw v. Maung Shwe Gan and Ma Ban (4) XI L.B.R. 415., Ma Pwa Zon and two v. Ma Pan I and one (5) I.L.R. 5 Ran. 154. and to the latest decision of this Court in Maung Mya Than and another v. U Tun Tin (6). Civil Second APpeal No.44 of 1962 of the Chief Court.

Accordingly as between the plaintiff who had obtained possession of the suit land since the 16th of January 1958 from an impositer who called herself D. Masaramma, and the defendants who had purchased the suit land from a Chettyar firm which had been in possession since the year 1941 pursuant to the registered deed of sale dated the 22nd of May 1941 (Exhibit 7), impugned as invalid, the defendants clearly have a better title to the suit land.”

အထက်ပါထုံးဖွဲ့ချက်က၁၂နှစ်ကျော်ဆန့်ကျင်လက်ရှိထားခြင်းကြောင့်ချစ်တီးယားဖမ်းသည်ဆန့်ကျင်လက်ရှိထားသည့်မြေတွင်”prescriptive title”ရရှိပြီး၊ပိုင်ရှင်အနေဖြင့်မြေကိုကိုစိုးစံတို့အားရောင်းချခွင့်ရှိသည်ဖြစ်၍၊ကိုစိုးစံတို့သည်ကိုကြည်ရှိန်ထက်သာလွန်သောဆိုင်ရေးဆိုင်ခွင့်ရှိသည်ဟုဆုံးဖြတ်ခြင်းဖြစ်သည်။

သို့ဖြစ်ရာ1963 BLR ( C C ) 672 (ကိုကြည်ရှိန်စီရင်ထုံး)သည်၊ဆန့်ကျင်လက်ရှိထားခြင်းကြောင့်၁၂နှစ်ကျော်သောအခါ”prescriptive title”တည်းဟူသောအကြွင်းမဲ့ပိုင်ရေးပိုင်ခွင့်တမျိုးအဖြစ်သို့ရောက်ရှိသွားကြောင်းပြဆိုသည့်ထုံးသာဓကဖြစ်သည်။

——————————

အထက်ပါစီရင်ထုံးရှိ”ripened into”ဟူသောစကားရပ်ကိုမြန်မာစာအဖွဲ့ကပြုစုသောအင်္ဂလိပ်မြန်မာအဘိဓာန်တွင်လည်းကောင်း၊စာရေးသူလက်လှမ်းမီသော Oxford Advanced Learner's Dictionary of Current English(၁၉၇၄ခုနှစ်ထုတ်)တွင်လည်းကောင်း၊အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုထားခြင်းမရှိပါ။

မြန်မာအဘိဓာန်အကျဉ်းချုပ်(၁၉၈၀ပြည့်နှစ်ထုတ်) အတွဲ၄စာမျက်နှာ၂၆တွင်

"ရောက်”ဟူသောစကားလုံးကို”တစုံတခုသောအဖြစ်အနေသို့ဆိုက်သည်”ဟူ၍လည်းကောင်း

စာမျက်နှာ၂၃၂တွင်”သွား”ဟူသောစကားလုံးကို”တစုံတခုသောဖြစ်ပျက်မှုသည်လုံးဝပြည့်စုံ”ပြီးပြတ်စွာဖြစ်ခြင်းသဘောကိုခိုင်မာထင်ရှားစေရန်ကြိယာတွင်စပ်၍သုံးသောစကားလုံးဟူ၍လည်းကောင်း

စာမျက်နှာ၅၀၌”ရှိ”ဟူသောစကားလုံးကို”တစုံတခုသောအခြေအနေသို့ဆိုက်ရောက်သည်”ဟူ၍လည်းကောင်း

အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်များအရ”ripened into”ဟူသောစကားရပ်ကို-

”အဖြစ်သို့ရောက်ရှိသွားသည်”ဟုဘာသာပြန်ပါသည်။ 

သို့ဖြစ်ရာ”လက်ရှိထားပိုင်ခွင့်သည်အချိန်တန်သော်အကြွင်းမဲ့ဆိုင်ရေးဆိုင်ခွင့်အဖြစ်သို့ရောက်ရှိသွားသည်”ဟုဘာသာပြန်ရန်ဖြစ်ပါသည်။

မြန်မာစာအဖွဲ့ကထုတ်ဝေသောအင်္ဂလိပ်မြန်မာအဘိဓာန်စာမျက်နှာ၁၀၆၇၌ prescriptive ကို”တာရှည်ကျင့်သုံးမှုအရ”တရားဝင်ဖြစ်ကာလက်ခံရသောပိုင်ခွင့်ဟုအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုပြီး”prescriptive rights”ဟုဥပမာပေးသည်။ 

သို့သော်ထိုစကားရပ်ကိုမြန်မာဘာသာသို့ပြန်ဆိုခြင်းမပြု။ 

1961 BLR ( H C ) 119 ( D B )စီရင်ထုံးစာမျက်နှာ၁၂၉တွင်ထိုဝေါဟာရကိုသုံးသည်။

သို့ဖြစ်၍”prescriptive title”ကိုဘာသာပြန်ရာ၌မှီငြမ်းစရာကျမ်းမရှိပါ။

သို့ဖြစ်ရာစာရေးသူက”prescriptive title”ဟူသောစကားရပ်ကိုကာလစည်းကမ်းသတ်အရ ( မှတ်ချက်။ ။အထက်ပါအဘိဓာန်လာတာရှည်ကျင့်သုံးမှုအရဆိုသောအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်ကိုမှီးသည်။ )”ရရှိသောအကြွင်းမဲ့ဆိုင်ရေးဆိုင်ခွင့် "ဟုဘာသာပြန်ခြင်းသည်အထက်ပါစီရင်ထုံးများအရ”ယင်းစကားရပ်၏အဓိပ္ပာယ် “ကိုခြုံငုံမိသည်ဟုသဘောရရှိပါသည်။

1964 BLR 917အမှုတွင်တရားမကျင့်ထုံးဥပဒေပုဒ်မ၁၁ပါတရားဥပဒေကိုတရားရုံးချုပ်တရားသူကြီးချုပ်ဦးဘိုကြီးကမြန်မာဘာသာဖြင့်”မီးသေဆုံးဖြတ်ချက်”ဟူသောဝေါဟာရကိုထွင်ခဲ့သည်။ 

“Prescriptive title”ဟူသောစကားရပ်ကို-

ကာလစည်းကမ်းသတ်အရရရှိသော”အကြွင်းမဲ့ဆိုင်ရေးဆိုင်ခွင့်”ဟုဆိုခြင်းသည်ထိုစီရင်ထုံးပါ " မီးသေ "ဟူသောဝေါဟာရကဲ့သို့ဆိုင်ရာစကားရပ်၏အဓိပ္ပာယ်ကိုဖွင့်လှစ်ပြနိုင်သည်မဟုတ်သည်မှာမှန်ပါသည်။

သို့ရာတွင်ကွက်တိဝေါဟာရကိုတီထွင်နိုင်သူပညာရှင်မပေါ်မီသစ်မရမီဝါးသုံးရသကဲ့သို့အင်္ဂလိပ်ဘာသာဝေါဟာရ၏ဆိုလိုရင်းကိုလွှမ်းခြုံမိသောအထက်ပါမြန်မာဘာသာပြန်ဝေါဟာရကိုစမ်းသုံးကြည့်ပါကမီးသေခြင်းဝေါဟာရကဲ့သို့တနေ့နေ့တချိန်ချိန်တွင်၊တွင်တွင်ကျယ်ကျယ်အသုံးကျသောဝေါဟာရဖြစ်ကောင်းဖြစ်လာပါလိမ့်မည်။

—————————————————-

1963 BLR ( C C )672(681)စီရင်ထုံးတွင်ကိုးကားထားသော-

Narayana Row v.Dharmachar, I.L.R. 26 Mad. 5I5; 

စီရင်ထုံးစာမျက်နှာ၂နှင့်၃၊အပိုဒ်၂အဆုံးနှင့်အပိုဒ်၃၊၄၊၅တို့တွင်တွင်အောက်ပါအတိုင်းသုံးသပ်သည်-

Madras High Court

Narayana Row vs Dharmachar 

on 7 October, 1902

Equivalent citations: (1903) 13 MLJ 146

“In the language of modern English authorities, " possession is good title against all but the true owner,(Asher v. Whitlock (1865) L. R. 1 Q.B. 1 at 6, and a person in peaceable possession of land has, as against every one but the true owner, an interest capable of being inherited, devised or conveyed." Asher v. Whitlock, per Markby, J. at pp. 2 and 3). 

As observed by Subramania Aivar, J. in Mustapha Saib v. Santha Pillai I.L.R. 23 M. 179 at 183 the above principle of law is so firmly established as to render a lengthened discussion about it quite superfluous. 

There is nothing in the Indian Law which militates against this principle and with all respect we are wholly unable to concur in the view taken by Calcutta High Court in Nisa Chand Gaita v. Kanchiram Bagari I.L.R. 26 C. 579 that previous possession for any time short of the statutory period will not entitle a plaintiff to a decree for recovery of possession in a suit brought more than six months after dispossession even if the defendant could not establish any title to the disputed land. 

In our opinion, Section 9 of the Specific Relief Act, corresponding to Section 15 of Act XIV of 1859, is in no way inconsistent with the position that as against a wrong-doer prior possession of the plaintiff in an action of ejectment is sufficient title even if the suit be brought more than 6 months after the act of dispossession complained of and that the wrongdoer cannot successfully resist the suit by showing that the title and right to possession are in a third person. 

A plea of jus tertii is no defence unless the defendant can show that the act complained of was done by the authority of the true owner Graham v. Peat 1 East 244 and Chambers v. Donaldson 11 East 65 and it is immaterial however short or recent, the plaintiff's possession was Callers v. Cowper 4 Taunt, 547 Doe d. Hughes v. Dyeball. 1 Moo. and M. 346 The only effect of Section 9 of the Specific Relief Act is that it a summary suit be brought within the time prescribed by that section, the plaintiff therein, who was dispossessed otherwise than in due course of law, will be entitled to be reinstated even if the defendant who thus dispossessed him be the true owner or a person authorized by or claiming under him, but a decree in such a suit will not have the force of res judicata on the question of title.

3. The rule of English Law that possession is good title against all but the true owner was adopted and enforced by the Judicial Committee of the Privy Council in two Indian cases Sunder v. Parbati I.L.R. 12 A 51 at p. 56 and Ismail Ariff v. Mahomed Ghous I.L.R., 20 C. 834. In Sunder v. Parbati I.L. R. 12 A 51 at p. 56 the Judicial Committee observed that the Chief Justice of the Allahabad High Court was right in his statement of the law, that according to the import of the authorities cited by him "possession is a good title against all the world except the person who can show a better title. By reason of his possession such person has an interest which can be sold or devised. 

But their Lordships, being of opinion that the Chief Justice erred in not applying that law to the facts of that case, held that the widows of a deceased Hindu had a possessory title or interest in his estate notwithstanding that a preferable title might exist in others through the deceased devisee of their husband, and that the estate being jointly held by the widows though for a time short of the statutory period after the death of the devisee was partible between the widows and that either widow might maintain a suit for partition against the other.

4. In Ismail Ariff v. Mahomed Ghous I.L.R. 20 C. 843 , it was held that possession of land was sufficient evidence of right as owner, as against a person who had no title whatever and that the plaintiff was entitled to obtain a declaratory decree and an injunction restraining the wrongdoer from interfering with his possession.

5. The principle underlying the rule of law in question seems to be that acquisition of title by operation of the law of limitation, being a lawful mode of acquiring title, the person in peaceable possession is entitled to maintain such possession against all but the true owner and that therefore a third party who has no better title than the person in possession has no right to invade upon the possession of the latter and interrupt or arrest his lawful acquisition of title by his continuing to remain in possession for the statutory period. 

It is the true owner alone that is entitled to arrest his title as against the person wrongfully in possession and prevent such wrongful possession ripening into prescriptive title. 

But a third party who, without deriving title under the true owner and without his authority, interrupts such possession before it has ripened into prescriptive title is a trespasser not only against the true owner, but also against the party actually in possession and subject to the law of limitation either of them is entitled to maintain a suit in ejectment against such intruder, as a trespasser.”