1966 BLR 755 ( Part two )

 ဆရာကြီးဦးမြသင်ကြားပို့ချချက်များ

1966 BLR 755 

ဦးအောင်ထွန်းပါ၆ဦး 

                 နှင့် 

ဦးထွန်းတင်၊ကွယ်လွန်သူဒေါ်တုတ်၏အမွေဆက်ခံသူ

တရားသူကြီးဦးသက်ဖေရှေ့တွင်

အမှုတွင်၊ဒေါ်တုတ်စွဲဆိုသောအမှုကိုလက်ခံစစ်ဆေးသောတရားသူကြီးသည်၊အဆိုလွှာကိုအမိန့်၇၊နည်း၁၁(က)အရပယ်ချရမည့်အစား၊လက်ခံပြီးအမှားကိုစီရင်ရာ၊တရားရုံးချုပ်ကအယူခံတွင်စီရင်ထုံးစာမျက်နှာ၇၅၇၌အောက်ပါအတိုင်းမှတ်ချက်ပြုသည်-

“အခင်းဖြစ်ဥယျာဉ်မြေသည်တန်ဘိုး၅၀ကျပ်သာရှိသဖြင့်နှုတ်ဖြင့်အပိုင်ပေးခဲ့စေကာမူ၊ပစ္စည်းလွှဲပြောင်းရေးအက်ဥပဒေပုဒ်မ၅၄အရတရားဝင်သည်ဆိုသောအောက်ရုံး၏အဆုံးအဖြတ်မှာအလွန်ပင်အံ့ဩဘွယ်ကောင်း၏။အောက်ရုံးပညာရှိတရားသူကြီးသည်ရာဘက်ခရိုင်တရားမတရားသူကြီးဖြစ်ရာပို၍ပင်အံ့ဩဘွယ်ကောင်းသည်ဟုဆိုရမည်ဖြစ်သည်။ပစ္စည်းလွှဲပြောင်းရေးအက်ဥပဒေပုဒ်မ၅၄မှာအရောင်းအဝယ်ကိစ္စနှင့်သာသက်ဆိုင်သည်။မေတ္တာနှင့်အပြီးအပိုင်ပေးကမ်းခြင်းမှာပစ္စည်းတန်ဘိုးမည်မျှရှိစေကာမူပစ္စည်းလွှဲပြောင်းရေးအက်ဥပဒေပုဒ်မ၁၂၃အရမှတ်ပုံတင်စာချုပ်ပြုလုပ်မှသာတရားဝင်သည်ဆိုခြင်းကိုသတိပြုမိဟန်မတူပေ။”

——————————————

“ဆန့်ကျင်လက်ရှိထားခြင်း”

————————————————

စီရင်ထုံးစာမျက်နှာ၇၅၇၌”အယူခံတရားခံ(တရားပြိုင်)ပညာရှိရှေ့နေကြီးကအခင်းဖြစ်ဥယျာဉ်မြေကိုမှတ်ပုံတင်စာချုပ်မချုပ်ဆိုဘဲနှုတ်ဖြင့်ပေးခဲ့၍ဒေါ်တုတ်သည်တရားဝင်ပိုင်ဆိုင်ခွင့်မရရှိခဲ့စေကာမူထိုမြေပေါ်တွင်တိုက်ဆောက်ကာပိုင်ရှင်အဖြစ်”မူလပိုင်ရှင်၏ပိုင်ဆိုင်ခွင့်ကိုဆန့်ကျင်လျက်၁၂နှစ်ကျော်နေထိုင်ခဲ့သဖြင့်ဆန့်ကျင်ဘက်ပိုင်ဆိုင်သူဖြစ်သည်ဟုယူဆသင့်ကြောင်းလျှောက်လဲသွား၏”ဟုဖော်ပြထားသည်။

ထိုလျှောက်လဲချက်သည်၊1966 BLR 727(ဦးဘဖေအမှု)စီရင်ထုံးပါထုံးဖွဲ့ချက်နှင့်မညီညွတ်။

—————————————————-

1966 BLR 727 

ဦးဘဖေပါ၆ နှင့် မချိုတီး(ခေါ်)မညွန့်ပါ၂

တရားသူကြီးဦးသက်ဖေရှေ့တွင်

အမှုတွင်၊စီရင်ထုံးစာမျက်နှာ၇၂၉နှင့်၇၃၀၌တရားသူကြီးဦးသက်ဖေကအောက်ပါအတိုင်းသုံးသပ်သည်-

“ဤအမှုတွင်အရေးတကြီးစဉ်းစားရမည့်ပြဿနာတရပ်သာရှိသည်။ထိုပြဿနာမှာကွယ်လွန်သူဒူခန်ရမ်းနှင့်ဒေါ်တုတ်တို့၏အမွေပုံပစ္စည်းများကိုအမွေဆိုင်များဖြစ်ကြသည့်၎င်းတို့၏သားသမီးများကခွဲဝေပြီးမပြီးဆိုခြင်းပင်ဖြစ်သည်။အကယ်၍ခွဲဝေပြီး၍အခင်းဖြစ်မြေကိုမထွေးကရရှိခဲ့ပြီးဖြစ်လျင်ကျန်အမွေဆိုင်များဖြစ်ကြသည့်မမျှင်၊မအတင်၊မောင်ဘအေးနှင့်မအပုတို့တွင်ထိုမြေအားရောင်းချပိုင်ခွင့်ရှိတော့မည်မဟုတ်သောကြောင့်မချိုတီးနှင့်မသိန်းမြတို့အမှုကိုပယ်ရပေမည်။

အကယ်၍ခွဲဝေခြင်းမရှိကမထွေး၏ပိုင်ဆိုင်မှုမှာအမွေဆိုင်အားလုံးအတွက်ပိုင်ဆိုင်ခြင်းသာဖြစ်သည်ဟုကောက်ယူရမည်ဖြစ်ပြီး၊မချိုတီးနှင့်မသိန်းမြတို့အမှုကိုအနိုင်ပေးရပေမည်။”

စီရင်ထုံးစာမျက်နှာ၇၃၀နှင့်၇၃၁တွင်အောက်ပါအတိုင်းဆက်လက်သုံးသပ်သည်-

“မထွေးသည်ယင်းသို့မခွဲဝေရသေးသည့်အမွေပုံပစ္စည်းအပေါ်လက်ရှိနေထိုင်ခဲ့ခြင်းမှာအခြားအမွေဆိုင်များ၏ပိုင်ဆိုင်ခွင့်ကိုဆန့်ကျင်၍နေထိုင်ခဲ့သည်ဟုမဆိုနိုင်ပေ။ဒေါ်တုတ်သေဆုံးပြီးနောက်၊၎င်း၏သမီးများဖြစ်ကြသည့်မရွှေသက်နှင့်မအေးတို့သည်ထိုမြေပေါ်၌နေထိုင်ခဲ့ကြပြီး၊ထိုမြေပေါ်၌ပင်ကွယ်လွန်ခဲ့ကြကြောင်းမထွေး၏သက်သေတဦးဖြစ်သူဦးဘညိုကထွက်ဆိုသွားသည့်အပြင်မထွေးသည်အခြားအမွေဆိုင်များ၏အခွင့်အရေးကိုပေါ်လွင်ထင်ရှားစွာဆန့်ကျင်လျက်ပိုင်ဆိုင်ခဲ့သည်ဆိုသောလုံလောက်သည့်သက်သေအထောက်အထားမရှိသောကြောင့်၎င်းသည်ကာလစည်းကမ်းသတ်အက်ဥပဒေပုဒ်မ၁၄၄အရ၊အခင်းဖြစ်မြေအပေါ်ဆန့်ကျင်ဘက်ပိုင်ဆိုင်သူတယောက်ဖြစ်လာခဲ့သည်ဟုမယူဆနိုင်ပေ။၎င်း၏ပိုင်ဆိုင်မှုမှာအမွေဆိုင်အားလုံးအတွက်ဖြစ်သည်ဟုကောက်ယူရန်သာရှိပေသည်။မောင်အောင်ထွန်း နှင့် မောင်စံညွန့်(အတွဲ၅၊ရန်ကုန်စီရင်ထုံး၊စာ၅၇၆)အမှုကိုကြည့်ပါ။”

စီရင်ထုံးစာမျက်နှာ၇၃၁၊နိဂုံးပိုင်းတွင်တရားသူကြီးဦးသက်ဖေကအောက်ပါအတိုင်းသုံးသပ်ဆုံးဖြတ်သည်-

“ယခုအမှုတွင်မထွေးသည်အခြားအမွေဆိုင်များကအခင်းဖြစ်မြေနှင့်ပတ်သက်၍၎င်းတို့ဝေစုများအားအယူခံတရားခံများသို့ရောင်းချခဲ့သည့်အရောင်းအဝယ်စာချုပ်အားပယ်ဖျက်ရန်တရားစွဲဆိုခဲ့ခြင်းမရှိသေးပေ။သို့ဖြစ်ရာအယူခံတရားခံတို့ကိုးကားခဲ့သောအရောင်းအဝယ်စာချုပ်မှာခိုင်မာတည်မြဲလျက်ပင်ရှိနေသည့်အလျောက်အယူခံတရားလိုတို့သည်အယူခံတရားခံတို့စွဲဆိုသောအမှုကိုခုခံခြင်းမပြုနိုင်ပေ။”

——————————————————-

“အမှန်စင်စစ်မြေကိုနှုတ်ဖြင့်အပိုင်ပေးသည်ဆိုသောဒေါ်တုတ်၏နှုတ်သက်သေခံချက်မှာသက်သေခံအက်ဥပဒေပုဒ်မ၉၁အရသက်သေခံမဝင်သဖြင့်ပယ်လိုက်လျှင်ဒေါ်တုတ်၏အချင်းဖြစ်မြေကိုလက်ရှိထားခြင်း၏သဘောသဘာဝကိုညွှန်ပြသောတရားဝင်အထောက်အထားမရှိ၍တရားလိုလက်ရှိမြေကိုဆန့်ကျင်ထားသည်ဟုတင်ပြရန်တရားဝင်သက်သေခံမရှိ။”

———————————————————

1951 BLR ( S C ) 158 

DAW CHO (APPELLANT)

                      v.

U GANNI AND OTHERS (RESPONDENTS).*

Present: MR. JUSTICE E MAUNG, MR. JUSTICE THEIN MAUNG and U THAUNG SEIN, J.

စီရင်ထုံးအရအမှုကိုတရားဝင်သက်သေခံချက်အပေါ်အခြေခံဆုံးဖြတ်ရန်ဖြစ်ကြောင်းအောက်ပါအတိုင်းထုံးဖွဲ့သည်-

“Held S. 31 of Evidence Act provides that admissions are not conclusive of the matter admitted. Where a person is not a party to a deed there is no estoppel by that deed.

The party making an admission may give evidence to rebut the presumption that arises against him owing to the admission; but unless and until that is satisfactorily done, the fact admitted must be taken to be established.

Rani Chandra Runnwar v. Chaudhri Narpet Singh and others, (1907) L.R.34 I.A. 27, followed.

Presumptions are necessarily made against a person who will not si biect himself to examination, when a brima facie case is established against him and by his own evidence he might have to answer it. 

The true object to be achieved can only be furthered with propriety by the testimony of the party who. personally knowing the whole circumstances of the case, can dispel the suspicions attaching to it.

Nawab Synd Allee Shah v. Mussamut Amanee Begum, 19 W.R. 149 ;Sardar Gurbakhs Singh v. Gurdial Singli and another A.I.R. (1927) (P.C.)230, followed.

It is essential to take care that a decision of the Court rests not upon • suspicion but upon legal grounds established by legal testimony.

Sreeman Chander Day v. Gopaulchunder Chuckirbutty and others, 11Moore's I.A. 28.

Mere attestation of a deed by itself does not estop a man from denying anything excepting that he has witnessed the execution of the deed. 

It confesses neither directly nor by implication any krowledge of the contents of the document. Attestation may take place in such circumstances as would show that the witness did in fact know the contents of the document; but no such knowledge ought to be inferred from the mere fact of attestation.

Pandurang Krisharaji v. Markandeya Tukaram, (1922) I.L.R. 49 Cal.334:Banga Chandra Dhur Biswas v. Jagat Kishore Chowdhuri, (1916) I.L.R.44 Cal. 186 ; L.R. 43 1.A. 249, followed.”

စီရင်ထုံးစာမျက်နှာ၁၆၀နှင့်၁၆၁တွင်၊တရားလွှတ်တော်ချုပ်ကပရီဗီကောင်စီ၏စီရင်ထုံးတရပ်ကိုကိုးကား၍အောက်ပါအတိုင်းပြဆိုသည်-

“With reference to the said admission the learned Advocate has invited our attention to Rani Chandra Runnwar v. Chaudhri Narpet Singh and others (1). (1907) L.R. 34 I.A. 27.

As section 31 of the Evidence Act merely provides that admissions are not conclusive proof of the matters admitted and as there is no question of estoppel at all in this appeal.

At page 35 of the said ruling their Lordships of the Privy Council observed :

"No doubt, in a case such as this, where the defendant is not a party to the deeds, and there is therefore no estoppel, the party making the admission may give evidence to rebut this presumption, but unless and until that is satisfactorily done, the fact admitted must be taken to be established. The law upon the point is clear."

စီရင်ထုံး၌ရည်ညွှန်းသောတရားဝင်သက်သေခံချက်ဆိုသည်မှာသက်သေခံအက်ဥပဒေပုဒ်မ၅တွင်ရည်ညွှန်းထားသောအကြောင်းခြင်းရာနှင့်စပ်လျဉ်းသည့်သက်သေခံချက်ဖြစ်သည်။

“သက်သေခံအက်ဥပဒေပုဒ်မ၉၁တွင်ကိစ္စရပ်လေးမျိုးနှင့်စပ်လျဉ်းသည့်နှုတ်သက်သေခံချက်(ပုဒ်မ၆၅တွင်ခွင့်ပြုထားသောနှုတ်သက်သေခံချက်မှတပါး)သည်သက်သေခံမဝင်ဟုအတိအလင်းပိတ်ပင်ထားသည်ကိုဥပဒေပညာရှင်တိုင်းမလွှဲမသွေသိနားလည်ရန်လိုသည်။”

မရွေ့မပြောင်းနိုင်သောပစ္စည်းကိုနှုတ်ဖြင့်အပိုင်ပေးသည်ဆိုသောအကြောင်းခြင်းရာသည်အမှန်အားဖြင့်အမိန့်၇၊နည်း၁(င)တွင်အကျုံးမဝင်ကြောင်းဆိုင်ရာပြဌာန်းချက်များနှင့်ချိတ်ဆက်ဆင်ခြင်ပါမှဒိဌဖြစ်ရပ်(reality)ကိုသိရှိနိုင်ပေလိမ့်မည်။