ထူးခြားသောလက်ရောက်ရလိုမှု ( Part Four )

ဆရာကြီးဦးမြသင်ကြားပို့ချချက်များ

“ထူးခြားသောလက်ရောက်ရလိုမှု” ( Part Four )

1990 BLR 28 

ဒေါ်တင်ကြည်ပါ၆ နှင့် ဦးစိုးဝင်း

တရားရုံးချုပ်တရားသူကြီးဦးကျော်တင့်ရှေ့တွင်

စီရင်ထုံးစာမျက်နှာ၂၉တွင်ဖော်ပြထားသော-

မူလတရားရုံး၏ဆုံးဖြတ်ချက်၌“ဒေါ်အေးကိုအခမဲ့နေထိုင်ခွင့်ပြုခဲ့ကြောင်း”ဟုပါရှိသည်။

ထိုအကြောင်းခြင်းရာများကိုအဆိုလွှာမည်သည့်အပိုဒ်၌အဆိုပြုကြောင်းရည်ညွှန်းဆုံးဖြတ်ခြင်းမပြု။

တရားရုံးချုပ်ကဖော်ပြသောအဆိုလွှာအပိုဒ်၃တွင်ထိုအကြောင်းမပါ။

မူလတရားရုံး၏အကြောင်းပြချက်မှန်မမှန်တရားရုံးချုပ်ကအဆိုလွှာကိုရည်ညွှန်းစိစစ်ဆုံးဖြတ်ခြင်းမပြုကြောင်းတွေ့ရသည်။

“ပြင်ဆင်မှုတွင်လျှောက်ထားသူများဘက်မှတင်ပြခြင်းများ”

စီရင်ထုံးစာမျက်နှာ၂၉တွင်လျှောက်ထားသူများဘက်မှတင်ပြချက်တို့ကိုဖော်ပြထားရာ၊လျှောက်လဲချက်တရပ်မှာသီးခြားသက်သာခွင့်အက်ဥပဒေပုဒ်မ၈သို့မဟုတ်၉အရမဖော်ပြဘဲစွဲဆိုထားခြင်းဖြစ်၍မရေရာသောအချက်ဖြစ်သည်။

“အဆိုလွှာ၌သက်ဆိုင်ရာဥပဒေပုဒ်မကိုဖော်ပြရန်လိုကြောင်းအမိန့်၇တွင်ပြဌာန်းထားခြင်းမရှိကြောင်း”တရားရုံးချုပ်ကဖော်ထုတ်အဆုံးအဖြတ်ပေးခြင်းမပြု။

လျှောက်ထားသူများ၏ရှေ့နေကတရားလို၏ဆိုင်ရေးဆိုင်ခွင့်ကိုငြင်းဆိုထားသဖြင့်သီးခြားသက်သာခွင့်အက်ဥပဒေပုဒ်မ၄၂အရတရားစွဲဆိုရမည့်အမှုမျိုးဖြစ်ကြောင်းတင်ပြသည်ဆို၏။

ထိုတင်ပြချက်သည်မူလတရားရုံးကပဏာမငြင်းချက်များအဖြစ်ကြားနာဆုံးဖြတ်သောငြင်းချက်များအနက်တရားလိုသည်ဤအမှုကိုဤပုံစံအတိုင်းတရားစွဲဆိုနိုင်သလားဟူသောငြင်းချက်နှင့်စပ်ဆိုင်သောလျှောက်လဲချက်ဖြစ်သည်။

အမှုပုံစံမှန်မမှန်မှာအဓိကအားဖြင့်”အဆိုလွှာပါအဆိုပြုချက်များအရဆုံးဖြတ်ရန်ပြဿနာဖြစ်သည်။”

အဆိုပြုချက်များကိုတရားပြိုင်ဘက်မှဝန်ခံခဲ့လျှင်ဝန်ခံချက်ကိုဆင်ခြင်ဆုံးဖြတ်နိုင်သည်မှာယုံမှားဖွယ်မရှိ။

ထိုဥပဒေသဘောကို၊ 1987 BLR 27 အမှုတွင်ထုံးဖွဲ့ပြီးဖြစ်သည်။

ထိုသို့ထုံးဖွဲ့ပြီးဖြစ်ပါလျက်၊ 1990 BLR 28 အမှု၌မြွက်ဟဒီကရီရလိုကြောင်းတရားစွဲဆိုရန်ဖြစ်သည်ဟူသောချေလွှာပါထုချေချက်အပေါ်အခြေခံကာလျှောက်လဲခြင်းသည်မှားယွင်းသည်။

ဒေါ်အေးစွဲဆိုထားသောအမှုတွင်(၎င်း၏တရားဝင်ကိုယ်စားလှယ်များအနိုင်ရလျှင်အကြွင်းမဲ့ဆိုင်ရေးဆိုင်ခွင့်အရစွဲဆိုသောအမှုရှုံးနိမ့်ရန်အကြောင်းရှိခြင်းသည်၊အမှုပုံစံနှင့်မသက်ဆိုင်။)

အမှုသွားအမှုလာ(merits of the case)အရ၊အမှုရှုံးနိမ့်ရန်အကြောင်းသာဖြစ်ချေသည်။

အချင်းဖြစ်ပစ္စည်းတွင်တရားလို၏ဆိုင်ရေးဆိုင်ခွင့်ကိုစိန်ခေါ်ရုံမျှဖြင့်၊ပိုင်ဆိုင်ကြောင်းမြွက်ဟကြေညာပေးစေရန်”လည်း”တရားစွဲဆိုရန်လိုကြောင်းပြဆိုသည့်ဥပဒေသမရှိဟု၊ 1948 BLR ( H C ) 728 စီရင်ထုံး၌ပြဆိုထားချက်နှင့်မညီညွတ်သောတင်ပြချက်ဖြစ်သည်။

————————————-

1987 BLR 27

ဒေါ်ဌေးဌေးရင်ပါ၂ နှင့် ဦးကျော်ဇောပါ၃

ဥက္ကဌအဖြစ်ဦးဝင်းမောင်၂၊အဖွဲ့ဝင်များအဖြစ်ဦးကိုကြီးနှင့်ဦးမျိုးမြင့်တို့ပါဝင်သောဗဟိုတရားစီရင်ရေးအဖွဲ့ရှေ့တွင်

ဗဟိုတရားစီရင်ရေးအဖွဲ့ကအောက်ပါအတိုင်းဆုံးဖြတ်သည်-

“ဆုံးဖြတ်ချက်။  ။အမှုတမှုကိုတရားလိုစွဲဆိုသောပုံစံအတိုင်းစွဲဆိုနိုင်ခြင်းရှိမရှိမှာ၊အဆိုအချေတို့အရဆုံးဖြတ်ရမည့်ပြဿနာဖြစ်သည်။”

————————————-

1948 BLR ( H C ) 726 

MA CHO AND ONE (APPELLANTS)

                      V.

THAKIN ANT GYI (RESPONDENT).*

Before U Thaung Sein, J.

အမှုတွင်၊တရားဝန်ကြီးဦးသောင်းစိန်ကအောက်ပါအတိုင်းဆုံးဖြတ်သည်-

“Held: There is no rule that as soon as plaintiff's title to property is challenged the plaintiff must also pray for declaration of title. It is sufficient that he proves that he is the owner of the property and entitled to possession.

M. P. Sayed Mohamed v. K. S. Ebrahim Das and one, (1947) R.L.R. 98, referred to.”

စီရင်ထုံးစာမျက်နှာ၇၂၉တွင်၊တရားဝန်ကြီးဦးသောင်းစိန်ကအောက်ပါအတိုင်းသုံးသပ်ဆုံးဖြတ်သည်-

“The learned counsel's arguments are based on this converse proposition and he is not able to cite any authority on the point.

Section 42 of the Specific Relief Act does not make it imperative for a plaintiff to sue for a declaration whenever his title is challenged.

In the present case, in order that the plaintiff-respondent might succeed in the suit he must first prove that he is the owner of the property and entitled to possession of it.

This does not mean that he must also pray for a declaration of his title to the property.

The plaintiff-respondent was admittedly the original owner of the house in question and his title in the property has not passed to the defendant-appellants by the invalid exchange of houses.

The defendant-appellants had no legal right to be in possession of the property as against the plaintiff-respondent and hence they are liable to pay damages for wrongful use and occupation of it.

This appeal fails and is accordingly dismissed with costs.”