ချေးငွေရလိုမှုအကြောင်း(Part Four)

 ဆရာကြီးဦးမြသင်ကြားပို့ချချက်များ

ချေးငွေရလိုမှုအကြောင်း(Part Four)

——————————————————-

1907-1909

2 UBR Evidence 5

Evidence - 91

NGA WAIK AND MI NU vs. NGA CHET AND NGA PO TUN.

Before G. W. Shaw, Esq.

စီရင်ထုံးထွက်ပေါ်ပြီးနောက်၊အိန္ဒိယနိုင်ငံတွင်ထုံးပြုသည့်စီရင်ထုံးများအရ၊ 1907-1909, 2 UBR Evidence 5 စီရင်ထုံးမှာယိမ်းယိုင်သွားခဲ့ရာ၊အောက်မြန်မာပြည်တရားရုံးချုပ်မှာပင်၊ 10 LBR ( F B ) 54 အမှု၌၊ပထမဆုံးမြန်မာတရားဝန်ကြီးဦးခင်ကငွေပေးကတိစာချုပ်ကိုသက်သေထင်ရှားမပြနိုင်သည့်အမှု၌၊ငွေချေးသည့်မူရင်းပဋိညာဉ်(ငွေချေးသည့်ပဋိညာဉ်)အရမြီရှင်သည်ချေးငွေရလိုမှုတရားစွဲဆိုခွင့်ရှိမရှိ၊အောက်ပါပြဿနာကိုစုံညီခုံရုံးကအဆုံးအဖြတ်ပေးရန်တင်ပြသည်-

"Where money is lent and at the same time a promissory note is given therefor, can the creditor sue for the money due as on the original contract of loan, if the promissory note cannot be proved?"

စောဒကအမှုကိုတရားရုံးချုပ်တရားဝန်ကြီးချုပ် Sir Daniel Twomey နှင့်အခြားတရားဝန်ကြီးနှစ်ဦး(Ormond, Pratt)မြန်မာတရားသူကြီးဦးခင်ပါဝင်သောစုံညီခုံရုံးကကြားနာပြီး၊ Sir Daniel Twomey, Ormond, Maung Kin တို့သုံးဦးက-

1897-1901

2 UBR 390

MAUNG HLAW vs. NAGASSAT.

Before H. Thirkell White, Esq., C.I.E.

——————————————————

1897-1901

2 UBR 391 

Mrs. L. EWING vs. G. WHITE.

Before H. Thirkell White, Esq., C.I.E.

အထက်ဖော်ပြပါစီရင်ထုံးနှစ်ရပ်ကိုအတည်ပြုလက်ခံကာအောက်ပါအတိုင်းထုံးဖွဲ့သည်-

“Held (Pratt, J., dissenting),-that where money is lent and at the same time a promissory note is given therefor, the creditor is not debarred, from suing for the money lent as on the original contract of loan, if the promissory note cannot be proved.”

—————————————————

Mr. Justice Pratt. ကမူ၊ 1907-1909, 2 UBR Evidence 5 ကိုလက်ခံပြီးအများစု၏အဆုံးအဖြတ်နှင့်ကွဲလွဲကာစီရင်ထုံးစာမျက်နှာ၅၅တွင်အောက်ပါအတိုင်းပြဆိုသည်-

“Per Pratt, J.- The creditor cannot sue for the money due as on the original contract of loan if the promissory note cannot be proved, unless he is in a position to prove that the loan and the giving of the note are separate transactions,(သီးခြားအမှုကိစ္စများ)and that the note is not a reduction to writing of the loan.”

—————————————————

အထူးအဆန်းတရပ်ကိုဖော်ပြလိုပါသည်။

10 LBR ( F B ) 54 အမှုတွင်၊ဦးဆောင်စီရင်ချက်ကိုရေးသူတရားဝန်ကြီးချုပ် Sir Daniel Twomey, Chief Judge သည်၊ 7 LBR 101 စီရင်ထုံး၌ထုံးပြုသောစီရင်ချက်ကိုရေးသူဖြစ်သည်။

ထိုတရားဝန်ကြီးချုပ် Sir Daniel Twomey, Chief Judge သည်၊မိမိစီရင်ခဲ့သော 7 LBR 101 စီရင်ထုံးနှင့်ကွဲလွဲစီရင်ရပုံကိုစီရင်ထုံးစာမျက်နှာ၆၅မှ၆၇အထိ၊အိန္ဒိယနိုင်ငံတယောက်တပေါက်စီရင်ထုံးများကိုကိုးကားပြီးအောက်ပါအတိုင်းရှင်းပြသည်-

The only decision of the Chief Court dealing with the question is that given in Bally Singh v. Bhugwan Dass Kalwar(16) 7 L. B.R, 101.in which the point was not fully argued and the Indian decisions subsequent to the Upper Burma case of Nga Waik v. Nga Chet (1) 2 U.B.R. (1907-09), Evidence, 5.were not brought to the notice of the Court.

I therefore followed the decision in the Upper Burma case which fully adopted the reasoning of Sir Richard Garth in the Calcutta High Court ruling- Sheik Akbar v. Sheik Khan (2). (1881) I. L.R. 7 Cal., 256.

Our learned colleague in his order of reference mentions Sheik Akbar v.Sheik Khan (2) (1881) I. L.R. 7 Cal., 256. as the leading case on the subject. 

Although that case has not been expressly overruled, ts authority has been impaired(ထိခိုက်စေသည်)by subsequent decisions of the Calcutta High Court. Petheram, C:J., and Rampini, J., in Pramatha Nath Sandal v. Dwarka Nath Dey (3) (1896) I. L.R. 23 Cal., 851. held that an implied contract to repay always arises from the fact that  money is lent even though an express promise, either written or verbal, is made to repay it. 

They treated the bill or note given for the money in that case as security for the advance.

In Moti Lal Saha v. Monmohan Gossami (18) (1900) 5 C.W.N., 56,Rampini and Pratt, JJ., allowed the plaintiffs to prove their loan by other evidence where the promissory notes which they produced in proof of the loans turned out to be forgeries.(အတုများဖြစ်ကြောင်းပေါ်ထွက်လာသည်။လက်စသတ်သောအတုများဖြစ်နေသည်။)

The Bombay High Court in Krishnaji N. Parkhi v. R. M. Marwadi (4) (1899) I. L. R. 24 Bom., 360. followed the Calcutta ruling of Petheram, C.J., and Rampini,J., and held that section 91 of the Evidence Act does not bar oral evidence in cases of this kind. In the Allahabad High Court Sir Richard Garth's ruling in Sheik Akbar's case was strictly applied by Aikman, J. in Parsotam Narain v. Taley Singh (6). (1903) I.L.R. 26 All., 178.

The learned Judge held that when a plaintiff lends money on terms contained in a promissory note given at the time of the loan, he must prove those terms by the promissory note, and that the decisions which have held otherwise ignore the provisions of sections 91, 65 and 22 of the Evidence Act.

But the decision of Aikman, J., was definitely overruled by. a later Bench decision of the Court.(See Ram Sarup v. Jasodha Kunwar (9).) (1911) I. L..R. 34 All., 158.

It now appears to be settled law in Calcutta, a Allahabad and Bombay that a creditor who has lent money and taker: a promissory note from the borrower may sue for the amount of his debt if for any reason the promissory note. cannot be put in evidence.

The Madras High Court for a long time consistently followed the ruling of Sir Richard Garth in Sheik Akbar's case. 

But the remarks of the learned Judges in Chokkalingam Chetty v. Annamalai Chetty (19) (1916) 34 Ind. Cas., 417,show a distinct rapprochement(ပြန်ပေါင်းထုပ်ကြခြင်း၊ပြန်လည်သင့်မြတ်ကြခြင်း၊ဆိုလိုသည်မှာကွဲပြားသောအမြင်များတညီတညွတ်တည်းပြန်ဖြစ်ကြခြင်း)to the views of the other High Courts.

See also Jambu Chetty v. Palaneappa Chettiar (20) (1902) I. L. R. 26 Mad., 526. in which it was held, following the English law on the subject, that it is a question of fact with regard to promissory notes or bills or hundis whether the parties intended them to operate as absolute or conditional payment, and the presumption is' that the effect of giving and taking a note or bill is that the debt is conditionally paid, the onus(သက်သေထင်ရှားပြရန်တာဝန်) being on the party affirming the contrary to show that absolute discharge was intended by the parties.

It appears therefore that the weight of authority is in favour of an affirmative answer to the question referred.”

——————————————————

မှားယွင်းသောအမြင်ဖြင့်မိမိဆုံးဖြတ်ခဲ့သောစီရင်ထုံးတရပ်ကိုအခြားစီရင်ထုံးတွင်မှားသည်ဟု၊သတ္တိရှိရှိ၊ရဲရဲဝံ့ဝံ့ဝန်ခံရှင်းပြသောစီရင်ထုံးဟူ၍ဤစီရင်ထုံးကိုသာစာရေးသူဖတ်ဖူးပါသဖြင့်လေ့လာနိုင်ရန်ဖော်ပြခြင်းဖြစ်သည်။

အမတ်ရာဇသင်္ကြန်သည်ပရိဿတ်အလယ်တွင်မိမိအမှားကိုဖွင့်ဟဝန်ခံဖူးသည်ဟုမြန်မာသမိုင်းတွင်ဖတ်ရဖူးပါသည်။

ပညာရှိပီသသည့်ပုဂ္ဂိုလ်ထူးနှစ်ဦးဖြစ်သည်။

——————————————————-