Writs [ စာချွန်တော် ]

 ဆရာကြီးဦးမြသင်ကြားပို့ချချက်များ

“Writs” [ စာချွန်တော် ]

စာချွန်တော်နှင့်ပယ်ဖျက်နိုင်သောကိစ္စသုံးမျိုးရှိသည်။

(၁)စီရင်ပိုင်ခွင့်မရှိဘဲနှင့်ချမှတ်ထားသောဒီကရီ [ want to jurisdiction ]

(၂)စီရင်ပိုင်ခွင့်အာဏာကိုကျော်လွန်ပြီးဆုံးဖြတ်ထားသောကိစ္စ [ excess of jurisdiction ]

(၃)စီရင်ချက်၊အမှုတွဲကြည့်ရုံမျှနှင့်သိသာထင်ရှားသောအမှား၊ပါစင်အောင်လွဲသောအမှား [ speaking order ]

တရားမကျင့်ထုံးဥပဒေအမိန့်၄၇၊နည်းဥပဒေ၁တွင်ပြဌာန်းထားသောပြန်လည်သုံးသပ်ပေးစေလိုမှု[ Review]နှင့်ဆင်တူသည်။

“Review”တွင်”Error apparent on the face of the record”ဟုပြဌာန်းထားသည်။

စီရင်ချက်အားဖတ်ကြည့်လိုက်ရုံမျှနှင့်သိသာထင်ရှားစေသောအမှားမျိုးကိုဆိုလိုသည်။

———————————-

Black’s Law Dictionary စာမျက်နှာ၁၀၉တွင်အောက်ပါအတိုင်းပြဆိုသည်-

“ certiorari “ [ Law Latin “to be more fully informed” ]

An extraordinary writ issued by an appellate court, at its discretion, directing a lower court to deliver the record in the case for review.

Evolving from one of the prerogative writs of the English Court of King’s Bench, certiorari in the United States became a general appellate remedy.

The U. S. Supreme Court uses certiorari to review most of the cases that it decides to hear.

———————————-

1956 BLR ( S C ) 156 

U LU GALE (APPLICANT)

                   V.

MAUNG THAUNG TIN AND THREE OTHERS(RESPONDENTS).

Present: U THEIN MAUNG, Chief Justice of the Union, U MYINT THEIN  and U CHAN HTOON, J  J.

(NOTE. -This judgment was not published in the appropriate issue of the Burma Law Reports, through an oversight -Ed., B.L..R.)

အမှုတွင်စာချွန်တော်အကြောင်းအောက်ပါအတိုင်းပြဆိုသည်-

[ Certiorari deals with jurisdiction, which is divided into two categories,"want of jurisdiction" and "excess of jurisdiction". 

But actually both relate to the exercise of a power that an inferior tribunal does not possess.

Rex v. Furnished Houses Tribunal of Paddington and St.Marylebone Ex parte Kendal, (1947) All. E.R. 448 at 449, referred to.

A third category has come to be accepted and this relates to errors apparent on the face of the record and is classified as "Speaking orders.”

Overseas of the Poor of Walsall v. L. & N.W. Railway Co., L.R. (1879)4 AC 30; Burma Oil Co. v. The Court of Industrial Arbitration, (1951) B.L.R.(S.C.) 48 ; Dr. R.C. Das v. The Controller of Rents, (1951) B.L. R. (S.C.) 225 ;M.E. Bhaiyat & Sons v. The Chief Judge of the Rangoon City Civil Court and two others, (1952)B.L.R. (S.C.) 40, referred to. ]

စီရင်ထုံးစာမျက်နှာ၁၅၈နှင့်၁၅၉တွင်၊တရားဝန်ကြီးဦးမြင့်သိန်းကစာချွန်တော်သုံးမျိုးအကြောင်းကိုအောက်ပါအတိုင်းမြွက်ဆိုသည်-

[ We have incorporated in our Constitution some of the prerogative writs of English origin and their application in the enforcement of rights to Constitutional remedies is ensured by Article 25.

Borrowing the phraseology adopted in section 491 of the Criminal Procedure Code the writs are referred to in the Constitution as " directions in the nature of Habeas Corpus, Mandamus, quo warranto and certiorari.”

As is to be expected, in their application, this Court has followed the principles that are observed by English Courts in exercising jurisdiction.

It is established and accepted that certiorari deals with jurisdiction, which is divided into two categories, " want of jurisdiction" and " excess of jurisdiction".

But actually both relate to the exercise of a power that an, inferior tribunal does not possess.

A third  category has come to be accepted and this relates to errors apparent on the face of the record, classified by Lord Chancellor Earl Cairns in Overseas of the Poor of Walsull v. L & N. W. Railway Co.( 1 ) L.R. (1879)4 AC 30, as " Speaking orders.”

But it seems that such errors are always treated as errors of jurisdiction. 

See Dr. Krishnaswamy Ayyar v. Mohanlal Bingani and another (2). I.L.R. (1949) Mad. 657.

The nature of certiorari is succinctly explained by C.J. Lord Goddard in Rex v. Furnished Houses Tribunal of Paddington and St. Marylebone Ex parte Kendal (3) (1947) All. E.R. 448 at 449, where he said:

“Certiorari is a very special remedy, and when it is sought in order to bring up the order of a judicial tribunal, the question which has to be considered is whether or not the tribunal were acting within their jurisdiction. ‘Acting within their jurisdiction’ is an expression which has been applied to more than one set of circumstances. It is, for instance, applied to a case where it is said that a Court was not properly constituted. It may be that justices or other members of the Court are alleged to be disqualified or to have a bias in the matter which should have resulted in their not sitting and in those circumstances this Court has never hesitated to grant the writ to bring up the order to be quashed, because the members of a tribunal had no jurisdiction to give a decision in the case, but it is very old and definite law that certiorari to quash proceedings only lies for want of jurisdiction or where the order is bad on its face. It may be bad on the face because on looking at it, the Court can see that the tribunal, in making it, acted outside the jurisdiction, or it may be shown that they decided some question which was not before them.” ]

စီရင်ထုံးစာမျက်နှာ၁၅၉နှင့်၁၆၀တွင်မြန်မာနိုင်ငံစီရင်ထုံးနှစ်ရပ်ကိုကိုးကား၍“excess of jurisdiction”အကြောင်းကိုတရားဝန်ကြီးဦးမြင့်သိန်းကအောက်ပါအတိုင်းပြဆိုသည်-

[ The meaning of "excess of jurisdiction " was elucidated in Burma Oil Co.(Burma Concessions) Ltd. v. The Court of Industrial Arbitration ( 1 ) (1951) B.L.R. (S.C.) 48. where it was said that the word " jurisdiction " in this narrow sense meant territorial or pecuniary jurisdiction while in its wider sense it meant the authority to do things "according to law", a phrase which would include the necessity of complying with rules of " natural justice " which are rules of universal application. See U Pit v. Thegon Village Agricultural Board (2). (1948) B.L.R. (S.C.) 759 ]

စီရင်ထုံးစာမျက်နှာ၁၆၁၊ဒုတိယအပိုဒ်တွင်”speaking order”နှင့်ပတ်သက်၍မြန်မာနိုင်ငံစီရင်ထုံးသုံးရပ်ကိုကိုးကားပြီးတရားဝန်ကြီးဦးမြင့်သိန်းကအောက်ပါအတိုင်းဆက်လက်ပြဆိုသည်-

[ The cases above cited relate to want or excess of jurisdiction.

In regard to" speaking orders " a case in point is the Burma Oil Co. v. The Court of Industrial Arbitration (3) (1951) B.L.R. (S.C.) 48. where an order was quashed on the ground that the tribunal had not acted according to law inasmuch as it had allowed itself to be influenced by extraneous and irrelevant considerations, and that they had acted arbitrarily and without jurisdiction in directing the investigation of the possibility of transport of crude oil by river (when the normal method was by pipe line) in order to consider if retrenchment of employees for lack of work, could be prevented.

Similarly in Dr. R. C. Das v. The Controller of Rents (4) (1951) B.L.R. (S.C.) 225. the order of the latter was quashed as erroneous, inasmuch as it was based upon a misconception of facts and a wrong assumption of law.

See also M. E. Bhaiyat & Sons v. The Chief Judge of the Rangoon City Civil Court (5) (1952) B.L.R. (S.C.) 40. where the point in issue was, owing to a wrong interpretation of an enactment, the Chief Judge had decided that he was incompetent to entertain a certain matter. 

It was held that certiorari lay. ]

စီရင်ထုံးစာမျက်နှာ၁၆၃၌၊တရားဝန်ကြီးဦးမြင့်သိန်းကအောက်ပါအတိုင်းဆုံးဖြတ်သည်-

[ We therefore quash the order of the Rent Controller dated 18th June 1955 and the order of the Subdivisional Judge dated 12th September 1955 with Advocate's costs eighty-five Kyats. We direct the return of the proceedings to the Rent Controller, Prome, for the disposal of U Lu Gale's application according to law. ]

———————————————

1968 BLR 44 

မာရီယံဘီဘီ နှင့် ကိုကျော်မြင့်ပါ၂

တရားသူကြီးချုပ်ဒေါက်တာမောင်မောင်နှင့်တရားသူကြီးဦးထွန်းတင်တို့ရှေ့တွင်

အမှုတွင်ခုံရုံးကအောက်ပါအတိုင်းဆုံးဖြတ်သည်-

“ဆုံးဖြတ်ချက်။    ။ငှါးရမ်းခကြီးကြပ်ရေးအက်ဥပဒေပုဒ်မ၃၁အရ၊ကြီးကြပ်ရေးဝန်သည်ငှါးရမ်းခကြီးကြပ်ရေးအက်ဥပဒေအရချမှတ်ခဲ့သည့်အမိန့်တရပ်ကိုပြန်လည်စဉ်းစားနိုင်ခွင့်ရှိသော်လည်းထိုသို့စဉ်းစားသည့်အခါတရားမကျင့်ထုံးအမိန့်၄၇ပါပြဌာန်းချက်များကိုသက်ဆိုင်နိုင်သမျှထည့်သွင်းစဉ်းစားခြင်းပြုရမည်ဟုအတိအလင်းပြဆိုထားပေသည်။

တရားမကျင့်ထုံးအမိန့်၄၇တွင်ဖော်ပြထားသည့်ပြဌာန်းချက်များမှာ(၁)လျှောက်သူကအမှုစစ်ဆေးစဉ်မိမိကြိုးစား၍ရှာဖွေခဲ့လင့်ကစားမသိရှိသည့်အရေးကြီးသောသက်သေခံချက်ကိုထိုအခါမှသာသိရှိလာခြင်း၊(၂)အမှုတွဲတွင်အပေါ်ယံကြောကြည့်ရရုံမျှနှင့်မှားယွင်းသည့်အချက်ပေါ်လွင်နေခြင်းနှင့်(၃)အခြားလုံလောက်သည့်အကြောင်းရှိမှသာမိမိသည်ချမှတ်သည့်အမိန့်တရပ်ကိုပြန်လည်စဉ်းစားခွင့်ရှိစေရမည်ဟုပြဆိုထားပေသည်။”

စီရင်ထုံးစာမျက်နှာ၄၆တွင်တရားသူကြီးဦးထွန်းတင်ကအောက်ပါအတိုင်းသုံးသပ်သည်-

“သို့ဖြစ်ရကားငှါးရမ်းခကြီးကြပ်ရေးဝန်၏ဒုတိယအမိန့်မှာမိမိ၏ထင်မြင်ချက်အရလုံလောက်သည့်အခြေခံမရှိဘဲချမှတ်ခဲ့သည့်အမိန့်တရပ်သာဖြစ်ကြောင်းထင်ရှားပေပါသည်ဟုလျှောက်သူ၏ရှေ့နေကြီးကတင်ပြချက်မှာမှန်ကန်ပြီးအထောက်အထားရှိနေကြောင်းကျွန်ုပ်တို့တွေ့ရှိရသည်။”

စီရင်ထုံးစာမျက်နှာ၄၇၌ခုံရုံးကအောက်ပါအတိုင်းသုံးသပ်ဆုံးဖြတ်သည်-

“အထက်ကပြဆိုခဲ့သည့်အတိုင်း၊ငှါးရမ်းခကြီးကြပ်ရေးဝန်သည်ပုဒ်မ၃၁တွင်ပြဆိုထားသည့်လိုအပ်ချက်များအရသာမိမိချမှတ်ခဲ့သည့်အမိန့်တရပ်ကိုပြန်လည်သုံးသပ်ခွင့်ရှိရကား၊ထိုသို့ပြုလုပ်နိုင်ရန်ယခုအမှုနှင့်ပတ်သက်၍လျှောက်ထားသူ၏ဒုတိယလျှောက်လွှာတွင်ရည်ညွှန်းသည့်ပြဌာန်းချက်တခုခုကိုဖော်ပြထားခြင်းလုံးဝမရှိသည်နှင့်အမျှ၊ငှါးရမ်းခကြီးကြပ်ရေးဝန်၏အမိန့်တွင်မည်သည့်အကြောင်းခြင်းရာများကြောင့်၊မကြာမှီကမသတ်မှတ်ခဲ့သည့်စံငှါးခနှုန်းကိုပယ်ဖျက်ပြီး၊လျော့ပေါ့သတ်မှတ်ရကြောင်းပြဆိုထားခြင်းမပါဝင်သဖြင့်၊ထိုအမိန့်မျိုးမှာယခင်တရားလွှတ်တော်ချုပ်မှဦးလူကလေး နှင့် မောင်သောင်းတင်ပါ၄ဦး[ ၁၉၆၀ခုနှစ်၊မြန်မာပြည်စီရင်ထုံး၊(တရားလွှတ်တော်ချုပ်)၊စာ၁၅၆ ]စီရင်ထုံးတွင်ပြဆိုထားသည့်အတိုင်းအပေါ်ယံကြောကြည့်ရှုရုံမျှနှင့်မှားယွင်းနေသည့်အမိန့်တရပ်(Speaking order)ဖြစ်သည်ဟုယူဆရမည်ဖြစ်သောကြောင့်၊ထိုအမိိန့်မျိုးကိုဤရုံးမှစာချွန်တော်ဖြင့်ပယ်ဖျက်ရန်သာရှိပေသည်။

ဖော်ပြပါအကြောင်းများကြောင့်၊ငှါးရမ်းခကြီးကြပ်ရေးဝန်၏၁၉၆၇ခုနှစ်၊ဩဂုတ်လ၂၄ရက်နေ့စွဲပါအမိန့်မှာဥပဒေအရလက်ခံအတည်ပြုနိုင်ရန်မရှိ၊မှားယွင်းနေသည့်အမိန့်တရပ်ဖြစ်ကြောင်း၊အပေါ်ယံကြောကြည့်ရှုရုံမျှနှင့်ထင်ရှားနေသောကြောင့်၊ထိုအမိန့်ကိုစာချွန်တော်အမိန့်နှင့်ပယ်ဖျက်လိုက်သည်။”

———————————————————