1995 BLR ( F B ) 151, ဦးရွှေမိုးပါ၃ နှင့် ဦးအိုက်ဖုန်းပါ၂ စီရင်ထုံးပါအဆုံးအဖြတ်ကိစ္စ။[ Part Fourteen ]

 ဆရာကြီးဦးမြသင်ကြားပို့ချချက်များ

1995 BLR ( F B ) 151 

ဦးရွှေမိုးပါ၃(ကိုယ်တိုင်နှင့်ကွယ်လွန်သူဒေါ်အီခမ်း၏တရားဝင်ကိုယ်စားလှယ်)

                          နှင့်

ဦးအိုက်ဖုန်းပါ၂

တရားရုံးချုပ်တရားသူကြီးချုပ်ဦးအောင်တိုး၊တရားသူကြီးများဖြစ်ကြသောဦးကျော်ဝင်း၊ဦးအောင်မြင်၊ဦးသန်းဖေ၊ဦးတင်အုံးနှင့်ဦးတင်ထွတ်နိုင်တို့ရှေ့တွင်

စီရင်ထုံးပါအဆုံးအဖြတ်ကိစ္စ။[ Part Fourteen ]

——————————————-

သက်ဆိုင်ရာဥပဒေ

သီးခြားသက်သာခွင့်အက်ဥပဒေပုဒ်မ၂၇(ခ)တွင်အောက်ပါအတိုင်းပြဌာန်းထားသည်-

[ ၂၇။ဤအခန်းအရအခြားနည်းပြဌာန်းထားသည့်အတိုင်းမှတပါးအောက်ပါပုဂ္ဂိုလ်များအားပဋိညာဉ်အတိုင်းဆောင်ရွက်စေနိုင်သည်-

(ခ)မူလပဋိညာဉ်ရှိကြောင်းမသိရှိဘဲ၊သဘောရိုးဖြင့်ငွေပေးချေကာအဖိုးဖြင့်လွှဲပြောင်းရရှိသူမှတပါးထိုပဋိညာဉ်ချုပ်ဆိုပြီးနောက်ပေါက်ပေါ်လာသောပိုင်ဆိုင်ခွင့်အရပဋိညာဉ်ချုပ်ဆိုသူတို့အားအမှီပြု၍တောင်းဆိုပိုင်သောအခြားသူတဦးဦး။ ]

ဦးအိုက်ဖုန်းတို့စွဲဆိုသောအမှုအလို့ငှါပုဒ်မ၂၇(ခ)ပါမူလပဋိညာဉ်သည်ဦးအိုက်ဖုန်းနှင့်ဦးရွှေမိုးတို့အချင်းချင်းပြုလုပ်ကြသောနှုတ်အရောင်းအဝယ်ပဋိညာဉ်ဖြစ်သည်။

ပုဒ်မ၂၇(ခ)ပါ[ထိုပဋိညာဉ်ချုပ်ဆိုပြီးနောက်ပေါ်ပေါက်သောပိုင်ဆိုင်ခွင့်အရပဋိညာဉ်ချုပ်ဆိုရာတွင်ပါဝင်သူအားအမှီပြု၍တောင်းဆိုပိုင်သောအခြားသူတဦးဦး]ဟူသောစကားရပ်လာ၊ထိုပဋိညာဉ်သည်ဦးရွှေမိုးတို့နှင့်ဦးအိုက်ဖုန်းတို့ချုပ်ဆိုသောနှုတ်ပဋိညာဉ်ဖြစ်သည်။

ထိုနှုတ်ပဋိညာဉ်၏ရက်စွဲကိုမသိရ။

သို့သော်၉-၇-၈၅နေ့မှစ၍ရောင်းဖိုးငွေများကိုယာယီပေးချေခဲ့သည်ဟုအဆိုပြုသည်ဖြစ်၍၊ဦးရွှေမိုးတို့ကဦးသိန်းမောင်တို့အားအချင်းဖြစ်ပစ္စည်းများကိုရောင်းချရန်ချုပ်ဆိုသောအရောင်းအဝယ်စာချုပ်၏ရက်စွဲသည်၃၁-၁၂-၈၅နေ့ဖြစ်သဖြင့်အဆိုပါ[နှုတ်ပဋိညာဉ်ပြုလုပ်ပြီးနောက်ပိုင်းတွင်ချုပ်ဆိုသောစာချုပ်]ဖြစ်သည်။

အဆိုပါစာချုပ်ကိုမှတ်ပုံတင်ပေးသည့်၂-၅-၈၆နေ့တွင်ဦးသိန်းမောင်တို့သည်မိမိတို့ဝယ်ယူသောပစ္စည်းများ၏ပိုင်ရှင်များအဖြစ်သို့ရောက်ရှိသဖြင့်ပုဒ်မ၂၇(ခ)ပါပြဌာန်းချက်များ၏အဓိပ္ပာယ်အရ[အချင်းဖြစ်ပစ္စည်းများကိုရောင်းချရန်နှုတ်ပဋိညာဉ်ပြုသည်ဆိုသောဦးရွှေမိုးတို့ကိုအမှီပြု၍တောင်းပိုင်သောသူများ]ဖြစ်ပါသည်။

တနည်းဆိုရသော်ဦးအိုက်ဖုန်းတို့ကဦးရွှေမိုးတို့အပေါ်နှုတ်ပဋိညာဉ်အတိုင်းဆောင်ရွက်ပေးစေရန်တရားစွဲဆိုသောအမှုတွင်ဦးသိန်းမောင်တို့အပေါ်တရားစွဲဆိုခွင့်သည်နောက်အကျဆုံး၂-၅-၈၆နေ့တွင်ပေါ်ပေါက်သည်။

၎င်းတို့အားတရားပြိုင်များအဖြစ်ထည့်သွင်းပေးရန်၊တရားမကျင့်ထုံးဥပဒေအမိန့်၁၊နည်း၁၀(၂)အရလျှောက်ထားရန်ဖြစ်သည်။

ထုံးသာဓကများကို 1951 BLR ( H C ) 457 နှင့် 1 LBR 252 စီရင်ထုံးတို့တွင်တွေ့မြင်နိုင်သည်။

—————————

1951 BLR ( H C ) 457 

KO PHAN NGA (APPLICANT)

                Vs.

DAW PWAY AND OTHERS (RESPONDENTS).*

Before U On Pe, J.

အမှုတွင်အောက်ပါအတိုင်းဆုံးဖြတ်သည်-

[ Petitioner sued for specific performance of contract to sell a house against the 1st Respondent who was party to the agreement and Respondents 2, 3 and 4 as purchasers with notice of the agreement. 

The District Judge recorded a finding that the suit was bad for misjoinder of the subsequent purchasers and that plaintiff should elect to proceed wilh one claim in his suit.

Upon revision-

Held :That a person with knowledge of a previous contract to sell, purchases property,the purchase is voidable at the option of the prior promisee and the contract can be enforced specifically against the subsequent purchaser.

The proper decree in a suit for specific performance of a contract to sell Jand when the same has been sold to a third party subsequent to the contract with plaintiff, is to direct the subrequent purchaser to execute a conveyance to the plaintiff.

Under s. 27 of the Specific Relief Act a contract can be specifically enforced not only against the parties to the contract and the parties claiming under them by subsequent title but also against persons claiming under a title which might have been displaced by the defendant.

Consequently the facts in the present case do not warrant institution of a separate suit and the suit as framed was competent. ]

စီရင်ထုံးစာမျက်နှာ၄၆၀၌အောက်ပါအတိုင်းပြဆိုသည်-

[ If the attention of the learned District Judge had been drawn to section 27 of the Specific Relief Act, he would have seen that there are provisions made under that section as to against what persons contracts may be specifically enforced. 

It is laid down there that they include not only (a) parties to the contract and (b) parties claiming under them by title arising subsequently to the contract other than transferees for value who have paid their money in good faith and without notice of the original contracts, but also (c) any person claiming under a title which, though prior to the contract and known to the plaintiff, might have been displaced by the defendant. ]

———————————————

1 LBR 252 

MAUNG TUN WA v. MAUNG THA KADO.

Before Mr. Justice Thirkell White, Chief Judge, and Mr. Justice Fox.

အမှုတွင်၊အောက်ပါအတိုင်းမြွက်ဆိုသည်-

[ A claim for specific performance of a contract for sale of land may be enforced not only against the vendor but, uncer certain circumstances mentioned in section 27 (b) of the Specific Relief Act, against a subsequent purchaser also.

It is open to a Court to make the subsequent purchaser a party to the suit under. section 32 of the Civil procedure Code, upon which, under sections 33 and 50 (2), any necessary amendment of the plaint in consequence of his being added would be obligatory.

The general rule as to parties is that all persons having an interest in the object of the suit, and in whose absence the subject-matter of the suit cannot be fully investigated and disposed of, ought to be made parties, so that the questions raised in it shall not be raised again between the parties to the suit or any of them, and third parties.

An Appellate Court has power,under sections 582 and 32 of the Code, to order that a party shall be added to a suit.

When an Appellate Court is of opinion that a person not a party to the suit should be made a party, the proper course is to remand the case to the Court of First Instance, and to direct that Court to bring on the particular person as a defendant or as a plaintiff (if he consents) ; give him time to file his written statement and opportunity to produce his evidence, and try the issues raised between him and the opposite side.

Vydianadayyan v. Sitaramayyan, (1882) I. L. R. 5 Mad.52; Vasudev v.Salubai, (1886) 1. L. R. 10 Bom., 227; Mihin Lai v. Imtias Ali,(1896) 1. L. R.18 All., 332; followed. ]

စီရင်ထုံးစာမျက်နှာ၂၅၄၌၊အောက်ပါအတိုင်းသုံးသပ်သည်-

[ The original Court, it appears to me, would have exercised a wise discretion in making the subsequent purchaser a party, because the general rule as to parties is that all persons having an interest in the object of the suit, and in whose absence the subject-matter of the suit cannot be fully investigated and disposed of, ought to be made parties, so that questions raised in it shall not be raised again between the parties to the suit, or any of them, and third parties-Vydianadayyan v. Sataramayyan (1). (1882) 1. L. R. 5 Mad.,52. ]

——————————————

နောက်အကျဆုံး၂-၅-၈၆နေ့တွင်ဦးရွှေမိုးတို့သည်အချင်းဖြစ်ပစ္စည်းများ၏ပိုင်ရှင်များအဖြစ်မှရပ်စဲသွားသည်ဖြစ်ရာ၊ဦးအိုက်ဖုန်းတို့စွဲဆိုသောအမှုအချီးနှီးမဖြစ်စေရန်၊သီးခြားသက်သာခွင့်အက်ဥပဒေပုဒ်မ၂၇(ခ)ကိုပြဌာန်းထားခြင်းဖြစ်သည်။

ပိုင်ရှင်အသစ်များဖြစ်ကြသောဦးသိန်းမောင်တို့သည်ဦးရွှေမိုးတို့အပေါ်ဦးအိုက်ဖုန်းတို့တရားစွဲဆိုစဉ်၊ဦးရွှေမိုးတို့ကဦးသိန်းမောင်တို့အားပစ္စည်းရောင်းချရန်ချုပ်ဆိုသောစာချုပ်ကိုမှတ်ပုံမတင်ရသေးသဖြင့်ဦးသိန်းမောင်တို့ကိုတရားပြိုင်များအဖြစ်ထည့်သွင်းစွဲဆိုခဲ့ပါလျှင်၊တရားစွဲဆိုရန်အကြောင်းသည်အမှုမစွဲဆိုမီပေါ်ပေါက်ရမည်ဟု 1952 BLR ( H C ) 410 အမှုတွင်ပြဆိုသောဥပဒေသအရ၊ဦးသိန်းမောင်တို့နှင့်စပ်လျဉ်းသမျှအဆိုလွှာအားအမိန့်၇၊နည်း၁၁(က)အရအပယ်ခံရမည်ဖြစ်သည်။

——————————————-