1966 BLR ( C C ) 252 စီရင်ထုံးပါအဆုံးအဖြတ်ကိစ္စ။[ Part Five ]

ဆရာကြီးဦးမြသင်ကြားပို့ချချက်များ

1966 BLR ( C C ) 252 စီရင်ထုံးပါအဆုံးအဖြတ်ကိစ္စ။[ Part Five ]

အပေါင်မှုများသည်တရားရုံးများ၌များများစားစားမရှိသေးပါ။

စျေးကွက်စီးပွါးရေးစနစ်ကျင့်သုံးပြီးနောက်ပိုင်းတွင်အတော်များများပေါ်ပေါက်လာသည်။

တရားမကျင့်ထုံးဥပဒေအမိန့်၃၄ပြဌာန်းချက်များသည်၊အပေါင်မှုများအတွက်လုပ်ထုံးလုပ်နည်းဖြစ်သည်။

မြန်မာနိုင်ငံတွင်ကျင့်သုံးသောတရားမကျင့်ထုံးဥပဒေအမိန့်၃၄ပြဌာန်းချက်များသည်အိန္ဒိယနိုင်ငံတွင်ကျင့်သုံးသောပြဌာန်းချက်များနှင့်မတူညီ။

ထို့ကြောင့်အိန္ဒိယနိုင်ငံရှိတရားမကျင့်ထုံးဥပဒေအမိန့်၃၄နှင့်ပတ်သက်သောစီရင်ထုံးဖွဲ့ချက်တို့ကိုသတိထားကြည့်ရှုမှတ်သားရန်လိုအပ်သည်။

တရားမကျင့်ထုံးဥပဒေအမိန့်၃၄၊နည်း၁ပြဌာန်းချက်သည်အပေါင်မှု၌ပါဝင်ရမည့်အမှုသည်များနှင့်ပတ်သက်သည်။

အချင်းဖြစ်ပစ္စည်းတွင်အကျိုးသက်ဆိုင်ခွင့်ရှိသူသို့မဟုတ်အချင်းဖြစ်ပစ္စည်းအားရွေးနုတ်ခွင့်ကိစ္စတွင်အကျိုးသက်ဆိုင်ခွင့်ရှိသူများကိုအမှုသည်အဖြစ်ထည့်သွင်းစွဲဆိုရန်လိုအပ်သည်။

ဒီကရီ၏နှောင်ဖွဲ့ခြင်းကိုခံရသူဆိုသည်မှာ၊တရားစွဲဆိုပြီးနောက်အမှုသည်ထံမှဆိုင်ရာဆိုင်ခွင့်ရရှိသူများဖြစ်သည်။

Parties and Privies ဟုအဆိုရှိသည်။

ထို့ကြောင့်[ Privies ]များအပေါ်တွင်လည်းအကျိုးသက်ရောက်နှောင်ဖွဲ့ခြင်းကိုခံရသူများအပေါ်တွင်လည်းအကျိုးသက်ရောက်သည်။

မယားသည်လင်အပေါ်ကျရောက်သောဒီကရီကိုလိုက်နာရန်တာဝန်ရှိသလားဟုဆိုလျင်၊မယားသည်တရားစွဲဆိုပြီးနောက်အချင်းဖြစ်ပစ္စည်း၏ပိုင်ရေးပိုင်ခွင့်ကိုရရှိခဲ့လျင်၊လင်အပေါ်ကျရောက်သောဒီကရီကိုလိုက်နာရန်တာဝန်ရှိသည်။

ဥပမာ၊ပေါင်နှံသူကအိမ်ထောင်မကျမီပေါင်နှံခဲ့သည်။

အပေါင်ခံသူကပေါင်နှံသူအပေါ်တရားစွဲဆိုသည်။

တရားစွဲဆိုပြီးမှအိမ်ထောင်ပြုလျင်၊အိမ်ထောင်ပြုခြင်းကိုအကြောင်းပြု၍မယားဖြစ်သူသည်သုံးပုံတပုံအကျိုးခံစားခွင့်ရရှိသည်။

အမှုတွင်မယားဖြစ်သူသည်အမှုသည်အဖြစ်မပါဝင်သော်လည်း၊လင်အပေါ်ကျရောက်သောဒီကရီသည်မယားအပေါ်တွင်လည်းအတည်ဖြစ်သည်။

ဒီကရီကိုလိုက်နာရန်တာဝန်ရှိ၊မရှိဆိုသည်မှာ[ Buddhist Law ]နှင့်မသက်ဆိုင်။

တရားမကျင့်ထုံးဥပဒေအမိန့်၃၄၊နည်း၁အရအမှုသည်အဖြစ်ပါဝင်ရမည့်သူများကိုထည့်သွင်းစွဲဆိုခြင်းမပြုလျှင်၊ထိုသူများအပေါ်ဒီကရီအတည်မဖြစ်ပါ။

သတိချပ်ရန််အချက်မှာရောင်းချသောအမှုတွင်အပေါင်မှုနှင့်ပတ်သက်သောစီရင်ထုံးကိုအသုံးပြု၍မရသကဲ့သို့၊အပေါင်မှုတွင်လည်းရောင်းချသောအမှုနှင့်ပတ်သက်သည့်စီရင်ထုံးကိုအသုံးပြု၍မရပါ။

——————————-

အပေါင်မှုနှင့်ပတ်သက်သောဥပဒေသဘောအားခြေခြေမြစ်မြစ်နားလည်

သဘောပေါက်ရန်အတွက်-

VOL. VIII. THE BURMA LAW TIMES. 66

VII  LOWER BURMA RULINGS. 135

VOLUME X LOWER BURMA RULINGS. 36

1966 BLR ( C C ) 252 

စီရင်ထုံးများကိုပူးတွဲမှတ်သားဖတ်ရှုလေ့လာရန်လိုအပ်သည်။

———————————-

အောက်မြန်မာပြည်တရားရုံးချုပ်ခုံရုံးကဆုံးဖြတ်သော-

VOL. VIII. THE BURMA LAW TIMES. 66

IN THE CHIEF COURT OF LOWER BURMA.

CIVIL 1st APPEAL * NO. 4 OF I913.

MA TIN MAY.        

            V.

I. MAUNG MAUNG

2. WIGHTMAN & COY., LTD.

Before Sir Charles Fox Kt., Chief Judge and Mr. Justice Hartnoll.

အမှုတွင်၊လင်ကမိမိအမည်ဖြင့်စီးပွါးရေးလုပ်ငန်းကိုလုပ်ကိုင်ရာ၌၊မယားဖြစ်သူသည်လင်မယားပိုင်ပစ္စည်းများအားလင်ဖြစ်သူပေါင်သည်ကိုကနဦးကတည်းကမျက်စိမှိတ်ခေါင်းညိတ်ခဲ့သည်၊လိုက်လျောခဲ့သည်။

အပေါင်ခံသူကလင်အပေါ်အပေါင်ဒီကရီရသည့်အမှုတွင်မိမိအားတရားပြိုင်အဖြစ်ထည့်သွင်းစွဲဆိုရန်ပျက်ကွက်ခဲ့ခြင်းကိုထောက်ပြကာ၊အပေါင်ဒီကရီသည်မိမိအပေါ်အကျိုးသက်ရောက်မှုမရှိကြောင်းမယားကတရားစွဲဆိုရာ၊တရားရုံးချုပ်ကမယားမတင်မေသည်ဒီကရီအရမိမိတွင်တာဝန်မရှိဟုလျှောက်လဲပြောဆိုခွင့်မရှိဟုအောက်ပါအတိုင်းဆုံးဖြတ်သည်-

The last point for decision is whether the mortgage decree passed against Maung Maung affects Ma Tin Me and her interest in the mortgaged property in that she was not a party to the suit and the decree was not passed against her. O. 34, R. I of the Code of Civil Procedure is relied on.

There is no doubt that Ma Tin Me should have been made a party to the mortgage suit; but the question is whether she is not estopped from pleading now that she is not affected by the mortgage decree.

It goes without saying that if the respondents had understood, she was half owner of the mortgaged properties, they would have joined her as a defendant in the mortgage suit and so have avoided future complications. 

Have they been negligent in not joining her? 

They are a European firm and would not be likely to know the law of joint ownership of property acquired during the marriage of a Burmese Buddhist man and wife. 

They dealt with Maung Maung as he ostensibly held himself out as the owner of the sites and mills. 

Admittedly the leases of the sites were in his name only. 

In his business dealings he alone appears as the rice mill owner. 

Ma Tin Me allowed this.

Further when Abdul Aziz was conducting the negotiations leading to the first mortgage Ma Tin Me not only did not object but activery acquiesced. 

She did not then say that she was half owner of the properties. 

Abdul Aziz is a native of India other than Burma and may not have known Buddhist law and customs. 

At the time of the negotiations for the second mortgage Ma Tin Me went personally to Mr. Paton and begged for the loan.

She did not then say that she was half owner, but she allowed the mortgage to be in Maung Maung's name only as it he were the only owner. 

Such conduct could not but fail to mislead the respondents and cause them to think that Maung Maung was the owner and had power to deal with the property. 

Under such circumstances can they be said to have been negligent in not joining Ma Tin Me as a defendant When the time came to bring a suit to recover their money? 

The disclosed conduct of Ma Tin Me is such that it is not open to her now to plead that she is not bound by the decree obtained by respondents against Maung Maung.

The appeal is dismissed with costs.

————————————————-

VOLUME X LOWER BURMA RULINGS. 36

FULL BENCH.

Before Sir Daniel Twomey, Chief Judge, Mr. Justice Ormond, Mr. Justice Maung Kin and Mr. Justice Pratt.

MA NYUN 

             v. 

1. MIss E. E. TEIXEIRA, 

2. MIss C. B. TEIXEIRA, 

3. MAUNG NAUNG PO, 

4. MAUNG SHWE KO.

စီရင်ထုံး၏ခေါင်းစီးပါအမှုဖြစ်စဉ်သည်အောက်ပါအတိုင်းဖြစ်သည်-

[ Burmese Buddhists-Mortgage by husband of the joint proberty of himself and his wife-Non-joinder of wife as party to suit on the mortgage: ]

———————————

VOL. VIII. THE BURMA LAW TIMES. 66

IN THE CHIEF COURT OF LOWER BURMA.

CIVIL 1st APPEAL * NO. 4 OF I913.

MA TIN MAY.        

            V.

I. MAUNG MAUNG

2. WIGHTMAN & COY., LTD.

Before Sir Charles Fox Kt., Chief Judge and Mr. Justice Hartnoll.

စီရင်ထုံး၏ခေါင်းစီးပါအမှုဖြစ်စဉ်သည်အောက်ပါအတိုင်းဖြစ်သည်-

[ Buddhist Law-—Husband and wife-Wife's interest in joint property affected by mortgage executed by husband alone under certain circumstances-Wife's conduct and acquiescence-Estoppel.

Where it was clear from the evidence that though the business was carried on in the husband's name only, the wife knew of the mortgages and acquiesced in them from she beginning.

Held that the husband had power to bind and did bind the wife's interest in the mortgaged properties.]

အထက်ဖော်ပြပါစီရင်ထုံးနှစ်ရပ်၏အမှုဖြစ်စဉ်သည်၊အမှုဖြစ်ရပ်ချင်းအတော်အတန်ဆင်တူသည်ဟုဆိုစရာရှိသည်။

———————————————

VOLUME X LOWER BURMA RULINGS. 36

FULL BENCH.

Before Sir Daniel Twomey, Chief Judge, Mr. Justice Ormond, Mr. Justice Maung Kin and Mr. Justice Pratt.

MA NYUN 

             v. 

1. MIss E. E. TEIXEIRA, 

2. MIss C. B. TEIXEIRA, 

3. MAUNG NAUNG PO, 

4. MAUNG SHWE KO.

စုံညီခုံရုံးရှေ့တွင် VOL. VIII. THE BURMA LAW TIMES. 66[ မတင်မေစီရင်ထုံး ]ကိုကိုးကားတင်ပြခဲ့ပုံပေါ်သည်။

သို့သော်တရားသူကြီး Ormond, J.တဦးတည်းကသာလျှင်၊ထိုစီရင်ထုံးကိုရည်ညွှန်းကာ[ မတင်မေအမှုတွင် ]ချမှတ်သောအဆုံးအဖြတ်သည်[ မယားဖြစ်သူကခင်ပွန်းဖြစ်သူမှာပိုင်ရှင်ဖြစ်သည်ဟုအထင်ရောက်စေခဲ့သည်ဖြစ်၍လင်အပေါ်ရရှိသောဒီကရီမှာပိုင်ရှင်(မယား)အပေါ်ချမှတ်သောဒီကရီမဟုတ်ဟုပြောဆိုခြင်းကိုမယားအားပိတ်ပင်သည် ]ဟူသောနှုတ်ပိတ်ခြင်း(estoppel)သဘောတရားအပေါ်အခြေခံသည်ဟုစီရင်ထုံးစာမျက်နှာ၄၁တွင်အောက်ပါအတိုင်းပြဆိုသည်-

Ormond, J.-The case before us is this:—A husband (Burmese Buddhist) executed a mortgage in his own name as owner, with the full knowledge and consent of his wife (also a Burmese Buddhist) who was entitled to a half share in the land mortgaged. 

The mortgagee did not know of the existence of the wife at the time of the mortgage but came to know of the wife before suit:—

Does the decree obtained by the mortgagee against the husband alone, bind the wife?

At the hearing of the Reference I intimated that the husband was in the position of a benamidar, and Mr. Chari who appeared for the wife, admitted that if so, the decree would be binding on the wife; and he was good enough to submit authorities on that point. 

I am still of the same opinion and I regret that I cannot agree with my dissenting learned colleagues.

The property acquired during the marriage of a Burmese Buddhist couple is the joint property of both; but they can each own separate property.

In Ma Shwe Me v.P. A. R. M. Chetty (3),  8 Bur. L.T., 97.

I based my decision upon implied authority, i.e. the authority given by the wife to her husband to effect the mortgage in his own name as owner, implies an authority to the husband to represent her by appearing and defending a suit on the mortgage as owner. _

In Ma Tin May v. Maung Maung and one (2), 8 Bur. L.T., 66. the decision was based upon estoppel, i.e., the wife having held out her husband to be the owner, she was estopped from saying that a decree obtained against him was not a decree against the owner.

In Gopi Nath Chobey v. Bhugwat Pershad (8), (1884) I.L.R. 10 Cal., 697 at 705. it was held that in the absence of any evidence to the contrary, it is to be presumed that the benamidar had the full authority of the real owner to institute a suit as owner in his own name, and if he does so, any decision come to, in his presence, would be as much binding upon the real owner as if the suit had been brought by the real owner himself.

That decision has been quoted with approval in subsequent cases, and the principle has been held to apply equally. whether the benamidar is a plaintiff or a defendant in the suit. 

There was no question in these cases of a fraudulent or unauthorised transaction by the benamidar. 

If therefore the owner of land authorizes a benamidar to transfer the land in his own name as owner, to a third party, such authority includes, or implies, an authority to the benamidar to sue or be sued as owner in connection with such transfer; and the benamidar in such suit represents the owner.

In the present case-as also in the case of Ma Sein v. M. M. K. A.Muthucurban Chetty (1) 7 L. B.R., 135.—the husband acted with the full-knowledge and consent of his wife, i.e. the wife's knowledge and consent extended, not only to the fact that her share was being mortgaged, but also to the fact that her husband as owner was mortgaging her share. 

The husband therefore was the benamidar for his wife.

The husband, in mortgaging as owner his wife's share, represented to the mortgagee that he was the owner of the property and that representation was authorised by the wife. 

It was therefore the wife's representation, made through her husband, that her husband was the owner. 

She made the representation intending that the mortgagee should believe it to be true and to act upon it, and she cannot now say that the mortgagee should not have believed it and should have made independent enquiries. 

The fact that the mortgagee did not know at the time that the representation was that of the wife, does not affect the case. 

He is able to show that it was in fact her representation and is entitled to make use of it accordingly.

The wife knew of, and consented to, the acts of her husband and she stood by and allowed the decree to be made in the mortgage suit without applying to be made a party to that suit.

For the above reasons in my opinion the decree was binding on the wife and the decision in Ma Sein's case is erroneous.

ဦးဆောင်စီရင်ချက်ကိုရေးသားသောတရားသူကြီးချုပ် Twomey, C.J.ကစီရင်ထုံးစာမျက်နှာ၃၉နှင့်၄၀တွင်အောက်ပါအတိုင်းသုံးသပ်ဆုံးဖြတ်သည်-

We are not justified, I think, in assuming that the consent and knowledge of the wife extended to the husband's action in mortgaging the property in his own name as sole: owner, suppressing the fact that his wife had an interest in it.

And it-seems to me that nothing less than this assumption would be involved in holding that the husband was his wife's benamidar as regards her interest in the property. 

It may well be on the facts stated in reference that the wife intended the husband to mortgage in his own name only his'own share, and as regards her share to mortgage it openly as her agent. 

It is going too far in my opinion to impute to her an intention to set up a fictitious owner of her share. 

It is not stated that she ever in fact transferred her share benami to her husband and I think we have no solid ground for deciding that she was privy to her husband's action in holding himself out'as sole owner.

I would hold therefore that the husband was not benamidar for the wife in the circumstances stated.

မြန်မာတရားသူကြီးဦးခင်ကစီရင်ထုံးစာမျက်နှာ၄၀နှင့်၄၁တွင်အောက်ပါအတိုင်းသုံးသပ်သည်-

In the present case there is no evidence of the wife having held out to the mortgagees that her husband, the mortgagor, was the owner. 

In my judgment we cannot draw the inference that she must have done so, merely because she allowed her husband to mortgage her share also.

It does not necessarily follow that she would have consented to his dealing with the property as if it were his own. 

For these reasons I am of opinion that the mortgagor was not a benamidar of his wife and the cases which hold the acts of a benamidar binding upon the real owner cannot be applied to this case. 

အခြားတရားသူကြီး Pratt, J.ကစီရင်ချက်မရေးဘဲတရားသူကြီးချုပ်၏အကြောင်းပြချက်များကိုသဘောတူညီသည်ဟုစီရင်ထုံးစာမျက်နှာ၄၀၌အောက်ပါအတိုင်းဖော်ပြသည်-

Pratt, J.-I concur.

အထက်ဖော်ပြချက်များအရဆိုပါက VOLUME X LOWER BURMA RULINGS. 36 FULL BENCH. အမှုသည် VOL. VIII. THE BURMA LAW TIMES. 66[ မတင်မေအမှု ]နှင့်ဖြစ်ရပ်ချင်းမတူဟုတရားသူကြီးသုံးဦးကယူဆဆုံးဖြတ်ခြင်းဖြစ်ကြောင်းမြင်သာသည်။

သို့သော်တရားသူကြီးချုပ် Twomey, C.J. နှင့်မြန်မာတရားသူကြီးဦးခင်တို့သည်မိမိတို့၏စီရင်ချက်အသီးသီးတွင် 8 Bur. L.T., 97. အမှုနှင့်ခွဲခြားပြဆိုခြင်းပြုဖို့ဝေးစွ၊ထိုအမှုကိုတို့ထိခြင်းပင်မပြုသည်ကိုတွေ့ရသည်။

မည်သို့ပင်ဖြစ်စေအငြင်းပွါးမှုကိုအမည်ခံအမည်ငှါးစနစ်၏ရှုထောင့်မှမဟုတ်ဘဲ၊သက်သေခံအက်ဥပဒေပုဒ်မ၁၁၅ပါနှုတ်ပိတ်ခြင်းဆိုင်ရာဥပဒေသအရဆုံးဖြတ်ရန်ဖြစ်ကြောင်းမှာမူစီရင်ထုံးများအရမြင်သာသည်။

မြန်မာတရားသူကြီးဦးခင်ပြဆိုသောဥပဒေအရအမည်ခံအမည်ငှါးကိစ္စကိုအလေးမထားဘဲ၊သက်သေခံအက်ဥပဒေပုဒ်မ၁၁၅ပါနှုတ်ပိတ်ခြင်းဆိုင်ရာဥပဒေသဘောတရားအရဆုံးဖြတ်ခြင်းသည်ရှင်းလင်းလွယ်ကူမည်ဟုသဘောရပါသည်။

——————————-

အထက်ဖော်ပြပါအထူးအယူခံမှု VOLUME X LOWER BURMA RULINGS. 36 FULL BENCH.တွင်၊သက်သေခံအက်ဥပဒေပုဒ်မ၁၁၅ကိုကိုးကားဆုံးဖြတ်ခြင်းသည် 8 Bur. L.T., 97.စီရင်ထုံးနှင့်တနည်းအားဖြင့်ညီညွတ်သည်ဟုဆိုနိုင်သည်။

———————————