တရားမကျင့်ထုံးအမိန့်၁၇၊နည်းဥပဒေ၁၃အရအမှုကိုပလပ်သည့်အမိန့်မှာအမှုကိုအပြီးအပြတ်ဆုံးဖြတ်သည့်အမိန့်မျိုးဖြစ်သည်။

 ဆရာကြီးဦးမြသင်ကြားပို့ချချက်များ

တရားမကျင့်ထုံးအမိန့်၁၇၊နည်းဥပဒေ၃၊အရအမှုကိုပလပ်သည့်အမိန့်မှာအမှုကိုအပြီးအပြတ်ဆုံးဖြတ်သည့်အမိိန့်မျိုးဖြစ်သဖြင့်၊အမိန့်ဒီကရီတရပ်ဖြစ်သည်ဟုယူဆရမည်။

ထို့ကြောင့်ထိုအမိိန့်ကိုတရားမကျင့်ထုံးပုဒ်မ၉၆အရ၊အယူခံပိုင်ခွင့်ရှိသည်။

——————————

A. I. R. 1927 Rangoon 148

HEALD AND CUNLIFFE, JJ.

Ma Chon- Appellant.

                   V.

Maung Myint-Respondent.

First Appeal No. 241 of 1925, Decided on 3rd March 1927, from the judgment of the Dist. J., Pyapon, in Civil Suit No. 13 of 1925.

Equivalent Citation = [1927| AIlINRprRang 50; (1927) AIR Rang 148; 6 Bur LJ 77; 101 IC 618; 5 Rang 838 (3 March 1927)

အမှုတွင်အင်္ဂလိပ်တရားသူကြီး Heald, J.ကအောက်ပါအတိုင်းဆုံးဖြတ်သည်-

Civil P. C., S. 2 (2)-Application for adjournment opposed-Court refusing adjournment and dismissing suit-Order is a decree and not an order under Civil P. C..C. 17,. R.3.

A suit can be dismissed under O. 17, R. 3 only when time has been expressly granted for a specitic purpose and the party to whom time has been so granted has failed to do what was necessary for that purpose. 

Where appellant prayed for adjournment on the ground of his illness but the Court refused and the next day passed orders refusing adjournment and dismissing suit.

Held : that the order is a decree and is appeallable as such.

[ P 148 C 2, P 149 C 1 ]

စီရင်ထုံးစာမျက်နှာ၁၄၈၊ကော်လံ၂၌အောက်ပါအတိုင်းသုံးသပ်သည်-

[ Appellant appeals against the dismissal of her suit but no appeal lies against an order of dismissal for default.

An appeal does, however, lie against the dismissal of a suit under the provisions of 0.17, R. 3 and appellant's view is apparently that this is such an appeal.

It seems clear on the authorities that a suit can be dismissed under O. 17, R. 3 only when time has been expressly granted for a specific purpose and the party to whom time has been so granted has failed to do what was necessary for that purpose. 

If that is the correct view of the meaning of the Rule then it is clear that the Rule did not apply in this case; since time was not expressly granted to appellant for the purpose of causing the attendance of her witnesses, it would seem to follow that the order could not have been made under that rule. ]

စီရင်ထုံးစာမျက်နှာ၁၄၉၊ကော်လံ၁၌အောက်ပါအတိုင်းသုံးသပ်သည်-

[ The question then arises whether or not the order is appealable. 

Prima facie it is a decree, since it is the final expression of an adjudication which so far as regards the Court expressing it conclusively determines the rights of the parties with regard to the matters in controversy in the suit and it is not an adjudication from which an appeal lies as an appeal from an order I do not think that it can be regarded as an order of dismissal for default within the meaning of S. 2 (2) (b) of the Code.

I would, therefore, hold that the order is appealable as a decree.

It is clear that the decision of the learned Judge of the District Court was mistaken.

Appellant had actually taken the steps necessary to cause the attendance of two of her witnesses.

There is nothing to show that she was in any way to blame for their failure to appear and the judge ought to have given her a further opportunity of causing that attendance.

For these reasons I am of opinion that the judgment and decree of the lower Court, should be set aside and the case should be remanded with direction to readmit the suit under its original number and to proceed to determine it. ]

————————————

1964 BLR 474 ( 475 )

တရားမအယူခံ

တရားသူကြီးချုပ်ဦးဘိုကြီးရှေ့တွင်

ဆိုင်ရက်(စ်)အဗ္ဗဒူ(လ်)ဂဖါး

                   နှင့်

အဗ္ဗဒူမဂျစ်မာဂျီမဟာမက်ဂျာရာပါ၈

အမှုတွင်တရားသူကြီးချုပ်ဦးဘိုကြီးကစီရင်ထုံးစာမျက်နှာ၄၇၅၌၊အောက်ပါအတိုင်းမြွက်ဆိုသည်-

[ အမှုကိုပလပ်သည်မှာ၊တရားမကျင့်ထုံးအမိန့်၁၇၊နည်းဥပဒေ၃အရဖြစ်ရကားအယူခံတရားလိုလာရောက်ရန်ပျက်ကွက်သည့်အတွက်ပလပ်ခြင်းမဟုတ်ချေ။ယင်းပလပ်သည့်အမိန့်မှာအမှုကိုအပြီးအပြတ်ဆုံးဖြတ်သည့်အမိန့်မျိုးဖြစ်သဖြင့်အမိန့်ဒီကရီတရပ်ဖြစ်သည်ဟုယူဆရပေမည်။ထို့ကြောင့်အယူခံတရားလိုသည်တရားမကျင့်ထုံးပုဒ်မ၉၆အရ၊အယူခံပိုင်ခွင့်ရှိပေသည်။

အထက်ဖော်ပြပါအမှုပလပ်သည့်အမိန့်မျိုးကို၊အမှုသည်တဦးဦးအားသက်သေတင်ပြရန်အတွက်ဖြစ်စေ၊အမှုဆက်လက်ဆောင်ရွက်ရန်အခြားကိစ္စတရပ်ရပ်ကိုရွက်ဆောင်ရန်ဖြစ်စေတရားရုံးကအချိန်ပေးခဲ့ရာ၊အမှုချိန်းဆိုသည့်နေ့၌၊ထိုအမှုသည်ပျက်ကွက်မှသာလျှင်၊တရားမကျင့်ထုံးအမိန့်၁၇၊နည်းဥပဒေ၃အရချမှတ်နိုင်ပေမည်။ဤအမှုတွင်အယူခံတရားလို၏စွဲဆိုမှုကိုပလပ်ခြင်းဖြင့်၊တရားရုံးသည်အဆုံးအဖြတ်ပြုခဲ့၏။အခြေအနေအရတရားရုံးသည်ယင်းကဲ့သို့ဆုံးဖြတ်ခြင်းမပြုနိုင်ပေ။

ဤအမှုပါအကြောင်းချင်းရာများနှင့်ထပ်တူထပ်မျှလိုပင်ဖြစ်သောမခြုံ နှင့် မောင်မြင့်အမှု( ရန်ကုန်စီရင်ထုံးများ အတွဲ၅၊စာ၈၃၈)တွင်၊ယခုကဲ့သို့သောအခြေအနေမျိုး၌၊တရားရုံးသည်တရားမကျင့်ထုံးအမိန့်၁၇၊နည်းဥပဒေ၃ကိုအသုံးမပြုနိုင်ကြောင်းဆုံးဖြတ်ခဲ့လေသည်။ဤဆုံးဖြတ်ချက်သည်မှန်ကန်သည်ဖြစ်ရာ၊ဤရုံးကလည်းလိုက်နာကျင့်သုံးရပေမည်။ ]