တရားလွှတ်တော်ချုပ်တရားဝန်ကြီးဦးဧမောင်၏ရသမြောက်သောစီရင်ချက်။

 ဆရာကြီးဦးမြသင်ကြားပို့ချချက်များ

တရားလွှတ်တော်ချုပ်တရားဝန်ကြီးဦးဧမောင်၏ရသမြောက်သောစီရင်ချက်။

———————————-

1950 BLR ( S C ) 17 ( 40 )

SUPREME COURT.

TINSA MAW NAING (APPLICANT)

                      V.

THE COMMISSIONER OF POLICE, RANGOON AND ANOTHER (RESPONDENTS).*

Present: U E MAUNG, Chief Justice of the Union of Burma, Mr. JUSTICE KYAW MYINT and U ON PE, J.

1950 February 18

အမှုတွင်၊နိုင်ငံရေးအရအဖမ်းခံရသောရဲဘော်သုံးကျိပ်ဝင်ဗိုလ်ရန်နိုင်ကိုဖမ်းဆီးသဖြင့်လွှတ်ပေးရန်အတွက်ရှေ့တော်သွင်းစာချွန်တော်ထုတ်ပေးရန်၊၁၉၄၈ခုနှစ်၊ဇူလိုင်လ၂၁ရက်နေ့တွင်ပထမလျှောက်လွှာတင်သွင်းခဲ့ရာ၊၁၉၄၈ခုနှစ်၊ဩဂုတ်လ၁၁ရက်နေ့တွင်နိုင်ငံတော်တရားဝန်ကြီးချုပ်ဦးဘဦးကငြင်းခဲ့သည်။

ဒုတိယလျှောက်လွှာကို၁၉၄၉ခုနှစ်၊ဒီဇင်ဘာလ၇ရက်နေ့တွင်တင်သွင်းသည်။

အမှုတွင်တရားလွှတ်တော်ချုပ်တရားဝန်ကြီးချုပ်ဦးဧမောင်ဦးဆောင်သောခုံရုံးကအောက်ပါအတိုင်းဆုံးဖြတ်သည်-

[ ဆုံးဖြတ်ချက်။   ။ဝမ်ရွှေဘီး နှင့် ရဲမင်းကြီးပါ၂၌ဆုံးဖြတ်ချက်မှာထပ်မံတင်သွင်းသောရှေ့တော်သွင်းစာချွန်တော်လျှောက်လွှာများကိုပထုတ်နိုင်သည်အထ်ိကျယ်ဝန်းသည်မဟုတ်။

ယခင်လျှောက်လွှာတင်သွင်းစဉ်ကလျှောက်ထားသူမသိသောကြောင်းခြင်းရာများဖြစ်စေကာမူယခင်လျှောက်လွှာမတင်မီကရှိနေသောကြောင်းခြင်းရာများအပေါ်နောက်ထပ်တင်သွင်းသည့်လျှောက်လွှာ၌အခြေခံထားလျှင်၊ဒုတိယလျှောက်လွှာမှာသာမန်လုပ်ရိုးလုပ်စဉ်၌မရှိသောစောဒကမှုအမျိုးအစားဖြစ်သည်။

အမိန့်၌[ တစုံတရာ ]ဟုပါရှိလျှင်ရှေ့တော်သွင်းစာချွန်တော်ဖြင့်တကြိမ်ထက်မကစောဒကမဝင်နိုင်။

အကြောင်းမှာယခင်ပလပ်လိုက်သောအမိန့်မှာထိုကာလအထိထိန်းသိမ်းခြင်းတရားဝင်သည်ဟုမြွက်ဖော်ရာရောက်ပေသည်။

သို့သော်လုံခြုံရေးအတွက်ကာလအကန့်အသတ်မရှိထိန်းသိမ်းထားခြင်းမှာတနေ့ပြီးတနေ့ထိန်းသိမ်းသွားရန်အမိန့်အရဖြစ်သည်။

ယင်းအမှုမျိုး၌ယခင်လျှောက်လွှာကိုပလပ်လိုက်ခြင်းသည်ပလပ်လိုက်သောနေ့ရက်အထိထိန်းသိမ်းထားခြင်းမှာတရားဝင်သည်ဟုမြွက်ဖော်ခြင်းထက်ပိုရာမရောက်ချေ။

စပ်ဆိုင်သောအချက်အလက်များပြောင်းလဲလာခြင်းဖြင့်ထိုသို့ထိန်းသိမ်းထားခြင်းမှာဥပဒေနှင့်မညီသောထိန်းသိမ်းခြင်းဖြစ်လာနိုင်သည်။

နောက်တွင်အတိုက်အခံတင်ပြသည့်အချက်မှာလျှောက်လွှာတင်သွင်းသည့်နေ့ရက်၌ထိန်းသိမ်းထားခြင်းသည်တရားဥပဒေနှင့်ညီမညီဆိုသည့်အချက်ဖြစ်သည်။

ထိုသို့နောက်ထပ်တင်သွင်းသည့်လျှောက်လွှာတွင်ယခင်ဆုံးဖြတ်ချက်ကိုအတိုက်အခံပြုရန်ရုံးကခွင့်မပြုနိုင်။

ယခင်လျှောက်လွှာကိုပလပ်သည့်နေ့အထိထိန်းသိမ်းထားခြင်းတရားဝင်မဝင်ကိုစစ်ကြောခြင်းမပြုနိုင်ဟုအောက်ပါအတိုင်းထုံးဖွဲ့သည်-

Held: The decision in Won Shwe Bee v. The Commissioner of Police and one cannot be extended to exclude successive applications for directions in the nature of habeas corpus. 

Where the subsequent application was based on facts in existence prior to the previous application even though such facts were not then within the knowledge of the applicant, the second application would be in the nature of review, which does not exist in the ordinary nature of things.

Where there is an order for a term "certain" it cannot be questioned more than once by writs of habeas corpus because the first dismissal would be tantamount to a declaration that the detention for that term is a legal detention; but preventive detention for an indefinite period is under an order for detention from day to day, authority for each day's detention operating separately from that from any other day. 

In such a case the dismissal of a previous application does not amount to more than a declaration that the detention up to that date of dismissal was lawful. 

By a change in the relevant circumstances such detention may therefore become illegal. 

What is subsequently challenged is the legality of the detention at the date of the application.

Manng Hla Gyaw v. The Commissioner of Police, (1948) B.L.R. 764 at 769,referred to and followed.

In such subsequent application the court cannot allow the previous decisions to be challenged and the legality of the detention up to the date of the dismissal of the previous application cannot be canvassed. ]

[ ထပ်မံဆုံးဖြတ်ချက်။   ။[ တရားဥပဒေအရမှတပါးမည်သည့်နိုင်ငံသားကိုမျှ၎င်း၏ကိုယ်ပိုင်လွတ်လပ်မှုကိုရုပ်သိမ်းခြင်းမရှိစေရ ]ဟူသောဖွဲ့စည်းအုပ်ချုပ်ပုံဥပဒေပုဒ်မ၁၆ပါပြဌာန်းချက်ကိုအဓိပ္ပာယ်ကောက်ယူရာ၌ဖွဲ့စည်းအုပ်ချုပ်ပုံမရေးဆွဲမီနှစ်ပေါင်းများစွာဤနိုင်ငံကနားလည်နေသောသဘောအဓိပ္ပာယ်ကိုကောက်ယူခြင်းမှာမှားနိုင်စရာမရှိချေ။

၁၈၉၈ခုနှစ်၊မြန်မာနိင်ငံတရားဥပဒေများအက်ဥပဒေပုဒ်မ၁၃(၁)မှ[ တရားဥပဒေ ]ဆိုသည့်စကားတွင်၁၈၇၂ခုနှစ်၊အက်ဥပဒေအမှတ်၇ပါပြဌာန်းချက်များက်ုထပ်မံဖော်ပြထားသည်။

ဤစနစ်အောက်၌နေထိုင်သူ၊သို့မဟုတ်အလေ့အကျင့်ရှိသူများကပြည်ထောင်စုမြန်မာနိုင်ငံဖွဲ့စည်းအုပ်ချုပ်ပုံဥပဒေကိုရေးဆွဲပြဌာန်းကြသည်ဖြစ်ရာ[ တရားဥပဒေ ]ဆိုသည်မှာဥပဒေအဖွဲ့၏လုပ်ပိုင်ခွင့်အတွင်းကျရောက်သည်ဖြစ်လျှင်ပုံစံကျကျပြဌာန်းလိုက်သောဥပဒေပြုအဖွဲ့၏ဆန္ဒဖြစ်သည်ဟုအကြောင်းယုတ္တိရှိရှိဆုံးဖြတ်ချက်ချနိုင်သည်။

သဘာဝဓမ္မကိုပို၍အဆင့်အတန်းမြင့်သောဥပဒေဟုလက်ခံ၍၊သဟဇာတမဖြစ်သည့်လက်ရှိတရားဥပဒေတစုံတရာကိုပျက်ပြယ်စေမည်ဆိုလျှင်အခြေအနေအရပ်ရပ်ရှုပ်ထွေးကုန်မည်ဖြစ်သည့်အပြင်တရားသူကြီးများမှာလည်းတရုံးတထုံးဖြစ်နေပေမည်။

ထို့ကြောင့်[ တရားဥပဒေ ]ဆိုသည်မှာဖွဲ့စည်းအုပ်ချုပ်ပုံဥပဒေပုဒ်မ၁၆အရပါလီမန်၊သို့မဟုတ်လုပ်ပိုင်ခွင့်ရှိသောအခြားဥပဒေပြုအဖွဲ့ကပြဌာန်းသောဥပဒေဖြစ်သည်။

၎င်းတို့၏အာဏာများကိုအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုကန့်သတ်ထားသဖြင့်၊ယင်းကန့်သတ်

ချက်အတွင်း[ တရားဥပဒေ ]သည်ပြည်ထောင်စုမြန်မာနိုင်ငံရှိလူအားလုံးအပေါ်

ချုပ်ကိုင်ထားသည်ဟုအောက်ပါအတိုင်းထုံးဖွဲ့သည်-

Held also: In construing the provision in s. 16 of the Constitution " that no citizen shall be deprived of his personal liberty save in accordance with law " it is pertinent to examine the sense in which this term has been understood in this country for many years before the constitution was framed. 

The term "LAW " in s. 13( 1 ) of the Burma Laws Act, 1898 again repeats the provisions of the Act VIl of 1872. 

It is by people who had lived or who had been trained under this system that the Constitution of the Union of Burma was drawn up and enacted and it is therefore reasonable to conclude that "LAW" refers to the will of the legislature enacted in due form, provided that it is within the competence of the legislature. 

To accept natural law as a higher law which invalidates any inconsistent positive law would lead to chaos and each Judge would be a law onto himself. 

"LAW" therefore under s. 16 of the Constitution is an enactment by Parliament or by other competent legislative body.

Their powers are defined and circumscribed and within such limits the "LAW" are binding on all in the Union of Burma. ]

အမှုတွင်၊ဒုတိယလျှောက်လွှာတင်သွင်းခွင့်မရှိဟုရှေ့နေချုပ်ကလျှောက်ထားသည်ကိုစီရင်ထုံးစာမျက်နှာ-၁၉တွင်အောက်ပါအတိုင်းတွေ့မြင်နိုင်သည်-

[ The first objection raised on behalf of the respondents by the learned Attorney-General is that the dismissal of the previous application operates to bar the present application. 

Reliance has been placed by him on the decision of this Court in Won Shwe Bee v. The Commissioner of Police and one (1) Cr. M.A. 186 of 1949. where on a second application for directions in the nature of habeas corpus in respect of the same detenu, this Court said :

"A second application cannot also be treated as an application for review because the right of review, just like the right of appeal, is a creature of statute and there is no statute giving a right of review."

It was also said in the course of the judgment in that case that this Court, in respect of the same subject-matter, become funclus officio after it had passed an order or judgment therein and that this is one of the reasons why a second application on the same subject-matter, whether it be for directions in the nature of habeas corpus or in any other criminal proceeding, cannot be entertained by the Court which had passed final judgment on a previous occasion. 

The learned Attorney-General relies also on section 138 of the Constitution wherein it has been laid down that "the decisions of the Supreme Court shall in all cases be final." ]

လျှောက်ထားသူအတွက်လိုက်ပါဆောင်ရွက်သောဒေါက်တာဘမော်၏လျှောက်လဲချက်ကိုစီရင်ထုံးစာမျက်နှာ၂၀မှစ၍ဖော်ပြပြီးစာမျက်နှာ၂၂ပထမအပိုဒ်တွင်အောက်ပါအတိုင်းအဆုံးသတ်သည်-

[ This objection on behalf of the respondents is countered on behalf of the applicant by the claim that the subject-matter for decision in the present application is not the same as that arising for examination in the previous case. Reference was made to these words in Won Shwe Bee's case (1) : Cr, M.A. 186 of 1949.

"The ground put forward in support of the present application is that new facts have now been discovered and that if these facts had been available at the time of the hrst application the result of that application would have been different."

It seems to us that the ruling in Won Shwe Bee's case cannot be extended to exclude successive applications for directions in the nature of habeas corpus in all cases.

Where, as in Won Shwe Bee's case, the subsequent application was based on facts in existence prior to the previous application which had been rejected, even though these facts were at the time of that application not within the knowledge of the applicant, clearly the second application would partake of the nature of review which, as has been riglitly pointed out, does not exist in the ordinary nature of things. 

Again, an order for a term certain cannot be questioned more than once by way of directions in the nature of habeas corpus. 

This must be so because the first dismissal of the application in such cases would be tantamount, in any event, to a declaration by this Court that the detention for that term is a legal detention. 

That decision, in view of section 138 of the Constitution, is final and cannot be questioned in a further application. 

That detention is under a single inseparable order and the validity of the order having once been upheld is final. 

But, preventive detention for an indefinite period is under an order for detention from day to day, authority for each days's detention operating separately from that for any other day; and the dismissal of an earlier application for an order of release does not amount to more than a declaration that the detention continued to the date of the dismissal was a lawful one. 

That dismissal cannot be interpreted as justifying further detention for an indefinite period however lengthy it may be.

Detention which is legal to a certain date may there-after, by a change in the relevant circumstances, become illegal, and, when an application for directions in the nature of habeas corpus is hled, what is being challenged by that application is the legality of the detention at the date of the application. 

As has been said in English cases, what the Courts require in similar proceedings would be causam captions el detentionis. 

As we have said in Maung Hla Gyaw v. The Commissioner of Police (1): (1948) B.L.R. 764 at 708 and 769.

"In answer to some of the allegations in the return made by the Commissioner of Police it is said on bebalf of the prisoner that, whatever may have been the position on the 20th July 1947 when the prisoner was taken into custody and his detention ordered, circumstances have since changed and that by the 4th August 1948, when the application for directions in the nature of habeas corpus was filed in this Court, the continued detention of the prisoner on the grounds alleged could no longer be justified. These allegations and counter allegations give rise to the question if, assuming the detention to be legal in its inception, the Court can consider in these proceedings whether because of events subsequently supervening the continuance of the detention is legal or justifiable. On principle, it is clear that the Court must have that power. In an application for directions in the nature of habeas corpus the return must state not merely the cause of the caption or the original arrest but also the cause of detention at the date the return is made. If by the time the return is made, either because of lapse of time or because of events supervening, the continued detention becomes illegal there can be no doubt that in spite of the legality of the original arrest and detention in its inception, the Court has the power and is under a duty to direct the release of the prisoner."

It must be remembered, however, that in such subsequent application the Court cannot allow the previous decision in respect of the same detention, so far as is relevant to that previous application, to be challenged. The legality of the detention to the date of dismissal of the previous application cannot be further canvassed. 

Within these limits we are satisfied that we have jurisdiction to entertain successive applications in repect of a continuous preventive detention. ]

အချီအချလျှောက်လဲကြပုံကိုစာဖတ်သူဥပဒေပညာရှင်များကောင်းစွာမှတ်သားအပ်သည်။

အထက်ပါနှစ်ဖက်အချီအချလျှောက်လဲချက်အပေါ်တရားဝန်ကြီးဦးဧမောင်ကစီရင်ထုံးစာမျက်နှာ၂၂ဒုတိယအပိုဒ်မှစာမျက်နှာ၂၃ဒုတိယအပိုဒ်ထိအောက်ပါအတိုင်းမြွက်ဆိုသုံးသပ်သည်-

[ The learned counsel for the applicant proceding with his arguments claim that the Public Order (Preservation) Act, 1947, under which the applicant's husband has been detained, is unconstitutional and that it is therefore invalid. 

On the other hand, the learned Attorney-General claims that not only is the Act within the legislative powers of the Union of Burma but also that this Court cannot go behind the order of detention if made in due form under the Act. 

The learned Attorney-General claims that this Court, in seeking to examine the nature of the materials on which an authority empowered to direct the detention of a person has acted, has in many previous applications for directions in the nature of habeas corpus exceeded its jurisdiction and powers.

These contentions, which the learned counsel on both sides tried to support with a wealth of authorities, are of the greatest moment and we have followed the arguments of the learned counsel with the greatest care.

In view of the importance of the problems we have taken time to consider our decision in this case.

We shall first consider the claim of the applicant's learned counsel that the Public Order (Preservation) Act, 1947, is not within the competence of Parliament to enact and that therefore it does not form part of the body of existing laws continuing to be in force in the Union of Burma by reason of section 226 (1) of the Constitution. 

The basis of this claim is said to be section 16 of the Constitution. 

Leaving out the parts not relevant, section 16 reads :

" No citizen shall be deprived of his personal liberty . .save in accordance with law."

It is said that the qualifying words "save in accordance with Law" require an Act which authorizes interference with the personal liberty of a citizen to provide that such deprivation of personal liberty shall be made only after an enquiry at which the person proposed to be detained is given the right to attend, to be informed of the charge against him as also of the evidence against him and to be given an opportunity of adducing evidence in his own defence. 

It is claimed that anything short of these requirements would offend the principles of natural justice and the rules of natural law and that when the Constitution in section 16 speaks of "law" it is not merely positive law that is being contemplated but that term would extend to embrace in its meaning principles of social and political justice. 

Many decisions of the Supreme Court of the United States of America have been ciled before us in support of this claim but these decisions turn on the interpretation of Article 14 (1) of the Constitution of the United States of America. 

The relevant part of the Article for our purpose reads :

"Nor shall any state deprive any person of life, liberty, or property without due process of law." ]

ရှေ့နေချုပ်၏ပြန်လှန်လျှောက်လဲတင်ပြချက်တို့မှာစီရင်ထုံးစာမျက်နှာ၂၃အောက်ခြေမှစ၍စာမျက်နှာ၂၅တွင်အောက်ပါအတိုင်းပြီးဆုံးသည်-

[ The learned Attorney-General contends that the difference between section 16 of our Constitution and Article 14 of the American Constitution is so great that no assistance can be had from the American decisions in seeking to interpret section 16 of our Constitution.

He says that in our Constitution the term "law" can only mean positive law evidencing the will of Parliament, the legislative organ of the Union, and enacted in due form, provided that such enactment does not contravene any prohibition in the Constitution itself. 

We would go further and say that for any Act of Parliament to be invalid it must run counter to an express, and not merely an implied, prohibition in the Constitution. Section 222 of the Constitution has been relied upon the learned Attorney-General.

"Existing law" is there defined and from this definition he seeks to deduce that the Constitution wherever the term "law" appears must be read to have contemplated a positive enactment of a legislative authority in the Union having power to enact it.

In seeking the true meaning of the term "law" as-used in the Constitution, it appears to us to be pertinent to examine the sense in which that term has been understood in this country for many years before the Constitution was framed. 

The Burma Laws Act of 1898 has in section 13 the following provisions :

" 13. (1) where in any suit or other proceeding in Burma it is necessary for the Court to decide any question regarding succession, inheritance, marriage or caste, or any religious usage or institution,-

(a) the Buddhist law in cases where the parties are Buddhists,

(b) the Muhammadan law in cases where the parties are Muhammadans, and

(c) the Hindu law in cases where the parties are Hindus, shall form the rule of decision, except in so far as such law has by enactment been altered or abolished, or is opposed to any custom having the force of law.

(2) Subject to the provisions of sub-section (1) and of any other enactment for the time being in force, all questions arising in civil cases instituted in the Courts of Rangoon shall be dealt with and determined according to the law for the time being administered by the High Court of Judicature at Fort William in Bengal in the exercise of its ordinary original civil jurisdiction.

(3) In cases not provided for by sub-section (1), or by any other enactment for the time being in force, the decision shall be according to justice, equity and good conscience." ]

စီရင်ထုံးစာမျက်နှာ၂၅ရှိတရားဝန်ကြီးဦးဧမောင်၏မြွက်ဆိုချက်မှာရသမြောက်လှကြောင်းခံစားမိအောင်စာဖတ်သူဥပဒေပညာရှင်များဖတ်ပါ။

စီရင်ထုံးစာမျက်နှာ၂၅၌တရားဝန်ကြီးဦးဧမောင်ကအောက်ပါအတိုင်းမြွက်ဆိုသည်-

[ It must be remembered that this Act of 1898, so far as section 13 is concerned, repeats the provisions of Act VII of 1872. 

Customary laws, the Common Law of England and the principles of justice, equity and good conscience were not applied by their inherent force but were made applicable by enactment. 

It is by people who had lived or who had been trained under this system that the Constitution of the Union of Burma was drawn up and enacted and it is therefore reasonable to conclude that when the Constitution speaks of "law" it speaks of the will of the legislature enacted in due form, provided that such enactment is within the competence of the legislature.

0n principle also it seems to us difficult to accept the suggested contrary concept of "law" equating it with principles of absolute justice or the rules of natural justice as they have sometimes been called.

With changing social and political conditions notions regarding natural law change; all that remains constant is the appeal to something , higher than positive law.

Rules of natural law are as the mirage which ever recedes from the traveller seeking to reach it. 

They are no doubt ideals to which positive law should strive to conform. 

But to accept natural law as a higher law which invalidates any inconsistent positive law would lead to chaos. 

There is no certain standard and no measuring rod by which the so-called principles of natural justice can be ascertained or defined. 

Each judge administering, natural justice would be a law unto himself. 

In seeking to escape from the arbitrary exercise of power by the State the exponents of this principle would but place themselves under the exercise of arbitrary powers by the judges. 

The burden on judges also would be intolerable.

No judge worthy of his office relishes the exercise of arbitrary powers whether by himself or by any other person. ]

တရားလွှတ်တော်ချုပ်ကစီရင်ထုံးစာမျက်နှာ၂၅မှစ၍နှစ်ဖက်တင်ပြချက်တို့အပေါ်စိစစ်သုံးသပ်ပြသည်။

စီရင်ချက်ပြီးဆုံးသည်အထိနှစ်ဖက်တင်ပြချက်တို့အပေါ်တရားလွှတ်တော်ချုပ်၏အကြောင်းပြဆုံးဖြတ်ပုံမျိုးကိုယခုမတွေ့ရတော့။

မျက်မှောက်ခေတ်စီရင်ချက်ရေးသားပုံရေးသားနည်းသည် 1950 BLR ( S C ) 17 စီရင်ထုံး၌ရေးသားပုံရေးသားနည်းနှင့်ကွဲလွဲသွားသည်မှာသင့်မြတ်မှုရှိမရှိဆန်းစစ်သင့်သည်။

တရားလွှတ်တော်ချုပ်၏စီရင်ချက်မှာစာမျက်နှာ၁၉မှ၄၀ထိရှည်လျားသော်လည်းစီရင်ထုံးဖတ်သူ၏စိတ်ဝင်စားမှုကိုစလယ်ဆုံးဖမ်းစားနိုင်သည်ကိုတွေ့ရသည်။

နှစ်ဖက်ငြင်းခုန်ချက်များနှင့်တရားလွှတ်တော်ချုပ်၏ကောက်ယူဆုံးဖြတ်ချက်တို့မှာချက်ကျလက်ကျတွေ့မြင်နိုင်သည်။

ပရီဗီကောင်စီ၏စီရင်ထုံးများကဲ့သို့ပညာသားပါသောစီရင်ထုံးဖြစ်သည်။

တရားလွှတ်တော်ချုပ်၏တရားစီရင်မှုသည်ပရီဗီကောင်စီ၏စံနှုန်းကိုမှီသည်။

နှစ်ဖက်ရှေ့နေများချက်ကျလက်ကျရှိသကဲ့သို့တရားလွှတ်တော်ချုပ်ကတချက်ချင်းစိစစ်ဆုံးဖြတ်ချက်တို့သည်လည်းလျှောက်လဲတင်ပြသည့်ဥပဒေအရပ်ရပ်ကိုထိထိရောက်ရောက်အဖြေပေးနိုင်သည်။

တင်ပြလျှောက်လဲချက်တို့အနက်တရားလွှတ်တော်ချုပ်ကမဖြေဘဲထားသည့်အကြောင်းအရာဟူ၍မရှိ။

ရသမြောက်သောစီရင်ချက်ဖြစ်သည်။

နှစ်ဖက်ကိုဘဝင်ကျစေသည့်အဆုံးအဖြတ်မျိုးဖြစ်သဖြင့်စီရင်ချက်ရေးရာ၌အနုပညာမြောက်သောသာဓကအဖြစ်ဖော်ပြခြင်းဖြစ်သည်။

ဤစီရင်ထုံးမျိုးဖြစ်ထွန်းရန်၊ရှေ့နေရှေ့ရပ်တို့အားကျလျှောက်လဲနိုင်ကြရန်သာဓကအဖြစ်ရွေးချယ်ပြရန်ဖြစ်သည်။

ဦးဧမောင်၏စီရင်ထုံးပြုသောစီရင်ချက်များသည်လည်းအနုပညာရသမြောက်သည်ကိုတွေ့ရပါလိမ့်မည်။

—————————-

1951 BLR ( H C ) 226 ( 229 )

SPECIAL BENCH.

Before U TUN BYU, Chief Justice, U AUNG THA GYAW and U BO GYI, JJ.

U ON KHIN (PETITIONER)

                V.

THE UNION OF BURMA (RESPONDENT).

1950 August 11

အမှုတွင်စီရင်ထုံးစာမျက်နှာ၂၂၉၌အောက်ပါအတိုင်းဖော်ပြသည်-

[ ဗိုလ်ရန်နိုင်အားပုဒ်မ၅နှင့်ဘမ်းထားရာမှတရားလွှတ်တော်ချုပ်ကလွှတ်လိုက်ခြင်းအတွက်ဆိုရှယ်လစ်များသည်မခံမရပ်နိုင်ဖြစ်ခဲ့ကြသည်။ ]

စီရင်ထုံးစာမျက်နှာ၂၃၁၌အောက်ပါအတိုင်းဖော်ပြသည်-

[ 6. The Socalists were dissatisfied when Bo Yan Naing who had been detained under section 5 was released by the Supreme Court. ]

ဗိုလ်ရန်နိုင်ကိုလွှတ်လိုက်ရာအာဏာရဆိုရှယ်လစ်ပါတီ၏ပြည်ထဲရေးဝန်ကြီးကိုအရှက်ရစေသည်။

တရားဝန်ကြီးဦးဧမောင်သည်ဗိုလ်ရန်နိုင်အားရှေ့တော်သွင်းစာချွန်တော်ထုတ်ဆင့်ကာလွှတ်လိုက်ခြင်းကြောင့်ထိုစဉ်ကအာဏာရပါတီ၏အမျက်တော်ရှခဲ့သဖြင့်နိုင်ငံတော်တရားဝန်ကြီးချုပ်အဖြစ်ဆောင်ရွက်ရန်အခွင့်အရေးလက်လွတ်ခဲ့ပါသည်။

ဦးသိမ်းမောင်ကိုမိမိအားကျော်၍ဒုတိယနိုင်ငံတော်တရားဝန်ကြီးချုပ်အဖြစ်ခန့်ထားခြင်းသည်နည်းလမ်းမကျဟုဘဝင်မကျရာမှဦးဧမောင်သည်၁၉၅၄ခုနှစ်တွင်သက်ပြည့်မဟုတ်ဘဲအငြိမ်းစားယူခဲ့ရာဦးဧမောင်သည်အသက်၆၅နှစ်ပြည့်သည်အထိအမှုထမ်းခဲ့လျှင်ပြောင်မြောက်သောစီရင်ထုံးအမြောက်အမြားဖြစ်ထွန်းဖွယ်ရာအကြောင်းရှိသည်။

အမှန်ဆိုသော်ဦးသိမ်းမောင်သည်ဟိုက်ကုတ်လွှတ်တော်တွင်ဦးဧမောင်ထက်စော၍တရားဝန်ကြီးဖြစ်ခဲ့သည်ဖြစ်ရာတနည်းဝါကြီးသည်ဟုဆိုနိုင်သည်။

တရားလွှတ်တော်သည်အောက်ရုံးများကိုကြီးကြပ်ကွပ်ကဲရသည့်တာဝန်ကိုထမ်းဆောင်ရသည်ဖြစ်ရာစည်းကမ်းကြီးပုံရသောဦးသိမ်းမောင်ကိုတရားလွှတ်တော်ချုပ်တွင်တရားဝန်ကြီးမပေးဘဲတရားလွှတ်တော်တရားဝန်ကြီးချုပ်အဖြစ်တာဝန်ပေးခဲ့ပုံပေါ်သည်ကိုဦးဧမောင်ဆင်ခြင်ပြီးအထအနမကောက်ဘဲတရားလွှတ်တော်ချုပ်တွင်တိုင်းပြည်တာဝန်ကိုထမ်းဆောင်သည်။

တရားလွှတ်တော်ချုပ်တရားဝန်ကြီးသည်ထိုစဉ်ကလစာကျပ်၃၀၀၀ရသည်။

၁၉၅၇ခုနှစ်တွင်ဦးသိမ်းမောင်အငြိမ်းစားယူသောအခါဦးဧမောင်သည်[ တတိယ ]နိုင်ငံတော်တရားဝန်ကြီးချုပ်ဖြစ်တန်ရာသည်။

ဤသည်မှာစကားချပ်ဖြစ်သည်။

——————————-